آيا نمايشگر HDR شما واقعا HDR است؟

اين روزها وقتي از كنتراست بالاي تصاوير و ايجاد جلوه‌هاي بصري طبيعي در صفحه‌نمايش‌هاي خانگي يا موبايل‌هاي هوشمند صحبت مي‌شود، با جوّي كه ويژگي HDR در صنايع تصويري ايجاد كرده، ناخودآگاه اين قابليت در ذهن انسان تداعي مي‌شود.

درواقع كمتر كسي را مي‌توان يافت با اين ويژگي سروكار نداشته يا درباره‌اش نشنيده باشد. در صفحه‌نمايش‌هاي كامپيوتري، فناوري HDR از زمان رويداد CES در ژانويه‌ي سال ۲۰۱۷ به‌اوج رسيد و تمامي توليدكننده‌هاي بزرگ اين صنعت هرآنچه در چنته داشتند، براي تصاحب بازارِ صفحه‌نمايش‌هاي HDR روي دايره ريخته و مدل‌هاي گوناگوني با تكيه بر اين فناوري روانه‌ي بازار كرده‌اند.

برخي از سازمان‌ها همچون VESA سعي مي‌كنند با ايجاد برنامه‌اي مدون براي صدور گواهينامه و ايجاد استانداردهايي، روند كنوني را كنترل كنند؛ اما باتوجه‌ به وجود استانداردهايي با درجه‌ي كيفي پايين، فعاليت‌هاي سازمان استاندارد VESA يا ديگر ارگان‌ها كارساز نبوده و هميشه روزنه‌اي براي سوء‌استفاده در اين صنعت باز است.

اين مقاله كمك شاياني به درك متخصصان از فناوري HDR و انواع آن خواهد كرد و پاسخ اين پرسش را به‌وضوح مي‌دهد: «آيا نمايشگر HDR شما واقعا HDR است؟»

اولين سؤالي كه به‌ ذهن مي‌رسد اين است: «HDR واقعا چيست؟» اصطلاح HDR مخفف عبارت High Dynamic Range به‌مفهوم محدوده‌ي ديناميكي گسترده است و درمقابلِ SDR به‌مفهوم محدوده‌ي ديناميكي استاندارد قرار دارد. بسيار مهم است براي درك كامل مفهوم HDR، عملكرد چشم انسان در نمايش رنگ‌ها را متوجه شويم.

در علم فيزيك، رنگ‌ها گستره‌اي از طول‌موج‌هاي الكترومغناطيسي با نام طيف مرئي هستند كه با چشم رؤيت ‌مي‌شوند. طول‌موج طيف مرئي بين ۴۰۰ تا ۷۰۰ نانومتر و بسامد اين امواج بين ۴۰۰ تا ۷۰۰ تراهرتز است. در اين طيف، رنگ قرمز بيشترين طول موج را درحدود ۶۲۰ تا ۷۵۰ نانومتر دارد و رنگ بنفش با ۳۸۰ تا ۴۵۰ نانومتر، كمترين طول موج و بيشترين بسامد را دارد. 

طول موج و بسامد طيف مرئي مستقيما مشابه فركانس صداهاي متفاوت است. درحالي‌كه گوش‌ بين فركانس‌هاي مختلف صدا تمايز قائل مي‌شود، چشم‌‌ها يا به‌عبارتي گيرنده‌هاي عصبي‌شان، اين قابليت را ندارند كه فركانس‌هاي مختلف نور را بدون هيچ ابزار يا حقه‌اي از هم تشخيص دهند. هر گيرنده‌ي عصبي در چشم تقريبا معادل يك پيكسل از صحنه‌اي است كه هنگام تماشاكردن محيط پيرامون ديده مي‌شود و هر گيرنده‌اي واكنش متفاوتي به هر بخش از طول موج مرئي نشان مي‌دهد. 

هريك از گيرنده‌هاي چشم مناظر را به قسمت‌هاي مجزا تقسيم مي‌كنند و در درجه‌ي اول، يكي از سه رنگ مختلفِ قرمز و آبي و زرد را مي‌بينند. به‌ بيان بهتر، گيرنده‌هاي موجود در چشم انسان مي‌توانند در آنِ واحد، تنها يكي از اين سه رنگ را با شدت‌هاي مختلف مشاهده كنند. سپس اين عضو حياتي براي ايجاد طيف گسترده‌اي از رنگ‌ها، اطلاعات را تركيب و از آن‌ها نتيجه‌گيري مي‌كند.

اگر گيرنده‌اي سيگنال ضعيفي از رنگ سبز دريافت كند و گيرنده‌‌ي ديگري درست دركنار آن، سيگنال قدرتمندي از رنگ قرمز داشته باشد، در اين صورت، چشم‌ها استنباط مي‌كنند محل تلاقي دو نقطه از مانديشه متخصصينه كه اين گيرنده‌ها از آن سيگنال دريافت مي‌كنند، بايد تركيبي نسبي از رنگ‌هاي سبز و قرمز، يعني نارنجي تيره باشد.

اين روش به‌نوبه‌ي خود در مهندسي رنگ‌ها براي نمايش در صفحات، روشي ارزان است و كارايي بسزايي دارد. امروزه، صفحه‌نمايش‌هاي نيز به‌جاي توليد تك‌تكِ طول موج‌ها با تركيب رنگ‌هاي آبي , قرمز و سبز در سطوح زيرپيكسلي، رنگ مدانديشه متخصصين را ايجاد مي‌كنند. صفحه‌نمايش‌هاي جديد مي‌توانند ميزان روشنايي و به‌تبع آن، سيگنال‌هاي طيف مرئيِ رنگ‌هاي زيرپيكسلي ذكر‌شده را به‌سادگي تغيير دهند تا رنگ‌ها در محدوده‌اي كه چشمان آدمي مي‌بيند، واقعي به‌انديشه متخصصين برسند.

حال سؤال اين است كه موارد ياد‌شده، چه‌ ربطي به HDR يا SDR دارند؟ دراصل، آنچه بين اين موارد ارتباط برقرار مي‌كند، گاموت‌هاي رنگ است. گاموت رنگ محدوده‌اي از رنگ‌ها است كه مي‌توان با ساب‌پيكسل‌هاي رنگ آبي و قرمز و سبز دردسترس ايجاد كرد. هر رنگي بين اين سه رنگ اصلي را مي‌توان توليد كرد؛ اما رنگ‌هاي خارج از اين محدوده توليدكردني نيستند.

همان‌گونه‌ كه در نمودار پايين مشاهده مي‌كنيد، يكي از دو مفهومي كه فناوري HDR دنبال مي‌كند، گسترش مثلث كوچكِ محدوده‌ي رنگ BT يا 709 يا SDR كه در مانيتور معمولي دردسترس است، به حيطه‌اي است كه تمامي رنگ‌هاي قابل‌مشاهده‌ي انسان را شامل شود. هدف نهايي HDR رسيدن به محدوده‌ي مثلث تعريف‌شده با نام BT.2020 است. اشكال فعلي اين است كه تنها راه ساخت رنگ‌هايي كه در اين گاموت رنگ وجود دارد، استفاده از ليزرها است كه آن هم شدني نيست. به عبارت ديگر، پروژكتورهاي ليزري گران‌ارزش، تنها دستگاه‌هايي هستند كه در‌حال‌حاضر قابليت نمايش تمامي رنگ‌ها را دارند و تنها تعداد محدودي از اين پروژكتورها، طول‌موج‌هايي در محدوده‌ي گاموت BT.2020 منتشر مي‌كنند.

صفحه‌نمايش‌هاي امروزي كه به فناوري HDR مجهز هستند، به‌جاي فضاي رنگ BT.2020 از گاموت محدودتر DCI-P3 همراهي مي‌كنند كه اين طيف از رنگ، در  LCDها و OLEDها و پروژكتورها قابليت بازتوليد‌ دارد. با وجود آنكه گاموت مذكور كوچك‌تر از طيف كامل BT.2020 است، به‌صورت چشمگيري، رنگ‌هاي بيشتري را در مقايسه با گاموت SDR پوشش مي‌دهد. DCI-P3 محدوده‌ي رنگي است كه به‌تازگي در ساخت و ويرايش فيلم‌هاي سينمايي از آن استفاده مي‌شود. به بيان بهتر، اكنون در بازار دستگاه و محتوايي كه از اين گاموت گسترده‌ي رنگ همراهي كند، به‌وفور يافت مي‌شود.

اگرچه اين احتمال وجود دارد تا در آينده، گاموت BT.2020 همه‌گير شود، تا زمان همراهي واقعي صفحه‌نمايش‌هاي رايج از اين فناوري كه آماج HDR است، بايد منتظر ماند. البته همان‌گونه كه پيش‌تر اشاره شد، فناوري HDR دو مفهوم اساسي دنبال مي‌كند كه يكي از آن‌ها همراهي نمايشگر از تاريك‌ترين سياهي‌ها و روشن‌ترين سفيدي‌ها است.

نكته‌ا‌ي كه درباره‌ي فناوري HDR بايد تبيين شود، چگونگي درك انسان از روشنايي است. چشم انسان شدت نور را با مقياس لگاريتم در مبناي ۲ درك مي‌كند. يعني هنگام افزايش دوبرابري شدت نور يا دوبرابرشدن حجم فوتون‌هايي كه به چشم برخورد مي‌كنند، درك چشم انسان از افزايش شدت نور در مقياسي خطي يك واحد بيشتر از قبل است؛ چراكه نتيجه لگاريتم ۲ در مبناي دو برابر يگ خواهد بود كه همانند نقطه‌ي ايستايي در نمودار لگاريتم مرتبط است.

به‌عنوان مثال، هنگام مشاهده‌ي كاغذ زير نور منبع روشنايي، ممكن است تعداد فوتون‌هايي كه از منبع به چشم انسان برخورد مي‌كند، ۳۲ برابر بيشتر از نوري باشد كه جذب كاغذ مي‌شود؛ اما منبع نوري كه چشم انسان حس خواهد كرد، تنها پنج برابر روشن‌تر از كاغذ است (نقطه‌ي ايستايي گفته‌شده در نمودار مشخص است)؛ چراكه لگاريتم ۳۲ در مبناي دو، برابر با پنج است.

ميزان روشنايي كاغذ و منبع را در اين مثال مي‌توان با واحد استاندارد نيت اندازه‌گيري كرد. هر نيت برابر با يك كاندلا بر مترمربع است. واحد كاندلا (به‌معناي شمع) نيز همان‌گونه كه از اسمش پيدا است، به‌اندازه‌ي شمعي كوچك روشنايي دارد. بنابراين، هر شمع يك نيت روشنايي دارد. در همين حال، يك تكه‌كاغذ زير نور آفتاب مي‌تواند ۴۰ هزار نيت روشنايي داشته باشد يا بهتر است بگوييم به‌اندازه‌ي ۴۰ هزار شمع، روشنايي از خود بازمي‌تابد.

همان‌گونه‌ كه يك تكه‌كاغذ در زير نور آفتاب ۴۰ هزار نيت روشنايي دارد، فضاي داخلي دفتركاري در مجاور آن مي‌تواند تا ۵۰۰ نيت روشنايي داشته‌ باشد. انسان‌ مي‌تواند تمامي اين حجم از نور را درك و تجزيه‌و‌تحليل كنند. درحقيقت، انسان‌ در هر صحنه تا ۲۰ نقطه‌ي ايستايي از شدت روشنايي را مي‌تواند درك كند. اگر شدت نوري كه انسان‌ها در هر صحنه مي‌بيند، ۲۰ بار در خودش ضرب كنيم يا به عبارتي به توان ۲۰ كنيم، بازهم ذهن انسان مي‌تواند اين حجم از روشنايي را درك كند. اين بدان معني است كه انسان‌ هنگام مشاهده‌ي يك صحنه، مي‌تواند هم‌زمان چيزي را درك كند كه حدود يك‌ميليون بار (۱,۰۴۸,۵۷۶) روشن‌تر از تاريك‌ترين قسمت آن صحنه است.

هدفي كه فناوري HDR دنبال مي‌كند، ساده‌ است: ايجاد تصاويري با روشنايي شديد. دالبي اولين شركتي بود كه در اين مسير گام نهاد و آزمايش‌هايي به‌منظور ايجاد استانداردي براي HDR آغاز كرد و ۱۰ هزار نيت روشنايي را به‌عنوان حد روشنايي پذيرفتني در آزمايش‌هاي خود به‌كار بست. به همين دليل، توابع انتقال الكترواپتيكال رايج يا به‌اختصار EOTF را كه تمامي استانداردهاي HDR به‌كار مي‌گيرند، سرحد ۱۰ هزار نيت روشنايي دارند. EOTF تابعي رياضي براي انتقال سيگنال الكترونيكي به سيگنال نوري مدانديشه متخصصين است؛ يعني تبديل تابع ديجيتال به آنالوگ.

در مقام مقايسه، گاموت BT.709 با حداكثر ۱۰۰ نيت روشنايي برآورده مي‌شود؛ پس براساس مقياسي كه در اين مقاله به‌كار رفته است، صفحه‌نمايش‌هاي HDR بايد ۶/۵ نقطه‌ي ايستايي بيشتر از نمايشگر SDR نور توليد كند. به بيان بهتر، سيطره‌ي روشناييِ صفحه‌نمايش‌هاي SDR بين ۱ تا ۱۰۰ نيت يا ۶/۵ نقطه‌ي ايستايي است (لگاريتم ۱۰۰ برپايه‌ي دو). در همين حال، HDR در حالت ايده‌آل مي‌تواند به‌اندازه‌ي ۱۳/۵ نقطه‌ي ايستايي روشنايي توليد كند؛ از‌اين‌رو، باتوجه به اطلاعات به‌دست‌آمده، روشنايي صفحه‌نمايش‌هاي HDR دست‌كم دوبرابر SDR است. 

تمامي اطلاعات درباره‌ي نور و رنگ‌ بايد براي پخش در خروجي نمايشگر در محتواي ويدئويي ذخيره شوند و نمايشگر امكان پردازش محتواي ذخيره‌شده را داشته باشد. اطلاعات رنگ‌ها و سطوح روشنايي در دنياي ديجيتال، به‌صورت اعداد باينري در قالب محتواي ويدئويي ذخيره‌شده، هنگام پخش پردازش و در خروجي داده مي‌شوند. بنابراين، عدد X كه تعداد بيت‌ها به‌ازاي هر رنگ يا به‌اصطلاح عمق رنگ است، مقدار متناسب Y از اطلاعات را عرضه مي‌كند (بيت‌ها صفر و يك‌هاي ديجيتالي هستند).

ازآنجاكه با افزايش تعداد بيت‌ها (افزايش حجم رنگ‌ها و اطلاعات مربوط به روشنايي) باندينگ كمتر مي‌شود، بايد به تعداد بيت‌هاي ذخيره‌ي محتواي ويدئويي و امكان همراهي نمايشگر از آن بيشتر توجه كنيم. باندينگ درواقع جهش‌هايي در رنگ‌ها و روشنايي است كه به‌دليل كافي‌نبودن اطلاعات رنگ‌ و روشنايي (نبود اطلاعات كافي از رنگ‌هاي ميانه، برعكس آنچه در مثال چشم انسان توضيح داده‌ شد)، باعث مي‌شود انتقال رواني ميان پيكسل‌ها صورت نپذيرد. واضح‌ترين نمونه‌ي باندينگ مربوط به فرمت‌هاي گيف (GIF) است.

اين فرمت‌ها كه در‌حال‌حاضر كمتر استفاده مي‌شوند، تنها مي‌توانند مجموعا هشت بيت اطلاعات را از هر فريم (۲۵۶ رنگ در هر فريم) ذخيره كنند كه باعث مي‌شود باندينگ بسيار قابل‌‌مشاهده‌اي ايجاد شود. البته نكته‌ي منفيِ ماجرا اين است كه استفاده از بيت‌هاي بيشتر در هر پيكسل، فضاي ذخيره‌ي بيشتري در هر فريم مي‌طلبد و زمان بيشتري صرف انتقال و بارگذاري داده در هر دستگاه مي‌شود.

هدف HDR اين است كه با كمترين تعداد بيت ممكن، رنگ و روشنايي مطلوب را بدون باندينگ نمايش دهد. در محدوده‌ي رنگ SDR، عمق هر رنگ يا تعداد بيت براي بيان آن هشت بيت است؛ بنابراين در هر صحنه، براي نمايش هر پيكسل (متشكل از سه رنگ آبي و سبز و قرمز) ۲۴ بيت داده موردنياز است.

خوشبختانه اعداد باينري نيز برپايه‌ي لگاريتم دو هستند؛ پس با اضافه‌شدن هر يك بيت، ميزان اطلاعات ذخيره‌شدني دوبرابر مي‌شود. در تصوير زير، با افزايش عمق رنگ از هشت بيت به ۱۰ بيت، اطلاعات بسيار بيشتري از نور و روشنايي در خروجي بازتاب مي‌يابد و انتقال ميان رنگ‌ها روان‌تر است و باندينگ قابل‌مشاهده تقريبا از بين رفته است.

در صفحات HDR آنچه اهميت دارد، ميزان واقعي از روشنايي منتقل شده است. آستانه‌اي از تعداد بيت‌هاي هر پيكسل كه در آن باندينگ متوقف مي‌شود، برابر با ۱۰ بيت است و آستانه‌ي بارتِن نام دارد. بنابراين، تعداد بيت‌ها (عمق رنگ) در HDR دست‌كم بايد ۱۰ بيت باشد. همچنين، عمق رنگ ۱۲ بيت براي نمايش سيگنال‌هاي HDR به‌خوبي بسنده مي‌كند و مي‌تواند اطلاعات مربوط به گاموت REC ۲۰۲۰ را كاملا پوشش دهد. پردازش چنين حجمي از اطلاعات نيازمند سخت‌افزار و نرم‌افزاري قدرتمند با قابليت همراهي واقعي از HDR است. 

تا اين قسمت از مقاله، مشخص است فناوري HDR حيطه‌ي وسيع‌تري از رنگ‌ها را پوشش مي‌دهد و روشنايي بيشتري ايجاد مي‌كند؛ اما آيا نمايشگرهاي موجود در بازار تمامي اين قابليت‌ها را دارند؟ درابتدا، بهتر است نگاهي مختصر به استانداردهاي تعريف‌شده‌ي HDR بيندازيم.

۲۷ اوت ۲۰۱۵، انجمن فناوري مصرف‌كنندگان استاندارد HDR10 را به‌وجود آورد. اين استاندارد از گاموت REC.2020 وسيع بهره مي‌برد و عمق رنگ تعريف‌شده‌ي آن ۱۰ بيت است. تابع انتقال در اين استاندارد SMPTE ST 2084 يا PQ است. بعدها گاموت BT.2100 جايگزين گاموت يادشده در اين استاندارد شد. اين استاندارد ۱۰۰۰ نيت روشنايي را در صفحه‌نمايش‌ها نويد مي‌دهد. استاندارد HDR10 استانداردي متن‌باز است كه طيف گسترده‌اي از سازندگان نمايشگرهاي كامپيوتر يا تلويزيون ازجمله ال‌جي، سامسونگ، دل، سوني و اپل از آن استفاده مي‌كنند.

دالبي‌ويژن همان‌گونه كه پيش‌تر گفته شد، استانداردي اختصاصي از آزمايشگاه‌هاي دالبي است. توليدكنندگان در دستگاه‌هايشان مي‌توانند از اين استاندارد به‌صورت اختياري بهره ببرند كه به‌ازاي هر نمايشگر هزينه‌اي سه‌دلاري را به اين توليدكنندگان تحميل خواهد كرد. عمق رنگ در اين استاندارد ۱۲ بيت است و روشنايي صفحاتي كه از اين استاندارد همراهي مي‌كنند، ۱۰ هزار نيت يا كاندلا در مترمربع است. استاندارد ذكرشده از متاديتاي پويا و دايناميك براي بهبود روشنايي و كنتراست فريم‌به‌فريم بهره مي‌برد. شركت‌هايي مانند ال‌جي و TCL و Vizio در دستگاه‌هاي خود از اين استاندارد همراهي مي‌كنند.

HLG يكي از استانداردهاي HDR است كه BBC و NHK آن را به‌طور مشترك ساخته‌اند. اگرچه اين استاندارد به عمق رنگ ۱۰ بيتي نياز دارد، با نمايشگرهاي محدوده‌ي ديناميكي استاندارد (SDR) سازگار است. HLG تابع انتقال الكترواپتيكال يا به‌اختصار OETF غيرخطي را معرفي مي‌كند كه در آن نيمي از مقادير سيگنال از منحني گاما و نيمه‌ي بالايي مقادير سيگنال از منحني لگاريتمي استفاده مي‌كنند. استاندارد HLG بدون حق امتياز و با نمايشگرهاي SDR سازگار است.

۲۰ آوريل ۲۰۱۷، سامسونگ و آمازون استاندارد +HDR10 را خلق كردند. اين شركت‌ها با اضافه‌كردن متاديتاي پويا و دايناميك كه مي‌تواند براي تنظيم دقيق‌تر ميزان روشنايي به‌صورت صحنه‌به‌صحنه و فريم‌به‌فريم به‌كار رود، استاندارد HDR10 را به +HDR10 به‌روز‌رساني كردند. ويژگي ذكر‌شده هماني است كه پيش‌تر در استاندارد دالبي‌ويژن شاهد بوديم. حق امتياز اين فناوري با پرداخت هزينه دراختيار شركت‌هايي خواهد بود كه با استاندارد +HDR10، محصولات خود را توليد مي‌كنند.

سازمان استاندارد VESA پيش‌گام ايجاد استانداردهايي براي نمايشگرهاي HDR با عنوان DisplayHDR شده و آن‌ها را با سطوح مختلفي از اين استاندارد طبقه‌بندي مي‌كند. نزديك به ۲۰ شركت ازجمله سامسونگ، انويديا، ايسوس، دل و اچ‌پي در اين پروژه همكاري مي‌كنند. استانداردهاي DisplayHDR در درجات ۴۰۰ و ۶۰۰ و ۱۰۰۰ براي صفحه‌نمايش‌ها و درجاتي ديگر براي صفحات OLED صادر مي‌شوند كه در آينده قابليت HDR خواهند داشت. اين استانداردها كمك شاياني به تشخيص صفحات HDR مي‌كنند. براي مثال، اگر شركتي بر قابليت‌هاي HDR در نمايشگرهاي خود تأكيد مي‌ورزد؛ درحالي‌كه هيچ اشاره‌اي به گواهينامه‌ي استاندارد DisplayHDR سازمان VESA نمي‌كند، مشخص است بايد دور صفحه‌نمايش‌هاي اين شركت را خط كشيد.

استاندارد VESA حداقل در نام‌گذاري تا حد زيادي به بيشينه‌ي نوري اشاره مي‌كند كه هر صفحه‌هاي نمايش مي‌تواند توليد كند. براي مثال، استاندارد DisplayHDR 400 براي صفحه‌نمايش‌هايي است كه مي‌توانند در بيشترين حالت ۴۰۰ كاندلا در مترمربع روشنايي توليد كنند و استاندارد DisplayHDR 600 نمايشگرهايي  را توصيف مي‌كند كه ۶۰۰ كاندلا بر مترمربع روشنايي دارند. همان‌گونه كه پيش‌تر اشاره شد، ازآنجاكه متخصصان براي بهبود تجربه‌ي كلي خود بايد بتوانند نقاط برجسته‌ي تصاوير را روشن‌تر ببينند و روشنايي آن را واقعي‌تر حس كنند، روشنايي زياد عاملي مهم براي صفحات HDR است؛ اگرچه روشنايي زياد تصوير بدون ايجاد عميق‌ترين پيكسل‌هاي سياه با كمترين روشنايي ممكن بي‌معني است.

تمام آنچه‌ HDR به‌دنبالش است، بهبود واقعي گستره‌ي دايناميك است. صفحات HDR واقعي حداكثر ۱۳.۵ نقطه‌ي ايستايي (۱۱ هزار و ۵۸۵ نيت) روشنايي دارند؛ اما اينكه نمايشگرها بايد دقيقا چند نيت روشنايي داشته باشند تا بتوانند محتواي HDR را نمايش دهند، به‌ويژه در مانيتورها، هميشه جاي مباحثه بوده است. برخي شركت‌ها ممكن است اوج روشنايي ۱۰۰۰ نيت را براي محصولات خود برگزينند؛ چرا كه بسياري از محتواها در اين سطح تنظيم مي‌شوند و اين مقدار از روشنايي در بازار تلويزيون‌هاي HDR رايج است. در همين‌ حال، شركت‌هاي ديگري هستند كه از روشنايي ۶۰۰ نيت بهره مي‌برند. البته اوج روشنايي در نمايشگرها نيز به عوامل متعددي ازجمله ميزان نور اتاق، موقعيتي كه محتوا مشاهده مي‌شود (شب يا روز) و... بستگي دارد.

اشكال اصلي در استانداردهاي DisplayHDR سازمان VESA اين است كه مصرف‌كننده‌ي سطح‌متوسط فرض مي‌كند تمامي آن‌ها تجربه‌ي HDR واقعي را در اوج روشناييِ مختلفي از ۴۰۰ تا ۱۰۰۰ نيت ارائه مي‌دهند. متخصصان نمي‌دانند تجربه‌ي HDR واقعي به عوامل متعددي بستگي دارد و زير برچسب استاندارد ذكرشده، چه مشخصاتي براي هركدام از دستگاه‌ها در انديشه متخصصين گرفته شده است. بيشترين نگراني درباره‌ي اين موضوع مربوط به پايين‌ترين سطح از استانداردهاي VESA، يعني DisplayHDR 400 است.

به‌انديشه متخصصين مي‌رسد اين استاندارد به‌دليل پايين‌بودن سطح كيفي باعث شده توليدكنندگان با استفاده از آن مصرف‌كنندگان را گمراه و اغوا كنند. دليل وجوديِ پروژه‌ي DisplayHDR جلوگيري از گمراه‌شدن متخصصان بود؛ اما حالا استاندارد ۴۰۰ خودش در نقطه‌ي مقابل اين هدف ايستاده است. شايد شركت‌هاي توليد‌كننده‌ي صفحه‌نمايش‌هاي VESA را وادار كردند اين استاندارد را به‌وجود آورد تا محصولات كم‌كيفيت خود را زير سايه‌ي اين برچسب روانه‌ي بازار كنند!

از هر زاويه كه نگاه كنيد، تمامي جزئياتي كه استاندارد ۴۰۰ ارائه مي‌دهد، در سطح HDR واقعي نيست. اگرچه صفحه‌نمايش‌هاي SDR بين ۱ تا ۱۰۰ نيت روشنايي دارند، نمايشگرهاي OLED يا ساير نمايشگرهايي كه جديدا توليد مي‌شوند، روشنايي ۳۰۰ تا ۳۵۰ كاندلا در مترمربع دارند. بنابراين، صفحات با استاندارد DisplayHDR 400 ازانديشه متخصصين روشنايي، تفاوت چشمگيري با نمايشگرهاي جديد ندارد. طيف رنگي‌اي كه صفحه‌نمايش‌ها تحت استاندارد DisplayHDR 400 از آن همراهي مي‌كنند، همان گاموت رنگي BT.709  است كه در اكثر صفحه‌نمايش‌هاي كنوني تعريف شده است.

ازانديشه متخصصين عمق رنگ نيز، همان‌گونه كه قبلا گفته شد، به حداقل ۱۰ بيت براي انتقال داده‌هاي HDR در هر پيكسل نياز است و چه‌بسا بهتر است اين مقدار ۱۲ بيت باشد؛ اما استاندارد DisplayHDR 400 هيچ محدوده‌اي براي عمق رنگ در انديشه متخصصين نگرفته است. درنهايت، مي‌توان گفت برچسب استاندارد DisplayHDR 400 روي صفحه‌نمايش‌هايي با عنوان همراهي از HDR گمراه‌كننده و بي‌معني است. بااين‌حال، ديگر استانداردهاي VESA تقريبا تجربه‌ي HDR واقعي را براي متخصصان به‌ارمغان مي‌آورد.

صفحه‌نمايش‌هايي كه مدعي‌اند از قابليت HDR همراهي مي‌كنند، درصورت نداشتن برچسب استاندارد VESA، به‌احتمال زياد هيچ تجربه‌اي از HDR واقعي را به‌ متخصصان القا نخواهند كرد. متخصصان هنگام خريد بايد دقت كنند و تمامي آنچه اين صفحات ارائه مي‌دهند، ازجمله عمق رنگ و گاموت رنگي و ديگر موارد را مطالعه كنند. درضمن، مصرف‌كنندگان مطابق با آنچه ذكر شد، نبايد صفحه‌نمايش‌هايي بخرند كه برچسب DisplayHDR 400 دارند.

اين استاندارد به‌هيچ‌وجه مزاياي HDR واقعي را ارائه نمي‌كند و تنها تصاوير را اندكي روشن‌تر از قبل جلوه مي‌دهد. شايد توليدكنندگان همراهي از گاموت رنگ گسترده‌تري براي نمايشگرهايي با اين استاندارد در انديشه متخصصين بگيرند؛ اما براي به‌دست‌آوردن نشان DisplayHDR 400 حتي هيچ اجباري براي اين كار وجود ندارد.

برخي از شركت‌ها چنين عناويني را براي بازاريابي محصولات خود به‌كار مي‌گيرند. براي مثال، در سال‌هاي ابتداييِ پيدايش فناوري HD برخي از توليدكنندگان محصولات خود را با برچسب HD ready مي‌فروختند؛ اما صفحه‌نمايش‌هايشان تنها قابليت دريافت سيگنال‌هاي HD را داشت و از  نمايش محتواي HD عاجز بود. گفتن اينكه صفحه‌‌نمايش مي‌تواند از ورودي HDR يا منابع HDR10 همراهي كند، كاملا بي‌معني و براي مصرف‌كننده گمراه‌كننده است.

قابليت همراهي از ورودي HDR به خوديِ‌خود خوب است؛ اما صفحه‌نمايش نيز بايد بتواند محتواي HDR را پخش كند. در بازار بسياري از صفحه‌نمايش‌ها را با برچسب HDR مي‌توان يافت كه توانايي نمايش محتوايي با دامنه‌ي دايناميك گسترده يا هيچ‌چيزي را ندارند كه به HDR ربط پيدا كند. تلاش‌هاي ديگري نيز براي گمراه‌كردن مصرف‌كنندگان، مانند ايجاد نشان‌هاي HDR اختصاصي و طرح‌هاي نام‌گذاري دروغين، ممكن است در محصولات موجود در بازار ديده شود؛ اما بازهم هيچ‌يك از اين دستگاه‌ها، عملكرد ويژه‌ي HDR را ارائه نمي‌دهند. لازم است هنگام خريد صفحه‌نمايش‌ها، به استانداردهاي روي محصول توجه ويژه‌اي كنيد و جزئيات كاتالوگ آن را با دقت بيشتري بخوانيد.

ارزش مانيتور، مشخصات متخصص و هر اطلاعاتي كه براي خريد ارزان‌ و آگاهانه‌ي انواع مانيتور اداري و گيمينگ نياز داريد را در بخش محصولات اخبار تخصصي، علمي، تكنولوژيكي، فناوري مرجع متخصصين ايران بيابيد. در اين بخش، علاوه‌بر مشخصات متخصص دقيق انواع مانيتور ال‌جي، مانيتور ايسوس، مانيتور سامسونگ و بنكيو و ديگر برند‌ها، امكان مقايسه‌ي دو يا چند محصول دركنار گالري تصاوير رسمي محصولات دردسترس شما خواهد بود.