كوويد ۱۹ مي‌تواند اميد به زندگي را كاهش دهد
نتايج مطالعه‌اي كه به‌تازگي در مجله‌ي PLOS One منتشر شده است، نشان مي‌دهد اگر نتوانيم شيوع كوويد ۱۹ را مهار كنيم، اين بيماري منجر به كاهش اميد به زندگي در مناطقي مي‌شود كه بيش از همه تحت‌تأثير بيماري قرار گرفته‌اند. پژوهش جديد به مطالعه اثرات مرگ‌و‌مير ناشي‌از كوويد ۱۹ روي اميد به زندگي در چهار منطقه‌ي بزرگ كه نرخ‌هاي متفاوتي از عفونت در ميان گروه‌هاي سني مختلف داشتند، پرداخت. گويلام ماريوس، نويسنده‌ي اصلي مطالعه در بيانيه‌اي مطبوعاتي گفت: «مطالعه‌ي ما اولين ارزيابي را از اثر بالقوه‌ي كوويد ۱۹ روي اميد به زندگي براساس سناريوهاي مختلفِ ميزان شيوع طي يك دوره‌ي يك ساله فراهم مي‌كند.»
مفهوم اميد به زندگي ساده است: اميد به زندگي (متوسط طول عمر) سنجه‌اي از تعداد سال‌هايي است كه به‌طور متوسط يك فرد مي‌تواند انتظار داشته باشد كه زندگي كند. از عواملي كه روي اين عدد تأثير دارند، مي‌توان به مراقبت‌هاي بهداشتي بهتر، شرايط اقتصادي اجتماعي مطلوب همراه‌با پيشرفت در يادگيري اشاره كرد. معمولا اميد به زندگي را به‌عنوان معياري درزمينه‌ي ارزيابي پيشرفت و دستاوردهاي انساني در كشورها و مناطق جغرافيايي مختلف درانديشه متخصصين مي‌گيريم. طي ۱۶۰ سال گذشته در كشور آمريكا، اميد به زندگي (از زمان تولد) از ۳۹/۴ سال در سال ۱۸۶۰ به ۷۸/۹ سال در سال ۲۰۲۰ رسيده است.
براي مطالعه‌ي جديد، پژوهشگران شبيه‌سازي كوچكي را طراحي كردند كه احتمال ابتلا به كوويد ۱۹، احتمال مرگ براثر كوويد ۱۹ و احتمال مرگ براثر علل ديگر را در يك دوره‌ي يك ساله شبيه‌سازي مي‌كرد و نرخ‌هاي متفاوت مرگ‌و‌مير كوويد ۱۹ در ميان گروه‌هاي سني مختلف را درانديشه متخصصين مي‌گرفت. پژوهشگران پس از تجزيه‌و‌تحليل جداول زندگي و اميد به زندگي حاصل از شبيه‌سازي و مقايسه‌ي آن‌ها با داده‌هاي مورد استفاده براي محاسبات اوليه، اثر كوويد ۱۹ را روي اميد به زندگي تعيين كردند.
پژوهشگران دريافتند در نرخ شيوع بسيار پايين (كمتر از ۱ تا ۲ درصد)، كوويد ۱۹ تأثيري روي اميد به زندگي ندارد. اگرچه در نرخ شيوع بالاي ۲ درصد، اين بيماري مي‌تواند منجر به كاهش اميد به زندگي در كشورها و مناطقي شود كه در آن‌ها متوسط اميد به زندگي بالا است (حدود ۸۰ سال). در نرخ‌هاي شيوع بالاتر، اثر آن روي اميد به زندگي خصوصا در آمريكاي شمالي و اروپا قابل‌توجه‌تر مي‌شود. ماريوس گفت: «در سطح شيوع ۱۰ درصد، كاهش در اميد به زندگي در كشورهاي داراي اميد به زندگي بالا مانند كشورهاي اروپايي و آمريكاي شمالي، احتمالا بيش از يك سال خواهد بود. در سطح شيوع ۵۰ درصد، كاهش ۳ تا ۹ سال در اميد به زندگي در مناطق داراي اميد به زندگي بالا مورد انتظار است. در مناطق كمتر توسعه‌يافته، باتوجه‌به اينكه درحال‌حاضر نرخ ماندگاري در سنين بالاتر، كمتر است، تأثير كوويد ۱۹ زياد نيست. اگرچه حتي در مناطقي كه به‌شدت تحت‌تأثير قرار گرفته‌اند، اميد به زندگي احتمالا با پايان يافتن دنياگيري بهبود خواهد يافت.»
اميش آدالجا، متخصص بيماري‌هاي عفوني و پژوهشگر ارشد مركز امنيت بهداشت جانز هاپكينز كه در اين پژوهش مشاركتي نداشت، توضيح داد: «درحالي‌كه كوويد ۱۹ از جهات مختلفي با ايجاد مرگ درميان افراد سالخورده، با دنياگيري آنفولانزاي ۱۹۱۸ فرق دارد (كه در آن متوسط سن مرگ‌و‌مير دهه‌ي سوم زندگي بود)، ممكن است در كشورهاي داراي طول عمر بالا روي اميد به زندگي اثرگذار باشد.»
سرگئي ﺷﺮﺑﻮف، يكي ديگر از پژوهشگران مطالعه توضيح داد: «تقريبا ۳۰ سال طول كشيد تا متوسط اميد به زندگي از زمان تولد در اروپا ۶ سال افزايش پيدا كند (از ۷۲/۸ سال در سال ۱۹۹۰ تا ۷۸/۶ سال در سال ۲۰۱۹). كوويد ۱۹ مي‌تواند شاخص اميد به زندگي را در سال ۲۰۲۰ به مقادير سال‌هاي گذشته بازگرداند. اگرچه نمي‌دانيم چه اتفاقات ديگري رخ خواهد داد. در بسياري از كشورها مرگ‌و‌مير ناشي‌از كوويد ۱۹ به‌شدت درحال كاهش است و احتمالا علت اين امر تعريف بهتر پروتكل‌هاي درماني كوويد است.»
به‌صورت خلاصه، اين مطالعه نشان مي‌دهد شيوع بيماري و خصوصا دنياگيري كوويد ۱۹ داراي اين پتانسيل است كه پيشرفت‌هاي به دست آمده در اميد به زندگي را كه با تلاش درزمينه‌ي بهبود مراقبت‌هاي پزشكي، بهداشت و آب آشاميدني پاك حاصل شده است، بي‌اثر كند. اين حكايتي هشداردهنده است كه نشان مي‌دهد اقدامات محدود‌كننده (مانند دستورهاي خانه‌نشيني، فاصله‌گيري اجتماعي و پوشيدن ماسك) و نيز آزمايش سريع، رديابي تماس‌ها و پروتكل‌هاي جداسازي براي كاهش عفونت‌ها، عوارض و مرگ‌و‌مير ناشي‌از كوويد ۱۹ حياتي هستند.
سناريوهاي «چه مي‌شود اگر»، اطلاعاتي را درزمينه‌ي اتفاقاتي كه در سطوح مختلف شيوع بيماري رخ مي‌دهد و تأثير آن روي اميد به زندگي دراختيار ما مي‌گذارند. اين نتايج تحت‌تأثير استراتژي‌هاي بهداشت عمومي براي كاهش و پيشگيري از انتشار كوويد ۱۹ قرار مي‌گيرد. رينا موتارك يكي از نويسندگان مقاله مي‌گويد: «ما نشان مي‌دهيم كه براي مثال اگر در وضعيت عدم دستور خانه‌نشيني و اقدامات فاصله‌گيري اجتماعي، ويروس در جامعه به‌طور گسترده‌اي منتشر شود، مي‌تواند منجر به كاهش قابل‌توجهي در اميد به زندگي دوره شود.» البته تأييد درمان‌هاي جديد ازجمله ضدويروس‌ها و پيش‌بيني ساخته‌شدن واكسني مناسب در سال ۲۰۲۱ داراي اين پتانسيل است كه كاهش‌هاي كوتاه‌مدت در اميد به زندگي درنتيجه‌ي كوويد ۱۹ را جبران كند.
اجراي دستورالعمل‌هاي فاصله‌گيري اجتماعي و سياست جهاني پوشيدن ماسك نيز مي‌تواند تا حد زيادي به كاهش موارد، بستري‌شدن در بيمارستان و مرگ‌و‌مير، قبل از دسترسي به واكسني كه توسعه‌ي آن ممكن است چند سال طول بكشد، كمك كند. در اين ميان، نبايد اجازه داد سياست بر علم غلبه كند و افزايش در اميد به زندگي را كه ازطريق رعايت اصول بهداشت عمومي و رعايت پزشكي مبتني‌بر شواهد حاصل شده است، به خطر بيندازد.
هم انديشي ها