تولد دختر نوزاد از روياني كه ۲۷ سال در حالت انجماد بود
تولد مولي گيبسون با استفاده از رويان فريزشده از سال ۱۹۹۲، ركورد ثبتشده توسط خواهرش اِما در سال ۲۰۱۷ را شكست. اين رويان زماني اهدا شد كه مادر اين دختران، خود كودك نوپايي بود. در سال ۱۹۹۲، تينا گيبسون نزديك به ۲ سال داشت كه يك زن و شوهر رويانهاي خود را كه در يك كلينيك در شهر ميدوِست منجمد شده بودند، اهدا كردند. در فوريه سال ۲۰۲۰، يكي از اين رويانها در رحم خانم گيبسون، معلم ابتدايي در ناكسويل، جايگذاري شد و در ماه اكتبر او يك كودك ۲٫۷ كيلوگرمي به دنيا آورد. خانم گيبسون و همسرش بن، نام نوزاد را مولي گذاشتند.
اين تولد ركورد طولانيترين مدت انجماد رويان منجر به تولد نوزاد زنده را شكست. طبق گزارش مركز ملي اهداي رويان در تنسي، ركورد قبلي در سال ۲۰۱۷ ثبت شده بود؛ زمانيكه خواهر بزرگتر مولي، اِما، پس از كاشت رويان از همان زوج اهداكننده درون رحم خانم گيبسون به دنيا آمد. درواقع اِما و مولي خواهران ژنتيكي يكديگر هستند.
خانم گيبسون ميگويد:
ما بسيار احساس خوشبختي ميكنيم كه خداوند مدتها پيش تصميم گرفت اين كودكان اعضاي خانواده ما باشند. من نميتوانم تصور كنم كه به جز اين بچهها، بچه ديگري داشته باشم. آنها قرار است مال ما باشند.
به گفتهي دكتر جفري كينان، مدير مركز اهداي رويان ملي (NEDC)، يك سازمان مسيحي كه انتقال رويان را انجام داده است، تولد مولي نشان ميدهد محدوديت زماني براي انجماد رويان وجود ندارد، علاوه براين تكنيكهاي انجماد رويان بهطور قابل توجهي از دهه ۱۹۹۰ تاكنون پيشرفت داشتهاند. اگر رويان از مرحله در آمدن از حالت فريز و ذوب شدن جان سالم به در ببرد، به اندازه يك رويان طبيعي فرصت خوبي براي ادامه رشد و تولد دارد و هيچ روياني براي رشد خيلي پير نيست.
دكتر مندي اس كريستينسون، مدير پزشكي در مركز باروري جان هاپكينز، ميگويد:
اين زايمان تحول مهيجي است كه به پزشكان باروري اجازه ميدهد به والدين احتمالي اطمينان بدهند كه روياني كه سالها و حتي به مدت چند دهه منجمد شده است، زنده خواهد ماند. مراجعين ما اغلب ميپرسند چه مدت ميتوان رويانها را بهصورت فريزشده نگهداري كرد؟ اغلب پاسخ اين است؛ ما واقعاً نميدانيم. اما اكنون ميتوانيم با اطمينان بگوييم نوزاداني از رويانهايي متولد شدهاند كه به مدت ۲۷ سال منجمد مانده بودند.
دكتر سيگال كليپشتاين، مدير برنامه اهدا تخمك در مركز متخصصان باروري شيكاگو، در اين مورد ميگويد: «مدتزماني كه رويان بهصورت يخزده سپري ميكند، يك داده مهم براي پزشكان باروري نيست. مسئله، كيفيت رويان در زمان انجماد است. اگر يك رويان داراي كيفيت خوب باشد، پيشبيني ميكنيم در زمان انجماد و ذوب شدن، يك رويان با كيفيت خوب باقي بماند.»
به گفتهي خانم گيبسون ، او و همسرش پس از ديدن خبري در مورد زني كه سعي كرده بود به همان شيوه باردار شود، تصميم گرفتند از رويانهاي اهدايي استفاده كنند.
خانواده گيبسون ۵ سال براي باروري طبيعي فرزند تلاش كرده بودند؛ اما روند درمان آنها با شكست همراه بود. آنها در پيگيري لقاح آزمايشگاهي مردد بودند؛ زيرا آقاي گيبسون ۳۶ ساله مبتلا به بيماري فيبروز كيستيك است و تيناي ۲۹ ساله ناقل اين بيماري است. خانم گيبسون ميگويد آنها از انتقال اين بيماري به فرزندانشان ميترسند.
فيبروز كيستيك يك بيماري ژنتيكي است كه در آن عملكرد غدد ترشحي خارجي بدن دچار اختلال ميشود و بهعنوان مثال مجاري تنفسي، لوزالمعده، رودهها و مجاري تناسلي در اثر ترشح بيشازحد غدد موجود در آنها دچار انسداد ميشوند. چنانچه هر دو والد ژن معيوب اين بيماري را داشته باشند، احتمال بالايي وجود دارد كه آن را به فرزند خود منتقل كنند.
هنگامي كه خانواده گيبسون تحقيق در مورد رويانهاي اهدايي در مركز اهدا را آغاز كردند، در مورد سن والدين اهداكننده، خصوصيات جسمي، سوابق تحصيلي و پزشكي و حتي عادات و سرگرميهاي آنها اطلاعاتي كسب كردند. اما در مورد سن رويانها اطلاعاتي به آنها داده نشد.
هر دو حاملگي خانم گيبسون در شرايط طبيعي و به آرامي پيش رفت. هر دو نوزاد كاملا سالم هستند. خانم گيبسون ميگويد: «ما هميشه شوخي ميكنيم كه اِما يك روح قديمي است. زمانيكه او كار عجيبي انجام ميدهد، من ميگويم اين روح كودك دهه ۹۰ است كه در تو بروز كرده.»
دكتر كينان كه مركز اهدا رويان وي نزديك به ۱۰۰۰ تولد زنده از رويانهاي اهداشده داشته است، ميگويد:
استفاده از رويانهاي اهدايي براي ناباروري بسيار ارزانتر از روشهايي مانند I.V.F است. در اين مركز كه ۱۷ سال پيش تأسيس شده است، اكنون بهطور سالانه در حدود ۲۰۰ انتقال رويان صورت ميگيرد.
در روند اهداي رويان، خانوادههايي كه باروري آزمايشگاهي دارند يا بهصورت مصنوعي بارور ميشوند، ميتوانند رويانهاي اضافهي خود را به زوجهايي اهدا كنند كه اشكال باروري دارند. اين رويانها منجمد ميشوند تا به زوج ديگري براي تولد منتقل شوند كه از انديشه متخصصين بيولوژيكي با آنها مرتبط نيستند.
در حالت كلي والدين بيولوژيكي كه تخمهاي بارور خود را در اين مراكز نگهداري ميكنند، پس از استفاده از باروري آزمايشگاهي براي بچهدار شدن، چندين گزينه پيش رو دارند: اهدا رويانهاي اضافهي خود به ديگران، دور انداختن آنها و اهدا آنها براي تحقيقات پزشكي يا منجمد نگه داشتن آنها براي مدت نامحدود.
دكتر كريستينسون مطالعهاي در اين زمينه انجام داده است كه نتايج آن نشان داد تعداد اهداكنندگان رويان در حال افزايش است؛ روندي كه او معتقد است ميتواند موجب كاهش نياز زوجهاي نابارور به عمل I.V.F يا لقاح مصنوعي شود.
او در مورد اهدا رويان توسط خانوادههاي بارور ميگويد:
بهطور كلي مردم هنوز احساس دوگانهاي در مورد اهداي رويان دارند؛ زيرا نميدانند فرزندان بيولوژيكي آنها در چه خانوادههايي بزرگ ميشوند.
دكتر كريستينسون در اين باره اشاره ميكند: «اهداي رويان توسط خانوادههاي بارور قطعاً رايجترين انتخاب نيست. در مطالعهاي مشخص شد كه كمتر از ۱ درصد مراجعان ترجيح ميدهند رويانهاي باقيمانده خود را اهدا كنند.» در حال حاضر در حدود يك ميليون رويان اهدايي منجمد در امريكا وجود دارد.
هم انديشي ها