دوج چارجر در گذر زمان؛ از سال ۱۹۶۶ تا ۲۰۱۹

در طول سال گذشته، كانال يوتيوب Cars Evolution ويدئوهاي جذابي از روند تكامل خودروهاي مختلف منتشر كرده كه در اخبار تخصصي، علمي، تكنولوژيكي، فناوري مرجع متخصصين ايران آن‌ها را پوشش داديم. پس از مطالعه نسل‌ها و مدل‌هاي مختلف خودروهاي پرطرفداري مثل فورد موستانگ و شورولت كوروت و تويوتا سوپرا، جديدترين ويدئوي اين كانال به سرگذشت عجيب و طولاني دوج (با تلفظ صحيح انگليسي داج) چارجر تعلق دارد.

در اوايل دهه‌ي ۱۹۶۰، كرايسلر به‌دنبال كسب سهم بيشتري از بازار بود؛ به‌همين‌دليل، خودروهاي جديد در كلاس لوكس عرضه كرد. مسئولان كرايسلر تصميم گرفتند با برند دوج و استفاده از پلتفرم B، خودرويي در ابعاد متوسط و طراحي فَست‌بك و بين كلاس‌هاي پوني‌كار (فورد موستانگ) و كوپه/كروك لوكس (فورد تاندربرد) توليد كنند. با الهام از مدل كرونت (Coronet) و رقابت با ديگر مدل‌هاي آمريكايي همچون رامبلر مارلين (Rambler Marlin) و فورد موستانگ و پليموث باراكودا (Plymouth Baracuda)، اولين نسل از دوج چارجر در سال ۱۹۶۶ رونمايي شد. چارجر ۱۹۶۶ از شاسي مدل كرونت استفاده مي‌كرد؛ اما طراحي آن با تمام محصولات دوج تفاوت داشت. درواقع، چارجر بيشتر به رامبلر مارلين شباهت داشت؛ اما زيباتر و گران‌‌تر بود. هدف اوليه توليد خودرويي عضلاني و قدرتمند نبود؛ ولي چارجر ۱۹۶۶ با پيشرانه‌ي ۷ ليتري (۴۲۶ اينچ‌برمكعب) جديد هِمي (HEMI) عرضه شد تا نماينده‌ي جديد كرايسلر در كلاس خودروهاي آمريكايي پرقدرت باشد.

اولين دوج چارجر تاريخ فقط با انواع پيشرانه‌هاي ۸ سيلندر Vشكل عرضه شد و حجم‌هاي ۵.۲، ۵.۹، ۶.۳، ۷ و ۷.۲ ليتري V8 كرايسلر همراه چارجر بودند. چارجر مدل ۱۹۶۶ با پيشرانه‌ي جديد هِمي، تنها در ۴۶۸ دستگاه توليد شد كه ۴۲۵ اسب‌بخار قدرت داشت و نهايت سرعتش ۲۴۰ كيلومتربرساعت بود. مديران ارشد دوج براي نمايش بهتر چارجر، اين مدل را به مسابقات نسكار (Nascar) هم بردند؛ اما به‌دليل آيروديناميك ضعيف، چارجر در پيست‌هاي سريع و بيضي‌شكل عملكرد موفقي نداشت. تيم مهندسي دوج براي رفع اين اشكال، باله‌ي كوچكي روي صندوق عقب چارجر نصب كرد تا اين مدل اولين خودرو آمريكايي با اسپويلر عقب باشد. از چارجر مدل ۱۹۶۶ درمجموع، ۳۷,۳۴۴ دستگاه توليد شد. مدل سال ۱۹۶۷ چارجر با تغييرات بسيار كم در طراحي بدنه و كابين همراه شد. بزرگ‌ترين تغيير مدل ۱۹۶۷ اضافه‌شدن پيشرانه‌ي ۸ سيلندر ۴۴۰ مگنوم با قدرت ۳۷۵ اسب‌بخار و تعويض نمونه‌ي ۵.۹ ليتري با ۶.۳ ليتري بود. توليد چارجر مدل ۱۹۶۷ به ۱۶,۰۰۰ دستگاه نرسيد و از اين مدل با پيشرانه‌ي ۴۲۶ هِمي، تنها ۲۷ دستگاه توليد شد.

پس از واكنش مثبت مردم آمريكا به چارجر، مقام‌هاي دوج و كرايسلر با حفظ پلتفرم B، در سال ۱۹۶۸ نسل دوم اين مدل دوست‌داشتني را با طراحي جديد و تفاوت ظاهري بيشتر با كورنت عرضه كردند. طراحي فَست‌بك حذف شد تا طرح سقف مشابه پونتياك GTO سال ۱۹۶۶ شود. طرح جلوپنجره‌ي يكدست با چراغ‌هاي مخفي همچنان نماي روبرويي چارجر باقي ماند؛ اما اين‌بار از مكانيزم برقي استفاده نمي‌كرد. هماهنگ‌تركردن طراحي در فضاي داخلي هم انجام شد و پيشرانه‌ي ۶ سيلندر خطي ۳.۷ ليتري به خانواده‌ي چارجر راه پيدا كرد. تمام اين تغييرات كوچك‌و‌بزرگ باعث شد مدل ۱۹۶۸ دوج چارجر يكي از خودروهاي ماندگار تاريخ شود. اين مدل ستاره‌ي كلاسيك و ترسناك بسياري از فيلم‌هاي سينمايي مثل Bulltit و Dirty Mary و Crazy Larry بود و حتي مدل ۱۹۷۰ چارجر هم در نسخه‌ي اول سري سريع و خشن (The Fast and the Furious) به‌نمايش درآمد. نسل دوم چارجر آغازگر توليد نسخه‌هاي مختلف اين مدل هم بود. كد R/T كه هنوزهم در چارجرهاي مدرن استفاده مي‌شود، بيانگر خودرو آمريكايي قدرتمند و محبوب است. كد R/T كه به دو واژه‌ي Road و Track به‌معني «جاده» و «پيست» اشاره مي‌كند، چارجر را به پيشرانه‌ي ۴۴۰ مگنوم استاندارد و هِمي ۴۲۶ به‌صورت آپشن مجهز مي‌كرد.

جالب است بدانيد در سال ۱۹۶۸، كرايسلر نسخه‌ي Scat Pack را با نمايش كارتوني از زنبور عكس تبليغ كرد. اين تبليغ تلويزيوني باعث شد بسياري از نسخه‌هاي ويژه محصولات دوج كرايسلر با طرح نوارهاي دورنگ زنبور عسل عرضه شوند. پيش‌تر به نمايش ديدني چارجر مدل ۱۹۶۸ در فيلم‌هاي سينمايي اشاره كرديم؛ اما صحنه‌ي تعقيب‌وگريز Bullitt نقش مهمي در افزايش شهرت اين مدل ايفا كرد. در اين صحنه كه هنوزهم يكي از تعقيب‌وگريزهاي برتر و ماندگار تاريخ سينما در انديشه متخصصين گرفته مي‌شود، يك دستگاه دوج چارجر سياه‌رنگ نسخه‌ي R/T در خيابان‌هاي شيب‌دار سان‌فرانسيسكو استيو مك‌كويين را تعقيب مي‌كند كه پشت فرمان فورد موستانگ ۱۹۶۸ نشسته است. نمايش جذاب چارجر در اين فيلم تكرارنشدني باعث شد فروش اين مدل چندبرابر و بيش از ۱۷,۰۰۰ دستگاه از نسخه‌ي R/T دوج چارجر (فروش كلي بيش از ۹۶,۰۰۰ دستگاه) فروخته شود. گفتني است از اين خودرو درمجموع ۹۶,۰۰۰ دستگاه فروخته شد. مديران ارشد دوج نسل جديد چارجر را به پيست نسكار هم وارد كردند؛ اما محصولات فورد عملكرد موفق‌تري داشتند. با اينكه چارجر ۱۹۶۸ در نسكار موفق نبود، حداقل زمينه‌ساز توليد حدود ۴۰۰ دستگاه از نسخه‌ي Chrarger 500 با پيشرانه‌‌هاي هِمي ۴۲۶ و ۴۴۰ مگنوم و درنهايت، نسخه‌ي ويژه‌ و قدرتمند ديتونا (Daytona) شد. در آستانه‌ي دهه‌ي ۱۹۷۰، چارجر براي مدل سال ۱۹۶۹ تغييرات كمي را پذيرفت. طرح جلوپنجره‌ي دوگانه و چراغ‌هاي طولي و يكدست عقب فروش نسخه‌ي Special Edition و تودوزي جديد كابين به مدل ۱۹۶۹ چارجر اضافه شدند. مدل ۱۹۶۹ دوج چارجر نارنجي‌رنگ در سريال تلويزيوني The Dukes of Hazzard هم جاودانه شد.

نسخه‌ي Charger 500 موفقيتي كسب نكرد تا سرانجام، مدل ديتونا در سه‌ماهه‌ي دوم سال ۱۹۶۹ توليد شود. بزرگ‌ترين اشكال چارجر در نسكار، آيروديناميك ضعيف بود؛ بنابراين، تيم مهندسي دوج اين بخش را در اولويت اول قرار داد. دماغه‌ي بلند ۴۶۰ ميلي‌متري و باله‌ي بزرگ ۵۸۰ ميلي‌تري عقب، علاوه‌بر تضمين آيروديناميك، چارجر ديتونا را از ديگر خودروهاي آمريكايي آن دوران متمايز مي‌كرد. به‌لطف طراحي آيروديناميك، چارجر ديتونا كه در جلو تا ۵۴۵ كيلوگرم و در عقب تا ۲۷۲ كيلوگرم نيروي رو‌به‌پايين يا دانفورس (Downforce) داشت، در آزمايش‌هاي پيش‌توليد به نهايت سرعت ۳۳۰ كيلومتربرساعت رسيد. اولين نسخه‌هاي توليدي چارجر ديتونا با پيشرانه‌ي مگنوم ۴۴۰ با قدرت ۳۷۵ اسب‌بخار و جعبه‌دنده‌ي اتوماتيك و ديفرانسيل كرايسلر عرضه شدند. پيشرانه‌ي ۴۲۶ هِمي با قدرت ۴۲۵ اسب‌بخار و گشتاور ۶۶۰ نيوتن‌متر به‌عنوان آپشن ديتونا دردسترس بود. درمجموع، ۵۰۵ دستگاه چارجر ديتونا شامل ۴۳۰ نسخه با پيشرانه‌ي مگنوم و ۷۵ نسخه با پيشرانه‌ي هِمي توليد شدند. چارجر ديتونا در تمام فصل ۱۹۷۰ مسابقات نسكار شركت داده شد؛ ولي سرانجام با مدل پليموث سوپربرد (Plymouth Superbird) جايگزين شد. نمايش هيجان‌انگيز خودروهاي آمريكايي با باله‌هاي بزرگ، پس از تغيير قوانين نسكار و محدوديت حجم پيشرانه به ۵ ليتر پايان يافت.

پيش از تولد نسل سوم، چارجر براي مدل ۱۹۷۰ تغييرات بسيار محدودي كرد. آخرين مدل از نسل دوم چارجر به تزيين دورپنجره‌ي كروم، پنجره‌ي يكدست و حذف طراحي دوگانه، طراحي برجسته‌ي درِ كاپوت در مدل هِمي، رنگ‌هاي جديد بدنه و پيشرانه‌ي 440 Six Pack با قدرت ۳۹۰ اسب‌بخار مجهز شد. با تمام تغييرات ريزودرشت، چارجر مدل ۱۹۷۰ نتوانست فروش درخورتوجهي تجربه كند. دليل اصلي اين امر، تولد برادر پوني‌كار، يعني دوج چلنجر بود. مديران ارشد دوج و كرايسلر با انتخاب پلتفرم E، چلنجر را براي رقابت با مركوري كوگِر (Mercury Cougar) و پونتياك فايربرد (Pontiac Firebird) توليد كردند تا چارجر وارد نسل جديد شود.

با آغاز دوران بحران سوخت و به‌دنبال آن ركود بازار خودروهاي پرقدرت آمريكايي، نسل سوم چارجر با طراحي بدنه‌ و كابين جديد از راه رسيد. جلوپنجره‌ي دوگانه هنوزهم همراه چارجر بود؛ اما چراغ‌هاي مخفي‌شونده دركنار برجستگي كاپوت و باله‌ي عقب به‌عنوان آپشن عرضه شدند. مانند سال ۱۹۷۰، نسخه‌هاي ويژه و پرطرفدار چارجر مثل 500 و R/T و SE با نسل سوم همراه شدند. به‌دليل مصرف سوخت زياد، تنها ۶۳ دستگاه از مدل ۱۹۷۱ چارجر R/T با پيشرانه‌ي ۴۲۶ همي توليد شد. علاوه‌براين، توليد مدل‌هاي 440 Six Pack و سري رنگ‌هاي Hi-Impact هم متوقف شد. سال ۱۹۷۲ نسخه‌ي Rallye چارجر معرفي شد تا جاي خالي R/T را پر كند. همچنين، با تنظيم قوانين جديد آلايندگي در آمريكا، نهايت قدرت خروجي از پيشرانه‌هاي ۶ سيلندر خطي به ۸ سيلندر Vشكل كاهش يافت. در دو سال پاياني نسل سوم چارجر، ابعاد بدنه كمي بزرگ‌تر شد و طراحي جلوپنجره و چراغ عقب تغيير كرد. چارجر ۱۹۷۳ پرفروش‌ترين مدل نسل سوم بود تا با پايان عمر خودروهاي عضلاني آمريكايي كلاسيك، چارجر به كلاس ديگري وارد شود.

در اواسط دهه‌ي ۱۹۷۰، كلاس خودروهاي كوپه و كروك لوكس انتخاب اول ديترويت شد؛ بنابراين، چارجر هم براي دورماندن از بحران سوخت و جريان تلف‌شدن خودروهاي عضلاني، راحتي و لوكس‌بودن را جايگزين پيشرانه‌هاي قدرتمند كرد. سال ۱۹۷۵ هر دو مدل چارجر و كرايسلر كوردوبا (Cordoba) براساس پلتفرم B توليد شدند. چارجر انواع نسخه‌هاي پرطرفدار گذشته را كنار گذاشت و فقط در مدل SE با پيشرانه‌هاي ۵.۲ و ۵.۹ و ۶.۶ ليتري V8 با نهايت قدرت ۱۹۰ اسب‌بخار و سرعت ۱۹۲ كيلومتربرساعت فروخته شد. پس از فروش ۳۰,۰۰۰ دستگاه در سال ۱۹۷۵، مدل ۱۹۷۶ چارجر با چهار نسخه‌ي استاندارد، اسپرت، SE و ديتونا عرضه شد. نسخه‌هاي استاندارد و اسپرت با SE و ديتونا تفاوت داشتند و درحقيقت، همان مدل ۱۹۷۵ دوج كرونت دودر با پيشرانه‌ي ۳.۷ ليتري بودند. به‌لطف بازگشت كد ديتونا، چارجر در سال ۱۹۷۶ بيش از ۶۵,۰۰۰ مشتري پيدا كرد. فروش آخرين چارجر براساس پلتفرم B بسيار كاهش يافت؛ به‌طوري‌كه در سال ۱۹۷۸ كمتر از ۳,۰۰۰ از اين مدل توليد شد.

پس از چند سال استراحت، سرانجام نسل پنجم چارجر بسيار متفاوت‌تر از گذشته رونمايي شد. چارجر ۱۹۸۱ حالا هاچ‌بك ديفرانسيل‌جلو با پيشرانه‌ي ۴ سيلندر خطي بود كه براساس پلتفرم L كرايسلر توليد شده بود. چارجر دراصل، نسخه‌ي پرفرمنس هاچ‌بك دوج Omni 024 بود. نسخه‌ي چارجر با دريچه‌‌ي هواكاپوت، تجهيزات اضافي، اسپويلر عقب و طرح Charger 2.2 از Omni 024 استاندارد متمايز مي‌‎شد. اين مدل از پيشرانه‌ي ۴ سيلندر ۲.۲ ليتري با قدرت ۹۴ اسب‌بخار و نهايت سرعت ۱۶۷ كيلومتربرساعت استفاده مي‌كرد. بازگشت چارجر پس از چند سال غيبت در قالب مدل هاچ‌بك براي بسياري از طرفداران پذيرفتني نبود؛ اما توليد هاچ‌بك مصرفي در دهه‌ي ۱۹۸۰ براي دوج ضروري بود تا نام چارجر را زنده نگه دارد. از سوي مقابل، كرول شلبي فقيد وارد عمل شد تا شهرت چارجر بيش‌ازاندازه به‌حاشيه نرود. سال ۱۹۸۳ نسخه‌ي Shelby Charger با قدرت ۱۰۷ اسب‌بخار و طراحي جوان‌پسند و سيستم تعليق بهينه‌شده رونمايي شد. تغييرات انگشت‌شمار نسخه‌ي مخصوص شلبي در سال‌هاي بعدي هم ادامه يافت. براي مثال، چارجر شلبي هاچ‌بك در سال ۱۹۸۵ با پيشرانه‌ي توربوشارژر و قدرت ۱۴۶ اسب‌بخار در ۸,۲۵۱ دستگاه توليد شد.

شلبي براي آخرين سال توليد چارجر هاچ‌بك برنامه‌‌ي ويژه‌اي داشت. او حدود ۱,۰۰۰ دستگاه از مدل ۱۹۸۷ چارجر را دراختيار گرفت تا نسخه‌‌هاي ويژه‌‌ي موسوم به GLH و GLHS را توليد كند كه از سرواژه‌هاي عبارت Goes Like Hell به‌معني «فوق‌العاده پرسرعت» نام‌گذاري شده بودند. اين دو مدل خاص، تنها با رنگ سياه و نشان Shelby به‎جاي Dodge عرضه شدند. شلبي علاوه‌بر بهينه‌سازي كامل سيستم تعليق با قطعات افترماركت مثل Koni و لاستيك گوديِر از توربوشارژر و اينتركولر بزرگ‌تر استفاده كرد تا نهايت قدرت اين دو نسخه به ۱۷۵ اسب‌بخار برسد. تلاش شلبي براي توليد نسخه‌ي پرقدرت و جذاب از نسخه‌ي هاچ‌بك باعث شد با وجود تفاوت اين مدل با نسل‌هاي گذشته، نام چارجر همچنان در يادها باقي بماند تا در فرصت مناسب و براساس وضعيت بازار، دوج دوباره چهره‌ي واقعي اين مدل را نشان دهد. مديران ارشد دوج و كرايسلر براي توليد مدلي تمام‌عيار از چارچر زمان زيادي طلب كردند تا سرانجام نسل ششم اين مدل به‌عنوان خودرو پرقدرت آمريكايي در كلاس سدان بزرگ توليد شود.

پس از گذر از دوران سخت و در اواسط دهه‌ي ۲۰۰۰، نسل جديد دوج چارجر براساس پلتفرم LX كرايسلر مشابه لانچيا Thema و كرايسلر 300 ساخته شد. نسل ششم چارجر حالا سداني بزرگ با پيشرانه‌هاي V6 و V8 بود كه هر دو سيستم انتقال قدرت محورعقب و تمام‌چرخ محرك را دراختيار داشت. نسخه‌هاي مختلف چارجر ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ از پيشرانه‌هاي ۶ سيلندر كرايسلر و ۸ سيلندر هِمي استفاده مي‌كردند. قدرتمندترين نسخه از چارجر نسل ششم مدل SRT-8 بود كه از پيشرانه‌ي ۸ سيلندر Vشكل ۶.۱ ليتري هِمي، ۴۲۵ اسب‌بخار قدرت و ۵۷۰ نيوتن‌متر گشتاور مي‌گرفت. چارجر SRT-8 به جعبه‌دنده‌ي ۵ سرعته‌ي اتوماتيك مجهز بود و در زماني حدود ۵ ثانيه به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رسيد. از نسخه‌هاي ديگر چارجر ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ مي‌توان به Daytona R/T ،Super Bee ،DUB Edition ،R/T ،SE و SXT اشاره كرد. در طول ۵ سال توليد نسل ششم چارجر، بزرگ‌ترين تغييرات شامل تزيين‌هاي بدنه و چراغ‌ها و فضاي داخلي در مدل‌هاي ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ رخ داد. نسل ششم دوج چارجر در كلاس‌هاي مختلف مسابقات نسكار هم شركت كرد و سرانجام از سال ۲۰۱۳، اين رقابت‌ها را كنار گذاشت.

نسل ششم چارجر در كلاس سدان تقريبا مدلي موفق براي كرايسلر و دوج بود؛ به‌همين‌دليل، نسل هفتم هم در اين كلاس ادامه‌ي حيات داد. سال ۲۰۱۱، چارجر با تغييرات ظاهري نه‌چندان زياد، اما پلتفرم جديد LD كرايسلر رونمايي شد. چارجر ۲۰۱۱ به‌‌ويژه در نماي جانبي و عقب با تمركز مستقيم به مدل‌هاي قديمي دهه‌ي ۱۹۷۰ طراحي شده بود. دريچه‌هاي هواي جانبي جديد، چراغ‌هاي جلو با طراحي مدرن‌، جلوپنجره‌ي تهاجمي، خطوط بدنه‌ي مشخص‌تر و بازطراحي كامل چرغ‌هاي عقب از ويژگي‌هاي درخورتوجه ظاهر بيروني چارجر ۲۰۱۱ است. همراه تغييرات ظاهري جديد چارجر هفتم به پيشرانه‌ي V6 جديد كرايسلر با كد Pentastar و همچنين نمونه‌ي ۳.۵ ليتري High-Output هم مجهز شد. نسخه‌ي R/T نيز در اولين سال توليد با مشخصاتي چون پيشرانه‌ي ۸ سيلندر Vشكل ۵.۷ ليتري هِمي، ۳۷۰ اسب‌بخار قدرت، رينگ‌هاي ۲۰ اينچي، نهايت سرعت ۲۴۰ كيلومتربرساعت و زمان كمتر از ۵.۵ ثانيه در آزمايش سرعت صفر تا ۱۰۰ كيلومتربرساعت فروخته شد. پس از موفقيت دپارتمان تيونينگ اختصاصي گروه فيات‌كرايسلر موسوم به فناوري جاده و پيست (Street & Racing Technology) يا به‌اختصار SRT، چارجر SRT-8 در سال ۲۰۱۲ عرضه شد.

SRT-8 مدل ۲۰۱۲ از پيشرانه‌ي V8 هِمي با حجم ۶.۴ ليتر، ۴۷۰ اسب‌بخار قدرت، جعبه‌دنده‌ي ۵ سرعته‌ي خودكار، ترمزهاي چهار پيستوني برمبو و سيستم تعليق فعال استفاده مي‌كرد. SRT-8 جديد كه ۴۵ اسب‌بخار قدرت بيشتري از نسل ششم چارجر دريافت كرده بود، با نهايت سرعت ۲۸۲ كيلوكتربرساعت در زمان ۴.۵ ثانيه به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رسيد. پس از معرفي چند نسخه‌ي مختلف از چارجر نسل هفتم و بسته‌هاي آپشن متفاوت، سال ۲۰۱۴ در نمايشگاه خودرو نيويورك فيس‌ليفت اين مدل رونمايي شد. چارجر ۲۰۱۵ در جلوپنجره و چراغ‌هاي جلو و نماي رو‌به‌رو كاملا تغيير كرد. تيم طراحي دوج اعلام كرد براي توليد فيس‌ليفت، از طراحي چارجر ۱۹۶۹ الهام گرفته‌اند. براي نمايش هرچه‌بهتر مدل جديد، نسخه‌ي R/T چارجر دوباره احيا شد. اين نسخه از پيشرانه‌ي هِمي V6 با حجم ۵.۷ ليتر و قدرت ۳۷۰ اسب‌بخار بهره مي‌برد. از سال ۲۰۱۵ تابه‌امروز، چند نسخه و آپشن ارتقاي قواي متخصص (مثل نسخه‌ي R/T Scat Pack) به چارجر هفتم اضافه شده؛ اما بزرگ‌ترين و برجسته‌ترين تمام اين نسخه‌ها، عرضه‌ي مدل SRT Hellcat است. قدرتمندترين نسخه از نسل هفتم دوج چارجر با نهايت سرعت ۳۲۸ كيلومتربرساعت و زمان ۱۱ ثانيه در درَگ ۴۰۰ متري، به پيشرانه‌ي ۸ سيلندر Vشكل ۶.۲ ليتري هِمي، سوپرشارژر ۲.۴ ليتري، ۷۰۷ اسب‌بخار قدرت و ترمزهاي ۶ پيستوني برمبو مجهز شده است. دوج چارجر SRT Hellcat كه هم‌اكنون قدرتمندترين سدان توليدي كارخانه‌اي جهان است، براي رسيدن به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت فقط به ۳.۸ ثانيه زمان نياز دارد.

در طول چند دهه‌ي گذشته، روند تكامل دوج چارجر بسيار جالب است؛ خودرويي كه به‌عنوان مدل قدرتمند آمريكايي متولد و در طول چند سال به يكي از محبوب‌ترين‌ها تبديل شد. وضعيت بازار خودرو و بحران سوخت به‌گونه‌اي پيش رفت كه چارجر براي حفظ يادش، تغيير كلاس داد و سرانجام، با قدرت تمام‌عيار دوباره احيا شد. درحال‌حاضر، چارجر منتظر تصميم مديران ارشد دوج و كرايسلر است. باتوجه‌به تقاضاي اندك بازار از مدل‌هاي سدان و رونق فناوري برقي، بايد دوباره منتظر خواب عميق چارجر باشيم؟ چارجر پيشرانه‌ي V8 هِمي را كنار مي‌گذارد؟ چارجر برقي؟ اصلا نسل هشتم چارجر توليد مي‌شود؟ بايد ديد وضعيت بازار مانند سال‌هاي گذشته، نام ماندگار چارجر را به كدام سو خواهد برد.

شما طرفدار كدام نسل و مدل از چارجر هستيد؟ كلاسيك يا مدرن يا هاچ‌بك ۱۰۰ اسب‌بخاري؟ از انديشه متخصصينات شما، نسل جديد دوج چارجر چه سرنوشتي خواهد داشت؟ لطفا انديشه متخصصينات‌هاي خود را با ما و ديگر مخاطب‌هاي اخبار تخصصي، علمي، تكنولوژيكي، فناوري مرجع متخصصين ايران در ميان بگذاريد.