داستان برند آلفارومئو؛ اصيل‌ترين سازنده خودروهاي اسپرت ايتاليا

پس از فيات و لانچيا، آلفارومئو قديمي‌ترين شركت ثبت‌شده در صنعت خودروسازي ايتاليا محسوب مي‌شود. مازراتي، فراري و لامبورگيني، پس از آلفارومئو تأسيس شدند و امروزه داراي شهرت بيشتري در زمينه‌ي توليد خودروهاي اسپرت هستند؛ اما آلفارومئو به‌عنوان بنيان‌گذار مدل‌هاي مسابقه‌اي و اسپرت ايتاليا، شناخته مي‌شود. حالا اين شركت هم، مثل فراري و مازراتي، زيرمجموعه‌ي گروه فيات كرايسلر است؛ هرچندكه از انديشه متخصصين رشد در تعداد فروش، برتري محسوسي نسبت به ديگر خودروسازان ايتاليا ندارد. به انديشه متخصصين مي‌رسد، پس از شكست‌هاي تجاري اين برند در اواخر قرن بيستم، روزهاي خوب آلفارومئو با توليد محصولات اسپرت ميان‌رده و قابل خريد كه عموما ارزشي كمتر از ۱۰۰ هزار دلار دارند، ادامه خواهد داشت.

باتوجه به اينكه مؤسس فراري، پيش از تشكيل كارخانه‌ي خود براي آلفارومئو كار مي‌كرد و راننده‌ي اين برند در مسابقات بود؛ نقش بسيار مهم آلفارومئو در ظهور فراري به‌عنوان محبوب‌ترين سوپراسپرت‌ساز امروز دنيا، آشكار مي‌شود. در سمت ديگر ماجرا، لامبورگيني هم با تاثيرپذيري از فراري و براي رقابت با آن شكل گرفت. پس مي‌توان ادعا كرد، برندهاي فراري و لامبورگيني، غير مستقيم مديون آلفارومئو هستند.

قدمت و زمان تأسيس

در سال ۱۹۰۶، صنعت‌گر و كارآفرين فرانسوي به نام الكساندر داراك، شركتي در شهر ميلان ثبت كرد تا خودروهاي برند داراك را در كشور ايتاليا عرضه كند. اين محصولات، در فرانسه و انگليس با همكاري شركت تالبوت عرضه مي‌شدند؛ اما فروش بسيار كمي در ايتاليا داشتند. براي رهايي از اين شرايط، جوزپه مروسي (Giuseppe Merosi) به استخدام شركت داراك درآمد تا نقش مهندس و طراح خودرو براي مدل‌هاي جديد داشته باشد. مروسي قبل از پيوستن به شركت داراك، براي فيات كار كرده بود و شهرت قابل توجهي بين صنعت‌گران ايتاليا داشت.

تصويري تاريخي از جوزپه مروسي، پشت فرمان اولين محصول آلفا

تا سال ۱۹۰۹، شركت داراك با نام اختصاري SAID شناخته مي‌شد؛ اما پس از استخدام مروسي و تصميم به توليد مدل‌هاي اختصاصي براي بازار ايتاليا، آلفا نام گرفت. اسم جديد شركت (ALFA) مخفف‌شده‌ي عبارت Anonima Lombarda Fabbrica Automobili بود.

اولين محصول آلفا

در سال ۱۹۱۰، اولين محصول آلفا با نام 24HP رونمايي شد. اين خودرو، با طراحي و مهندسي مروسي، مجهز به پيشرانه‌ي ۴ سيلندر ۴.۱ ليتري بود كه قدرتي مشابه نام خود داشت. اين نوع نام‌گذاري تقريبا در تمامي خودروهاي اروپايي آن زمان، استفاده مي‌شد. آلفا 24HP، تا سال ۱۹۱۹ توليد شد و افتخارات زيادي براي شركت سازنده كسب كرد.

از سال ۱۹۱۴، نسخه‌هاي مختلفي از اين خودرو با قدرت‌هاي ۱۲، ۱۵،۲۰، ۳۰ و حتي ۴۵ اسب‌بخار براي حضور در مسابقات يا عرضه‌ي عمومي توليد شدند. قدرت‌مندترين نمونه از آلفا 24HP مي‌توانست به نهايت سرعت ۱۱۰ كيلومتربرساعت برسد كه در زمان خود، فراتر از انتظار بود.

آلفا با عرضه‌ي مدل 40/60HP به شهرت زيادي در اروپا رسيد. اين خودرو در سال ۱۹۱۳ با همكاري مروسي، توليد شد تا قدرت ۷۰ اسب‌بخار و نهايت سرعت ۱۲۵ كيلومتربرساعت داشته باشد. نسخه‌ي مسابقه‌اي كمي قوي‌تر و سبك‌تر بود تا بتواند نهايت سرعت ۱۳۷ كيلومتربرساعت فراهم كند. يك سال بعد، 40/60 HP با قدرت ۸۲ اسب‌بخار و نهايت سرعت ۱۵۰ كيلومتربرساعت، فاتح چند مسابقه‌ي بزرگ در اروپا شد.

نماد تجاري 

شركت آلفا كه بعدها به آلفارومئو تغيير نام داد؛ داراي يكي از قديمي‌ترين نشان‌هاي تجاري در صنعت خودروسازي دنيا است كه هنوز استفاده مي‌شود. همچنين، پيچيدگي و تفسيرهاي متنوعي براي اين لوگو وجود دارد. به هر صورت، تأكيد عميق نماد تجاري آلفارومئو بر اصالت تاريخي شهر ميلان، غيرقابل انكار است.

سنگ بناي آلفارومئو توسط داراك در ميلان گذاشته شد. به همين دليل در سمت چپ، صليب سرخ‌رنگ ديده مي‌شود كه نشان قديمي شهر ميلان است. در جنگ‌هاي قرون وسطي، مسيحيان ميلان با اين پرچم در جنگ شركت مي‌كردند. در سمت راست، مار سبز رنگ و تاج سلطنتي وجود دارد كه نماد خاندان مشهور ويسكونتي (Visconti) است. تفاسير مختلفي براي اين تصوير وجود دارد كه البته سابقه‌ي تاريخي و تبليغاتي دارند. با توجه به قديمي‌ترين طرح كه مربوط به نماد تجاري شركت آلفا در سال ۱۹۱۰ است؛ متوجه يك انسان در دهان مار مي‌شويم. از انديشه متخصصينات تاريخ‌نويسان و با توجه به وجود اين طرح در چند كاخ قديمي به جامانده در ميلان، تفاسيري كه ماهي يا پرنده درحال ورود (يا خروج) از دهان مار را يادآوري مي‌كنند؛ فاقد ارزش تاريخي هستند. 

از حدود هزار سال پيش، خاندان وسيكونتي در ميلان زندگي مي‌كردند. نماد اصلي در پرچم رسمي اين خانواده، يك مار بود. در حدود سال‌هاي ۱۲۶۰ ميلادي، ناحيه‌ي ميلان درگير جنگ‌هاي داخلي شد كه سرانجام در سال ۱۲۷۷ با رهبري اوتونه ويسكونتي (Ottone Visconti) به نفع خانواده‌ي او تمام شد. نماد مار با تاج سلطنتي و انساني در دهان، اشاره به برتري خانواده‌ي ويسكونتي در جنگ‌هاي آن زمان دارد. شهر ميلان و مناطق اطراف با فرمان‌روايي اوتونه ويسكونتي به آرامش و قدرت رسيد. به همين دليل، نماد اين خانواده و داستان زندگي آن‌ها، براي مردم ميلان داراي اهميت و احترام است. 

جنگ جهاني اول و مديريت رومئو

مشابه ديگر خودروسازان اروپا، شركت آلفا هم بين سال‌هاي ۱۹۱۴ تا ۱۹۱۸ در خدمت نيروهاي نظامي بود. توليد خودرو به مدت ۳ سال متوقف شد تا قطعات هواپيما و ديگر تجهيزات مورد نياز ارتش توليد شوند.

انزو فراري نشسته در كنار نيكولا رومئو ايستاده در وسط تصوير

نيكولا رومئو (Nicola Romeo) مهندس برق، كارخانه‌دار و سياست‌مدار بزرگ ايتاليايي بود كه با حضور در تركيب سهام‌داران شركت آلفا، آنرا متحول كرد. او پيش از خريد سهام، در سال ۱۹۱۵ توسط ارتش ايتاليا مأموريت يافت تا بر فعاليت اين مؤسسه و خدمت به جنگ، نظارت كند. رومئو سال‌ها سناتور رده‌ بالاي حكومت سلطنتي ايتاليا بود و به همين دليل، ثروت لازم براي مالكيت و توسعه‌ي اين مجموعه‌ي صنعتي را در اختيار داشت. با اتمام جنگ، رومئو كارخانه‌ي آلفا را خريداري كرد و از ۱۹۱۸ با گذشت ۳ سال از حضور نيكولو رومئو، در راس هيئت مديره‌، خودروسازي آلفا به آلفارومئو تغيير نام داد. نيكولو رومئو تا سال ۱۹۲۸، تصميم‌گيرنده‌ي اصلي در اين كارخانه بود و نقش مهمي در اعتلاي شركت داشت.

پس از جنگ جهاني اول

با مديريت نيكولا رومئو و سرمايه‌گذاري او، كارخانه‌ي آلفارومئو به‌سرعت تغيير كرد و توليد خودرو را از سر گرفت. حضور در مسابقات سرعت، اولويتي بسيار مهم براي مدير جديد بود و به همين دليل، تقويت مدل‌هاي قديمي آلفا براي تيم آلفارومئو، برنامه‌ريزي شد تا بازگشت هرچه سريع‌تر به دنياي موتوراسپرت، محقق شود.

اولين آلفارومئو و استخدام فراري

پيش از سال ۱۹۲۰، سه خودروي مختلف با كد 20/30HP  توليد شدند. اولين نمونه، نسخه‌اي ارزان‌تر و كم‌مصرف‌‌تر از آلفا 24HP بود كه سال ۱۹۱۰ به دست مصرف‌كننده رسيد. مدل دوم20/30HP E  نام داشت و با هدف شركت در مسابقات سرعت، تقويت شد تا با قدرت ۴۹ اسب‌بخار، نهايت سرعت ۱۱۵ كيلومتربرساعت فراهم كند.

اولين خودرو دنيا با نام و لوگوي آلفارومئو، 20/30 HP E Sport نام داشت كه سال ۱۹۲۰ رونمايي شد. اين محصول با پيشرانه‌ي ۴۲۵۰ سي‌سي، قدرت ۶۷ اسب‌بخار و نهايت سرعت ۱۳۰ كيلومتربرساعت داشت. ارزش نهايي، تقريبا ۳ برابر فورد مدل T بود و تنها به تعداد ۱۲۸ دستگاه فروخته شد؛ اما به دليل استفاده از تجهيزات مدرن، مثل چراغ‌هاي الكتريكي و سيستم استارت پيشرانه، يك خودروي لوكس و مورد توجه طبقه‌ي متمول، محسوب مي‌شد.

تصويري از انزو فراري، پشت فرمان آلفارومئو 20/30HP

آلفارومئو 20/30HP E Sport نه‌تنها اولين محصول شركت سازنده اهميت دارد؛ بلكه به‌عنوان نخستين خودروي مسابقه‌اي با رانندگي انزو فراري (بنيان‌گذار خودروسازي فراري) هم داراي جايگاهي تاريخي است.

آلفارومئو RL و نشان كوادريفويليو

پس از اتمام جنگ جهاني اول، جوزپه مروسي كه در ارتش و صنعت قطارهاي بخار خدمت مي‌كرد، به آلفارومئو باگشت تا دومين محصول تجاري و قابل فروش به عموم مردم با برند آلفارومئو طراحي شود.

سال ۱۹۲۲ آلفارومئو RL رونمايي شد. اين خودرو با پيشرانه‌ي ۳ ليتري، در نسخه‌هاي مختلف از ۵۷ تا ۷۰ اسب‌بخار قدرت داشت و فضاي كافي براي ۵ سرنشين فراهم مي‌كرد. خيلي زود، مدل‌هاي اسپرت با كد RLSS و قدرت‌هاي ۸۵ تا ۹۰ اسب‌بخار هم توليد شدند. از انديشه متخصصينات بعضي متخصص كارشناسان، آلفارومئوRL نخستين خودرو اسپرت جاده‌اي در تاريخ ايتاليا است.

علاقه‌مندان به آلفارومئو با نشان شبدر سبزرنگ ۴پر آشنايي دارند. اين لوگو با زمينه‌ي سفيد، كوادريفويليو (Quadrifoglio) ناميده مي‌شود و امروز، روي خودروهاي آپشنال و تقويت‌شده از آلفارومئو، نشانه‌ي تفاوت آن‌ها با مدل‌هاي استاندارد است. علامت كوادريفويليو، اولين‌بار توسط راننده‌ي آلفارومئو در يك مسابقه استفاده شد تا برايش شانس بياورد.

اوايل قرن بيستم و سال‌ها پيش از ظهور مسابقات فرمول يك، رقابت تارگا فلوريو (Targa Florio) از اهميت ويژه‌اي در دنياي موتوراسپرت برخوردار بود. اين رويداد، در جزيره‌ي سيسيل ايتاليا برگزار مي‌شد و امروزه با عنوان قديمي‌ترين مسابقه‌ي رسمي اتومبيل‌راني شناخته مي‌شود. يوگو سيوچي (Ugo Sivocci) راننده‌ي اصلي تيم آلفارومئو كه از دوم شدن در چند مسابقه ناراحت بود؛ نشان شبدر ۴پر را به‌عنوان نماد خوش‌شاني روي خودروي مسابقه‌اي RLSS نصب كرد و البته به جايگاه نخست در تارگا فلوريو دست يافت.

موفقيت سيوچي، اولين قهرماني آلفارومئو در يك رقابت بزرگ و مشهور را رقم زد. او چند ماه بعد به هنگام آزمايش محصولي جديد در پيست، كشته شد. از آن زمان، آلفارومئو به يادبود سيوچي از نشان كوادريفويليو در مدل‌هاي مسابقه‌اي و نسخه‌هاي ويژه استفاده مي‌كند. سيوچي در هنگام حادثه، پشت فرمان خودروي مسابقه‌اي جديدي به نام P1 با شماره ۱۷ بود كه نشان شبدر ۴پر نداشت. به همين دليل امروزه، تيم‌هاي ايتاليايي حاضر در رقابت‌هاي مختلف اتومبيل‌راني، از شماره ۱۷ استفاده نمي‌كنند و بعضي رانندگان هم، شبدر (كوادريفويليو) به همراه دارند. آلفارومئو، هرگز مدل P1 را به توليد نهايي نرساند و محصول ديگري جاي‌گزين آن كرد.

سوپراسپرت P2

شايد استفاده از واژه‌ي سوپراسپرت براي خودرويي ساخت ۱۹۲۴ عجيب باشد؛ اما آلفارومئو P2 با برتري كامل نسبت به خودروهاي اسپرت مسابقه‌اي در زمان خود، اولين سوپراسپرت دنيا لقب گرفته است.

ويتوريو جانو (Vittorio Jano) مهندس خلاق شاغل در فيات بود كه به سفارش انزو فراري (راننده‌ي اصلي آلفارومئو در آن زمان) وارد همكاري در ساخت P2 شد. جانو توانست ايرادات P1 را رفع كند و سريع‌ترين خودروي مسابقه‌اي دنيا را بسازد. نتيجه، اولين محصول آلفارومئو با پيشرانه‌ي ۸ سيلندر و مجهز به سوپرشارژر بود كه از موتور ۲ ليتري، ۱۴۰ اسب‌بخار قدرت مي‌گرفت. آلفارومئو P2 به لطف استفاده از ۲ متخصصاتور، با رانندگي انزو فراري و آنتونيو آسكاري توانست در ۱۵ مسابقه قهرمان شود. نسخه‌ي ديگري از آلفارومئو P2 هم با قدرت ۱۵۵ اسب‌بخار، بين سال‌هاي ۱۹۲۴ تا ۱۹۳۰ به نهايت سرعت ۱۹۵ كيلومتربرساعت رسيد و فاتح مسابقات مختلف شد. در سال ۱۹۲۵، آلفارومئو با P2 توانست به اولين مقام قهرماني خود در يك رقابت جهاني (Automobile World Championship) دست يابد.

تنها ۶ دستگاه آلفارومئو P2 ساخته شد. ۴ نمونه پس از تصادفات شديد، نابود شدند تا امروز فقط ۲ نسخه از P2 باقي بماند. اين خودروها با ارزش كلكسيوني ده‌ها ميليون دلار، در موزه‌ي آلفارومئو در ميلان و موزه‌ي خودرو در شهر تورين ايتاليا نگه‌داري مي‌شوند.

ظهور تيم فراري با خودروهاي آلفارومئو

در سال ۱۹۲۹، انزو فراري تصميم گرفت با تيم اختصاصي خود در مسابقات شركت كند. تعداد ۴۰ نفر از بهترين رانندگان و مهندسان ايتاليا، از حمله پرسنل آلفارومئو جذب تيم اسكودريا فراري شدند. تا سال ۱۹۴۷ و پايان جنگ جهاني دوم، تيم فراري با خودروهاي آلفارومئو در مسابقات مختلف شركت كرد و به افتخارات بسياري رسيد.

بازگشت به توليد انبوه خودروهاي سواري

اواخر دهه‌ي ۱۹۲۰، آلفارومئو به سلطان مسابقات مختلف تبديل شده بود و در ميان خودروسازان دنيا، شهرت داشت. اين شرايط، مشوق خوبي براي مديران شركت بود تا مدل‌هاي جاده‌اي و قابل استفاده توسط عموم مردم را توسعه دهند.

در سال ۱۹۲۳، مدل RM به‌عنوان نسخه‌اي تجاري از خودروي مسابقه‌اي RL در نمايشگاه پاريس رونمايي شد. اين محصول تا سال ۱۹۲۵ به تعداد ۵۰۰ دستگاه فروش داشت و تفاوت مهمي با رقبا نشان نداد. در عوض، از سال ۱۹۲۷ آلفارومئو 6C جاي‌گزين RM شد تا يكي از جذاب‌ترين خودروهاي اسپرت ايتاليايي براي استفاده‌ي عمومي باشد. ساخت بدنه توسط شركت‌هاي پيش‌رو، مثل زاگاتو و پينين فارينا انجام شد. مهندسي متخصص توسط ويتوريو جانو به اتمام رسيد و پيشرانه‌ي جديد ۶ سيلندر ۱.۵ ليتري با قدرت ۴۵ اسب‌بخار، 6C را به نهايت سرعت ۱۱۰ كيلومتربرساعت رساند.

نسخه‌هاي مختلفي از 6C تا سال ۱۹۳۳ توليد شدند. مدل ۱.۵ ليتري با سوپرشارژ و قدرت ۸۴ اسب بخاربه نهايت سرعت ۱۵۵ كيلومتر مي‌رسيد. نسخه‌اي ديگر با پيشرانه‌ي ۱.۷ ليتري (6C 1750) هم توليد شد تا سرعت ۱۷۰ كيلومتربرساعت داشته باشد. آلفارومئو 6C به‌عنوان يكي از بهترين نمونه‌ها براي تعريف يك خودروي اسپرت لوكس با روح ايتاليايي، پيش از جنگ جهاني دوم مطرح است. تقريبا ۳ هزار دستگاه از اين محصول توليد شد كه امروزه در نمونه‌هاي كلكسيوني، حدود ۵۰۰ هزار دلار ارزش دارند.

آلفارومئو 8C نسخه 2900B مدل ۱۹۳۹ 

آلفارومئو با رونمايي از 8C در سال ۱۹۳۱، شهرت خود را افزايش داد. محصول نهايي با تيپ بدنه‌هاي ۲‌نفره، ۴‌نفره و اسپايدر (سقف پارچه‌اي جمع‌شونده) توليد شد و يكي از گران‌ترين خودروهاي ساخت ايتاليا تا آن زمان بود. اولين نمونه با پيشرانه‌ي ۸ سيلندر ۲.۳ ليتري توليد شد و سال ۱۹۳۱ به قهرمان لمان ۲۴ ساعته رسيد. مدل‌هاي مختلف با پيشرانه‌ي ۲.۶، ۲.۹ و ۳.۲ ليتري هم توليد شدند تا ضمن فروش عمومي، توان رقابت با خودروهاي مسابقه‌اي مرسدس بنز سيلور ارو (Silver Arrows) داشته باشند. مدل ۲.۶ ليتري به‌عنوان يك محصول استاندارد جاده‌اي مي‌توانست به نهايت سرعت ۲۱۷ كيلومتربرساعت برسد و در زمان ۷ ثانيه، سرعت خود را از صفر به ۱۰۰ كيلومتربرساعت برساند.

آلفارومئو 8C كد 2900B امروزه يكي از گران‌ترين خودروهاي كلاسيك دنيا است. نسخه‌اي از اين محصول ساخت ۱۹۳۹ در سال ۲۰۱۶ با ارزشي نزديك به ۲۰ ميليون دلار معامله شد.

نسخه‌ي مسابقه‌اي آلفارومئو 8C در خدمت تيم فراري اسكودريا

در سال ۱۹۳۵، تيم اسكودريا فراري با نسخه‌هاي تقويت‌شده از آلفارومئو 8C به چند قهرماني مهم در اروپا رسيد. مهندسان فراري، همچنين نسخه‌اي از اين خودرو با نام بي‌موتو (Bimotore) به‌معني ۲ موتوره ساختند كه پيشرانه‌هاي مجزا روي محورهاي جلو و عقب داشت. البته كنترل بي‌موتو با ۲ جعبه‌دنده و هرزگردي مداوم ۴چرخ‌، بسيار دشوار بود و هرگز نتوانست وارد مسابقات شود. در عوض، تركيب ۲ پيشرانه‌ي ۲.۳ ليتري و رسيدن به مجموع قدرت ۵۴۰ اسب‌بخار، بي‌موتو را به نهايت سرعت ۳۶۴ كيلومتربرساعت رساند تا سريع‌ترين خودروي جاده‌اي دنيا در زمان خود باشد.

دهه‌ي ۴۰ ميلادي و جنگ جهاني دوم

آلفارومئو پس از مرگ نيكولا رومئو در سال ۱۹۳۸، تحت مديريت حكومت فاشيست موسليني (ديكتاتور ايتاليا) قرار گرفت. پيش از آغاز جنگ، مدل‌هاي سوپرلوكس آلفارومئو به دستور مسئولان دولتي ساخته مي‌شد و پس از شروع جنگ هم، تمام توان كارخانه به توليد موتور هواپيما اختصاص داده شد. در ماه‌هاي پاياني جنگ جهاني دوم، خطوط توليد آلفارومئو هدف بمب‌باران قرار گرفت و بسياري از زيرساخت‌هاي آن، نابود شد.

كشور ايتاليا به‌عنوان متحد آلمان نازي، يكي از بزرگ‌ترين بازنده‌هاي جنگ جهاني دوم بود. اواسط دهه‌ي ۴۰ ميلادي، فقر و ناامني سراسر ايتاليا را فرا گرفت و سرمايه‌ي لازم براي بازسازي كارخانه‌ها، وجود نداشت. تا سال ۱۹۵۰، تقريبا هيچ محصولي توسط آلفارومئو توليد نشد و صرفا چند مدل‌ ناقص از گذشته به فروش رسيد.

دهه‌ي ۱۹۵۰ و برخاستن از خاكستر جنگ

مديران دولتي آلفارومئو بعد از بازسازي كارخانه تصميم به توسعه‌ي محصولات اقتصادي، به‌جاي‌ خودروهاي لوكس و اسپرت گرفتند. البته روح مسابقه‌اي شركت نيز، فراموش نشد تا ضمن حضور در رقابت‌هاي مختلف، بهره‌برداري تبليغاتي و كسب جوايز نقدي ادامه داشته باشد.

آلفارومئو پيش از آغاز جنگ جهاني دوم در سال ۱۹۳۸ روي نسل جديد خودروهاي مسابقه‌اي با كد 158 كار مي‌كرد. نام اين مدل از پيشرانه‌ي ۱.۵ ليتري ۸ سيلندر گرفته شده بود كه حدود ۲۰۰ اسب‌بخار قدرت داشت. آلفارومئو 158، پيش از آغاز جنگ جهاني دوم در مسابقات مختلف اروپايي به قهرماني رسيد. در سال ۱۹۴۷، پيشرانه با نمونه‌ي ۴.۷ ليتري جاي‌گزين شد تا قدرت ۳۰۰ اسب‌بخار فراهم شود.

يكي از مهم‌ترين افتخارات آلفارومئو، قهرماني در اولين و دومين دوره‌ي مسابقات فرمول يك است. در نخستين فصل اين مسابقات، مدل 159 توانست با اختلاف قابل‌توجه نسبت به رقبا، ۶ رقابت‌ از ۷ مسابقه فرمول يك ۱۹۵۰ را با قهرماني پشت سر بگذارد. راننده‌ي آلفارومئو در اين مسابقات، جوزپه فارينا بود كه عنوان اولين برنده‌ي تاريخ فرمول يك دنيا لقب گرفت. در سال ۱۹۵۰، آلفارومئو 159 با پيشرانه‌ي ۴۲۰ اسب‌بخار، مي‌توانست به نهايت سرعت ۳۰۵ كيلومتربرساعت برسد. اين خودرو سال ۱۹۵۱ هم با رانندگي خوان مانوئل فانخيو (راننده‌ي افسانه‌اي آرژانتيني) به قهرماني فرمول يك رسيد.

در سال ۱۹۵۰ مدل 1900 به‌عنوان اولين محصول تجاري پس از جنگ، توسط آلفارومئو معرفي شد. اين خودرو با پيشرانه‌هاي مختلف، ۸۰ تا ۱۱۵ اسب‌بخار قدرت داشت و مي‌توانست نهايت سرعت ۱۷۰ كيلومتربرساعت فراهم كند. نكته‌ي جالب در افزايش محبوبيت آلفارومئو 1900، عرضه‌ با بدنه‌هاي متنوع توسط شركت‌هاي مختلف مثل پينين فارينو و زاگاتو بود. اين محصول مي‌توانست با ظاهر ۴در صندوق‌دار مناسب استفاده‌ي خانوادگي توليد شود يا به‌صورت يك مدل اسپرت بدون سقف ۲نفره با امكانات سفارشي درآيد.

سال ۱۹۵۴ در نمايشگاه خودروي تورين ايتاليا، نسل اول آلفارومئو جوليتا (Giulietta) رونمايي شد. اين خودرو هم مشابه مدل 1900، نسخه‌هاي مختلفي داشت؛ اما تبديل يكي از موفق‌ترين توليدات تاريخ آلفارومئو در بازار اروپا شد. ارزان‌ترين مدل جوليتا، برلينا نام داشت كه مجهز به پيشرانه‌اي با قدرت ۵۵ اسب‌بخار و نهايت سرعت ۱۴۰ كيلومتربرساعت بود. نسخه‌هاي اسپرت كوپه با پسوند اسپرينت هم توليد شدند كه همراه پيشرانه‌ي ۱.۳ يا ۱.۶ ليتري، حدود ۱۰۰ اسب‌بخار قدرت و نزديك به ۲۰۰ كيلومتربرساعت، بيشينه سرعت داشتند.

فراتر از مدل‌هاي استاندارد، نسخه‌هاي اسپرينت از آيروديناميك بسيار عالي بهره مي‌بردند كه قابل مقايسه با سوپراسپرت‌هاي امروزي بود. به‌عنوان مثال، جوليتا اسپرينت اسپشياله، نسخه‌ي تيپو 750SS با ضريب درگ (شاخص مقاومت جسم در برابر جريان هوا) برابر با ۰.۲۸ توليد شد كه در خودرويي مثل شورولت كوروت C6 مدل ۲۰۰۵ وجود دارد. از اين دست مي‌توان به جوليتا اسپرينت اسپشياله (SS)، ولوچه (SV) و زاگاتو (SZ) اشاره كرد كه تا سال ۱۹۶۶ توليد شدند.

اولين تلاش آلفارومئو براي رقابت با سوپراسپرت‌هاي نوظهور دهه‌ي ۵۰ ميلادي، منجر به رونمايي از مدل 750 شد. اين پروژه، با همكاري كارلو آبارث (مؤسس برند خودروسازي و تيونينگ آبارث) روي شاسي جوليتا و يك پيشرانه‌ي ۱.۵ ليتري اجرا شد تا وارد مسابقات كلاس GT اروپا شود. محصول نهايي به دليل اشكالات مالي آلفارومئو و تمركز شركت بر افزايش توليد خودروهاي مردمي، هرگز تجاري‌ نشد؛ اما مقدمه‌اي بود بر سوپراسپرت‌هاي دهه‌ي ۶۰ اين شركت كه  از شاهكارهاي تاريخ خودروسازي ايتاليا هستند.

دهه‌ي ۶۰ ميلادي و عصر طلايي آلفارومئو

از انديشه متخصصين سودآوري و محبوبيت جهاني براي آلفارومئو، سال‌هاي ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ اهميت ويژه‌اي دارند. در اين دوران، تنوع محصولات افزايش يافت و ضمن حضور در مسابقات مختلف، نسخه‌هاي ويژه و اسپرت براي عموم مردم توليد شدند.

دومين محصول موفق آلفارومئو بعد از جوليتا، جيوليا نام داشت كه در سال ۱۹۶۲ معرفي شد. چند ماه قبل، ركورد فروش ۱۰۰ هزار جوليتا در كارخانه‌ي آلفارومئو برگزار شد و همچنين دومين خط توليد بزرگ اين شركت در ناپل، به بهره‌برداري رسيد. پيش از آنكه فولكس‌ واگن گلف يا تويوتا كورولا معرفي شوند؛ آلفارومئو به ساخت يك خودروي اسپرت كوچك و اقتصادي توجه نشان داد. با اين رويكرد، اولين مدل جيوليا رونمايي شد تا محصولي ۴‌در و صندوق‌دار با پيشرانه‌ي كم‌مصرف و عملكرد متناسب با وزن خالص خودرو باشد.

نسخه‌ي استاندارد جيوليا با بدنه‌ي ۴‌در صندوق‌دار، بهترين عملكرد آيروديناميك براي يك خودروي سدان تا آن زمان را به نمايش گذاشت. ضريب درگ ۰.۳۴، نتيجه‌ي آزمايش و بازطراحي مكرر اين خودرو در تونل باد بود. جيوليا، از انديشه متخصصين ايمني هم فراتر از خودروهاي خانوادگي زمان خود عمل مي‌كرد و البته، به لطف پيشرانه‌ي ۱.۳ ليتري با قدرت ۸۰ اسب‌بخار، نهايت سرعت ۱۶۰ كيلومتربرساعت و مصرف سوخت كمتر از ۷ ليتر در ۱۰۰ كيلومتر فراهم مي‌كرد. خيلي زود، جيوليا با پيشرانه‌ي ۱.۶ ليتري و قدرت ۱۰۰ اسب‌بخار هم معرفي شد تا سرعت‌گيري صفر تا ۱۰۰ كيلومتربرساعت ۱۲ ثانيه داشته باشد.

جيوليا از سال ۱۹۶۵ تغيير چهره داد و با ظاهري شبيه به محصولات فيات؛ اما مجهز به پيشرانه‌هاي قدرتمندتر توليد شد. نسخه‌ي GTA از آلفارومئو جيوليا، سلطان مسابقات كلاس GT اروپا در سال‌هاي دهه‌ي ۶۰ ميلادي بود. اين مدل در گروه مجهز به پيشرانه‌هاي ۱.۶ ليتري، ۳ سال متوالي روي سكوي نخست ايستاد و كارايي بسيار خوب موتورهاي آلفارومئو با فناروي جرقه‌زني دوگانه (Dual ignition) را ثابت كرد.

بدون شك، جيوليا TZ يكي از شاهكارهاي تاريخي آلفارومئو است. اين محصول با نام كامل Tubolare Zagato در سال ۱۹۶۳ رونمايي شد. طراح اصلي جيوليا TZ، عضو ارشد استوديو زاگاتو، اركوله اسپادا بود كه بعدها براي استون مارتين، فورد و فراري هم كار كرد. با هدف كسب مجوز لازم براي شركت در مسابقات كلاس GT، حدود ۱۱۰ دستگاه از اين مدل با استاندارد جاده توليد شد كه امروزه حدود ۲۰۰ هزار دلار، ارزش كلكسيوني دارند. نسخه‌هاي استاندارد و مخصوص پيست، مجهز به پيشرانه‌ ۱.۶ ليتري با قدرت‌هاي ۱۱۲ و ۱۶۰ اسب‌بخار بودند. يك سال بعد، مدل دوم با نام جيوليا TZ۲ هم ساخته شد كه با قدرت ۱۷۰ اسب‌بخار مي‌توانست در زمان ۷ ثانيه به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت برسد و نهايت سرعت ۲۴۵ كيلومتربرساعت داشته باشد. ارزش كلكسيوني نسخه‌ي دوم به دليل تيراژ توليد محدود به ۱۲ دستگاه، بيش از ۱.۵ ميليون دلار است. تمامي مدل‌هاي جيوليا TZ و TZ2، افتخارات متنوعي در مسابقات مختلف كسب كردند.

آلفارومئو تيپو 33 كه امروزه به‌عنوان يكي از زيباترين سوپراسپرت‌هاي تاريخ خودروسازي دنيا شناخته مي‌شود، در سال ۱۹۶۶ رونمايي شد. اين مدل مجهز به پيشرانه‌ي ۸ سيلندر ۲ ليتري با قدرت ۲۷۰ اسب‌بخار بود و مي‌توانست در زمان ۶ ثانيه به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت برسد. برخلاف ظاهر جذاب، تيپو 33 نتوانست به افتخاراتي بزرگ در دنياي موتوراسپرت دست يابد و بارها تصادف كرد. نسخه‌هاي دوم و سوم و چهارم اين خودرو هم، تا سال ۱۹۷۴ به‌عنوان محصول پرچم‌دار آلفارومئو در كلاس ۳۰۰۰ سي‌سي حضور داشتند. امروزه ارزش كلكسيوني نسخه‌ اول از تيپو 33 به دليل توليد محدود به ۱۳ دستگاه، بيش از ۱۰ ميليون دلار است.

دهه‌ي ۷۰ ميلادي و توجه به كوپه‌هاي اسپرت

طرح خودروهاي آلفارومئو از اوايل دهه‌ي ۷۰ ميلادي، به ظاهر مدل‌هاي كوپه ۴‌نفره، تغيير شكل داد. اين سبك، با ظهور پورشه 911 و فورد موستانگ، محبوبيت بسيار زيادي در آن زمان داشت و بسيار جذاب‌تر از خودروهاي كلاسيك آلفارومئو، به انديشه متخصصين مي‌رسيد.

سال ۱۹۷۲، آلفارومئو مونترال رونمايي شد. اين محصول، نه‌تنها بدنه‌ي بزرگ‌تر نسبت به جيوليا و جيوليتا داشت؛ بلكه از پيشرانه‌ي حجيم‌تر استفاده مي‌كرد. مونترال با موتور ۸ سيلندر ۲.۶ ليتري، قدرت ۲۰۰ اسب‌بخار و نهايت سرعت ۲۲۰ كيلومتربرساعت داشت. ضمن اينكه در زمان ۷.۵ ثانيه به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رسيد.

اواخر دهه‌ي ۷۰ ميلادي، مدل‌هاي سدان با ظاهر خانوادگي به جمع محصولات آلفارومئو اضافه شدند. نوا جوليتا و آلفا 6، خودروهايي ۴‌در و صندوق‌دار بودند كه طيف متفاوتي از خريداران را هدف قرار مي‌داند. نوا جوليتا، با پيشرانه‌هاي ۱.۳ تا ۲ ليتري، از اروپا تا امريكا و حتي افريقاي جنوبي محبوبيت داشت. نسخه‌ي ويژه‌اي از اين خودرو با پيشرانه‌ي ۲ ليتري توربوشارژ و قدرت ۱۷۰ اسب‌بخار هم توليد شد. در سمت ديگر ماجرا، آلفا 6 با ظاهري مشابه نوا جوليتا اما همراه بدنه‌اي كشيده‌تر و پيشرانه‌هايي قوي‌تر قابل خريد بود. نسخه‌هاي ۶ سيلندر ۲ و ۲.۵ ليتري با قدرت‌هاي ۱۳۵ و ۱۶۰ اسب‌بخار، به لطف امكانات رفاهي و كيفيت بالا در تجهيزات كابين، آلفا 6 را به خودرويي در كلاس اسپرت لوكس تبديل كردند. اين خودرو با جعبه‌دنده خودكار ساخت ZF آلمان هم توليد مي‌شد كه در زمان خود، امتيازي بسيار مهم بود.

دهه‌ي ۶۰ ميلادي برخلاف دهه‌ي ۵۰، تداوم‌بخش موفقيت آلفارومئو در مسابقات سرعت نبود. اين برند از دهه‌ي ۷۰ تلاش كرد تا چهره‌ي موفق خود در دنياي موتوراسپرت را تكرار كند. در سال ۱۹۷۳ مدل 33TT 12 رونمايي شد تا خودرويي مخصوص مسابقات سرعت در كلاس پروتوتايپ و سوپراسپرت باشد. اين محصول با پيشرانه‌ي ۱۲ سيلندر ۳ ليتري ساخت آلفارومئو، حدود ۵۰۰ اسب‌بخار قدرت داشت و سرعت‌ ۳۳۰ كيلومتربرساعت فراهم مي‌كرد. سال ۱۹۷۶، نسخه‌ي جديدتر با كد ۳۳SC۱۲ معرفي شد كه مجهز به كابين يك‌نفره با راننده در وسط بود. اين محصول هم مشابه نسخه‌ي قبلي از پيشرانه‌ي ۳ ليتري با آرايش ۱۲ سيلندر خطي و وزن خالص در حدود ۷۰۰ كيلوگرم استفاده مي‌كرد. آلفارومئو 33SC12 جوايز متعددي در مسابقات مختلف كسب كرد و حتي تمامي ۸ مسابقه‌ي فصل را با پيروزي قاطع پشت سر گذاشت.

سال ۱۹۷۹، آلفارومئو مجددا به رقابت‌هاي فرمول يك بازگشت. موفقيت‌هاي 33TT 12 و 33SC12، مشوق اين شركت بود تا از پيشرانه‌ي ۱۲ سيلندر خود، در بالاترين سطح مسابقات اتومبيل‌راني جهان، استفاده كند. بعد از ۲۸ سال، خودروي فرمول يك 177از تيم آلفارمئو توانست به مقام قهرماني در يك مسابقه‌ي جايزه بزرگ دست پيدا كند. البته اين افتخار، در ديگر رقابت‌ها تكرار نشد و حتي سال‌هاي بعد هم، آلفارومئو با خودروهاي 179 و 182، نتوانست هرگز روي سكوي اول مسابقات فرمول يك بايستد. در عوض، تيم برابهام با استفاده از پيشرانه‌ي آلفارومئو توانست در سال ۱۹۷۸ به مقام سوم مسابقات برسد.

دهه‌ي ۸۰ ميلادي و كاهش تقاضا

هرچند كه رشد فروش آلفارومئو در سطح جهاني از سال‌هاي ۱۹۸۰ رو به كاهش گذاشت؛ اما بازارهاي جديدي براي اين برند گسترش يافت. نمايندگي‌هاي آلفارومئو در آسيا و امريكا افتتاح شدند و توليد نسخه‌هاي عامه‌سپند، در اولويت قرار گرفت.

آلفتا كوپه كه در سال ۱۹۷۲ با تكيه بر شاسي نوا جوليتا و آلفا 6 به بازارهاي خارج از اروپا فرستاده شده بود. از دهه‌ي ۸۰ ميلادي با طرح بدنه‌ي سدان و كوپه‌ي ۲در، باز توليد شد. اين خودرو تا سال ۱۹۸۴ به مدت ۱۵ سال و با تعداد ۵۰۰ هزار دستگاه فروش داشت. حتي نسخه‌هاي تاكسي و پليس از آلفتا توليد شد. مدل GT با بدنه‌ي كوپه‌ي ۲در، يكي از محبوب‌ترين خودروهاي اسپرت ميان‌رده در اروپا بود و افتخارات بسياري هم در مسابقات رالي كسب كرد.

آلفارومئو در سال‌هاي دهه‌ي ۸۰ ميلادي، اصالت و خلاقيت كمتري در طراحي محصولات داشت. مدل‌هاي آرنا، 75 و 164، بسيار عامه‌پسند و مناسب بازار ايتاليا بودند؛ اما در مقابل رقبا از ژاپن و آلمان، حرفي، برتري خاصي نداشتند. آلفارومئو تلاش مي‌كرد با نصب پيشرانه‌هاي قدرتمند ۱.۸، ۲ و حتي ۳ ليتري، خودروهايي قدرتمند و پرشتاب بسازد اما به دليل ظاهر كسالت‌آور و طراحي ساده، فروش چنداني در خارج از اروپا نداشت. نسخه‌هاي ويژه‌ از سدان‌هاي آلفارومئو با كد Q4 نيز توليد شدند كه همراه‌با تجهيزات اسپرت از سري كوادريفويليو و سيستم ۲ ديفرانسيل، بيش از ۲۰۰ اسب‌بخار قدرت و نهايت سرعت ۲۴۰ كيلومتربرساعت ارايه مي‌كردند.

بحران مالي و مالكيت فيات

ناتواني خودروسازان ايتاليايي در صادرات، بيش از همه گريبان‌گير آلفارومئو شد. سودآوري اين شركت از اواسط دهه‌ي ۸۰ ميلادي، شديدا كاهش يافت و آلفارومئو را به تعطيلي كامل نزديك كرد. حتي تأسيس استوديوهاي طراحي جديد در ميلان هم راه‌گشا نبود و در نهايت، فيات به‌عنوان قدرتمندترين خودروساز ايتاليا، سهام آلفارومئو را خريداري كرد.

دهه‌ي ۹۰ ميلادي و تحول در طراحي آلفارومئو

از اواخر دهه‌ي ۸۰ ميلادي، به‌تدريج محصولاتي با طراحي آينده‌نگر و ظاهري خلاقانه به سبد آلفارومئو اضافه شدند. با تزريق سرمايه از طرف فيات و همكاري مجدد با استوديوهاي برجسته‌ي ايتاليا، مثل برتونه، پينين فارينا و زاگاتو، نماي ظاهري خودروهاي آلفارومئو متحول شد.

رابرت اوپرون از طراحان اصلي فيات، مامور ساخت يك خودروي اسپرت براي آلفارومئو شد كه ارزش منطقي و نمايي مدرن داشته باشد. با كمك طرح‌هايي از استوديو زاگاتو، روي پلتفرم آلفارومئو 75، محصولي تازه به نام SZ شكل گرفت. ظاهر اين خودرو، بسيار فراتر از مدل ۷۵ بود و همراه‌با چراغ‌هاي چندگانه و چيدمان باريك در طرفين، الهام‌بخش محصولات آلفارومئو در سال‌هاي آينده شد. مدل‌هاي SZ و RZ تا سال ۱۹۹۴ در خط توليد حضور داشتند و با پيشرانه‌ي ۶ سيلندر ۳ ليتري، قدرت ۲۱۰ اسب‌بخار و نهايت سرعت ۲۴۰ كيلومتربرساعت فراهم مي‌كردند. اين خودروهاي در زماني حدود ۷ ثانيه به سرعت ۱۰۰ كيلومتر برساعت مي‌رسيدند.

ديگر محصول مهم آلفارومئو در سال‌هاي دهه‌ي ۹۰ ميلادي، GTV نام داشت. اين خودرو، مشابه SZ يك كوپه‌ي اسپرت ۲‌در با ارزش ميان‌رده محسوب مي‌شد اما برخلاف آن مي‌توانست ۴ سرنشين حمل كند. اولين نسخه در سال ۱۹۹۴ رونمايي شد و كمي بعد، نمونه‌ي كانورتيبل ۲‌نفره هم در دسترس علاقه‌مندان قرار گرفت. آلفارومئو GTV با پيشرانه‌هاي مختلف از ۱.۸ ليتري ۱۴۰ اسب‌بخار تا ۶ سيلندر ۳.۲ ليتري ۲۴۰ اسب‌بخار توليد شد. اين محصول، آنچنان موفق بود كه تا سال ۲۰۰۶ با تغييرچهره‌ي جزئي، در سبد آلفارومئو حضور داشت. نسخه‌هاي مختلف GTV مورد تحسين رسانه‌ها و منتقدان خودرو قرار گرفت و حتي در سال ۱۹۹۸ توسط جرمي كلاركسون، عنوان بهترين مدل اسپرت جهان را تصاحب كرد.

آلفارومئو 155 و 156، پرفروش‌ترين خودروهاي شركت سازنده در دهه‌ي ۹۰ ميلادي بودند. اين مدل‌ها با طرح بدنه‌هاي سدان، كوپه‌ي ۲‌در و هاچبك ۵‌در، محبوبيت زيادي پيدا كردند. همچنين طيف وسيعي از پيشرانه‌هاي بنزيني و ديزلي براي مدل‌هاي 155 و 156 توليد شد تا پاسخگوي نيازهاي مختلف باشد. ارزان‌ترين نمونه با پيشرانه‌ي ۱.۶ ليتري مي‌توانست در زمان ۱۰.۵ ثانيه به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت برسد؛ درحالي‌كه نسخه‌ي GTA با پيشرانه‌ي ۳.۲ ليتري ۲۵۰ اسب‌بخار، ۶.۳ ثانيه بعد از شروع حركت به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رسيد و نهايت سرعت ۲۵۰ كيلومتربرساعت داشت.

مدل 156 بيش از هر محصول ديگر از آلفارومئو، موفق به كسب جايزه از مجلات و رسانه‌هاي مختلف مرتبط با صنعت خودرو شد. همچنين بين سال‌هاي ۱۹۹۸ تا ۲۰۰۳ در مسابقات مختلف كلاس تورينگ، به قهرماني رسيد.

قرد ۲۱ و رقابت با بزرگان دنيا

پس از بازگشت موفق آلفارومئو به بازار جهاني و بهبود سودآوري، اين شركت جسارت لازم براي طراحي مدل‌هاي اسپرت و متفاوت از رقبا را پيدا كرد. با شروع قرن بيستم و خصوصا دهه‌ي ۲۰۱۰، آلفارومئو تصميم گرفت تنوع در محصولات را كاهش دهد؛ اما خودروهايي با برتري ويژه در سبد داشته باشد.

سال ۲۰۰۳، آلفارومئو GT رونمايي شد. اين خودرو با طراحي استوديو برتونه و روي شاسي مدل 156، محصولي ۲‌در و ۴نفره با ظاهري جذاب و جوان‌پسند بود. آلفارومئو GT علاوه بر پيشرانه‌هاي قدرتمند ۱۴۰ تا ۲۴۰ اسب‌بخار، مجهز به ترمز ABS و فناوري توزيع الكترونيك ترمز بين چرخ‌ها توليد مي‌شد. اين محصول با تيراژ ۸۰ هزاردستگاه، صرفا با بدنه‌ي ۲‌در صندوق‌دار به توليد رسيد.

تقاضاي بالا براي آلفارومئو 156 و GT منجر به طراحي نسخه‌هاي سدان و هاچبك با كد 159 شد. اين خودرو، ظاهري الهام‌گرفته از SZ داشت كه اوايل دهه‌ي ۹۰ ميلادي توليد شده بود. آلفارومئو 159 با چهره‌ي انتقام‌جو و چراغ‌هاي باريك سه‌گانه در طرفين، يكي از زيباترين خودروهاي اسپرت ميان‌رده در سال‌هاي ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۱ لقب گرفت. استاندارد ايمني ۵ ستاره از سازمان تست تصادفات اروپا پيشرانه‌هاي متنوع با بدنه‌هاي مختلف، فروش نهايي اين خودرو را به ۲۴۰ هزار دستگاه رساند. آلفارومئو 159، موفق به كسب جايزه‌ي خوردوي سال اروپا در سال ۲۰۰۶ شد. نسخه‌ي هاچبك ۳در با نام برا (Brera) هم تا سال ۲۰۱۰ به تعداد ۳۴ هزار دستگاه در سبد آلفارومئو حضور داشت.

سال ۲۰۰۷، اتفاقي كه علاقه‌مندان برند آلفارومئو براي چند دهه انتظارش را مي‌كشيدند، رسما اطلاع‌رساني شد. سرانجام، 8C كه قبلا به‌صورت يك مدل مفهومي در نمايشگاه فرانكفورت ۲۰۰۳ رونمايي شده بود؛ در كلاس سوپراسپرت‌ كامپكت به توليد رسيد. محصول نهايي، به لطف سهام‌داري فيات در مازراتي و فراري، از قطعات مشترك با مازراتي گرن‌توريسمو و پيشرانه‌ي ۸ سيلندر F۱۳۶ ساخت فراري بهره برد. آلفارومئو 8C با قدرت ۴۵۰ اسب‌بخار و گشتاور ۴۸۰ نيوتن‌متر در زمان ۴.۲ ثانيه به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رسيد و نهايت سرعت محدود شده به ۳۰۰ كيلومتربرساعت داشت. توليد اين خودرو در نمونه‌هاي سقف فلزي و اسپايدر، هركدام به ۵۰۰ دستگاه با آستانه ارزش ۳۰۰ هزار دلار محدود شد.

امروزه در بازار جهاني، آلفارومئو با ۳ محصول شناخته مي‌شود كه شامل 4C و سدان اسپرت جيوليا و كراس‌اور استلويو است. البته توليد مدل‌هاي هاچبك از جوليتا همچنان ادامه دارد اما در بازارهاي مهم مثل امريكا، عرضه نمي‌شود. فروش هاچبك شهري ميتو هم، از سال ۲۰۱۸ متوقف شده است تا تمركز شركت بر ۳ محصول ويژه باشد.

مدل 4C با الهام از 8C در سال ۲۰۱۳ رونمايي شد. اين خودرو، با بدنه‌ي كوچك‌تر، پيشرانه‌ي كم‌حجم ۱.۷۵ ليتري و توليد نامحدود، در كلاس اسپرت‌هاي كوچك حضور دارد. وزن خالص آلفارومئو 4C كمتر از هزار كيلوگرم است و همراه پيشرانه‌ي توربوشارژ با قدرت ۲۴۰ اسب‌بخار، تنها ۴.۲ ثانيه پس از شروع حركت به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رسد. آستانه ارزش ۵۸ هزار دلار براي اين خودرو، مهم‌ترين سد راه فروش بود و قرار است از سال ۲۰۲۰، با توقف توليد مواجه شود.

سال ۲۰۱۵ اولين نسخه از نسل جديد آلفارومئو جيوليا رونمايي شد. هدف از توليد اين خودرو، حضور در كلاس پرطرف‌دار سدان‌هاي اسپرت و رقابت با مرسدس بنز E كلاس و بي‌ام‌و سري ۵ بود. جيوليا با پيشرانه‌ي توربوشارژ ۲ ليتري ساخت فيات در ۲ نسخه‌ي ۲۰۰ و ۲۸۰ اسب‌بخار توليد مي‌شود. همچنين مدل كوادريفويليو با پيشرانه‌ي ۲.۹ ليتري ساخت فراري هم قابل خريد است كه قدرت ۵۱۰ اسب‌بخار و نهايت سرعت ۳۱۰ كيلومتربرساعت با ميانگين مصرف سوخت ۸.۵ ليتر در ۱۰۰ كيلومتر فراهم مي‌كند. آستانه ارزش جيوليا ۳۹ هزار دلار است و براي ارزان‌ترين مدل با تجهيزات سري كوادريفويليو هم، ارزش ۷۵ هزار دلار وجود دارد.

استلويو جديدترين ساخته‌ي آلفارومئو است كه سال ۲۰۱۸ رونمايي شد. اين محصول، يكي از نخستين كراس‌اورهاي اسپرت ساخت ايتاليا نيز محسوب مي‌شود. مدل استاندارد با پيشرانه‌ي توربوشارژ ۲ ليتري، ۲۸۰ اسب‌بخار قدرت دارد و در زماني كمتر از ۶ ثانيه به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رسد. علاوه بر نسخه‌ي ديزل، استلويو كوادريفويليو هم با پيشرانه‌ي ۲.۹ ليتري ساخت فراري و قدرت ۵۱۰ اسب‌بخار توليد مي‌شود كه سرعت‌گيري صفر تا ۱۰۰ كيلومتربرساعت ۳.۸ ثانيه فراهم مي‌كند. آستانه ارزش مدل‌هاي استاندارد و كوادريفويليو از آلفارومئو، به ترتيب ۴۲ هزار و ۸۲ هزار دلار است.