داستان برند لندرور؛ مشهورترين شاسي‌ بلند اروپا

براي افراد ماجراجو و علاقه‌مند به طبيعت‌گردي در مسيرهاي سخت، مثلث جيپ، تويوتا و لندرور، اهميت بيشتري نسبت به ديگر خودروسازان دنيا دارد. شايد با نگاهي به تاريخ، جيپ را بنيان‌گذار مدل‌هاي آف‌رود و دو ديفرانسيل امروزي بدانيم؛ اما با تحقيق بر مشخصات محصولات مدرن ديگر شركت‌ها، متوجه توانايي‌ها و امكانات مختلف در توليدات ۳ شركت امريكايي، ژاپني و انگليسي خواهيم شد. اگر قابليت‌هاي متخصص و كيفيت رانندگي در مدل‌هاي متنوع جيپ، تويوتا و لندرور را فراموش كنيم؛ لندرور بهترين گزينه براي علاقه‌مندان شاسي‌بلندهاي لوكس مناسب طبيعت‌گردي با آپشن‌هاي سفارشي است.

نمونه‌اي از لندرور ديفندر تجهيزشده براي نيروهاي امدادي سازمان ملل و صليب سرخ

داستان برند لندرور، از آن جهت كه با طرحي روي شن شروع شد و پس از ۶ دهه، به يك برند مستقل با توليدات متنوع رسيد، اهميت دارد. محصولات مدرن لندرور، نمونه‌اي از مهندسي پيش‌رفته در صنعت خودروسازي دنيا هستند و هركدام در كلاس خود، برتري‌هاي متعددي نسبت به رقبا دارند. لندرور، نمونه‌اي از يك شروع كوچك است كه به اتفاقي بزرگ و تاريخ‌ساز تبديل شد.

مشهورترين سازنده‌ي شاسي‌بلند در اروپا، برخلاف بسياري از شركت‌هاي بزرگ خودروسازي دنيا توسط يك شخص يا گروهي از سرمايه‌گذاران شروع به كار نكرد. مطاب آنچه پيش‌تر اشاره شد، لندرور در ابتدا يك محصول وابسته به يك سازنده‌ي مستقل بود؛ اما آنچنان مورد توجه قرار گرفت كه با مرور زمان به يك برند و توليدكننده‌ي بزرگ تبديل شد.

كارخانه‌ي رُور (Rover) در سال ۱۸۷۸ آغاز به كار كرد. اولين محصولات اين شركت، دوچرخه‌هاي زنجيردار و موتورسيكلت بودند. سال ۱۹۱۲، نخستين خودروي ساخت رور رونمايي شد. باتوجه به تقاضاي بسيار بالاي مردم براي خريد خودرو در اوايل قرن بيستم، رُور به سرعت رشد كرد و به يكي از برترين خودروسازان انگلستان تبديل شد. سال‌هاي دهه‌ي ۵۰ و اوايل دهه‌ي ۶۰ ميلادي هم، با توسعه‌ي رور همراه بود تا اين شركت يكي از غول‌هاي خودروسازي اروپا در زمان خود باشد. البته رور هم مثل بسياري ديگر برندهاي انگليسي فعال در صنعت خودرو، درگير بحران مالي شد و سال ۱۹۶۷، انحلال خود را اعلام كرد. گروه خودروسازي رُور، مجددا در سال ۱۹۸۶ با تركيب شركت‌هاي رُور، ام‌جي (MG)، آستين و ليلاند فعال شد؛ اما به دليل ناتواني از فروش محصولات در سال ۲۰۰۰ براي هميشه به كار خود پايان داد.

اولين مدل از سري محصولات لندرور، در سال ۱۹۴۸ رونمايي شد. شركت رُور با تكيه بر نام خود و تأكيد بر قابليت‌هاي رانندگي اين خودرو در مسيرهاي مختلف، تركيب «لندرور» را برگزيد.

اولين خودروي دو ديفرانسيل رُور  با نام لندرور، از جيپ (تصوير بالا) الهام گرفته شد

اولين نسخه‌ از جيپ امريكايي كه در سال ۱۹۴۳ به توليد رسيد و سال ۱۹۴۵ با برند اختصاصي جيپ وارد بازار شد؛ به دليل فقدان درهاي طرفين بدنه توسط بسياري كشورها به‌عنوان يك خودروي استاندارد، پذيرفته نشد. با اين اوصاف، لندرور نخستين خودروي دنيا محسوب مي‌شود كه همراه سيستم دو ديفرانسيل و استاندارد جاده‌اي براي عرضه به عموم مردم، عرضه شد.

پيش از آغاز جنگ جهاني دوم در سال ۱۹۳۹، محصولات رُور هم مشابه بسياري ديگر خودروسازان انگليسي، لوكس و گران‌ارزش محسوب مي‌شدند. اوضاع اقتصادي اروپا در سال‌هاي پس از جنگ جهاني دوم، مساعد نبود و طبيعتا مشتري چنداني براي محصولات معمولي رُور وجود نداشت. در اين شرايط، نياز به يك خودروي ارزان‌ارزش و پرفروش در سبد رُور، به‌شدت احساس مي‌شد.

طراح لندرور، موريس ويلكس (نشسته در وسط) درحال آزمايش خودرو سال ۱۹۴۸

موريس فرديناند ويلكس (Maurice Ferdinand Wilks) كه در بسياري منابع با نام موريس ويلكس شناخته مي‌شود؛ فرشته نجات رور و خالق "لندرور" بود. او در نقش مدير اجرايي و طراح ارشد شركت، تصميم گرفت محصولي مشابه جيپ امريكايي بسازد؛ با اين تفاوت كه به‌جاي اهداف نظامي، پاسخگوي نيازهاي كشاورزان باشد. پيش از آغاز طراحي لندرور، موريس ويلكس يك دستگاه جيپ و تراكتور فرگوسن TE۲۰ در مزرعه‌ي خود داشت و بارها عمكرد آن‌ها را مطالعه كرده بود. احتمالا به همين دليل، نمونه‌ي مفهومي از لندرور اوليه، تركيب تراكتور و جيپ به انديشه متخصصين مي‌رسيد و شباهت زيادي به يونيماگ ساخت مرسدس بنز داشت.

براساس شنيده‌هاي غيررسمي، موريس ويلكس و برادرش اسپنسر (مدير اجرايي شركت رور) در سال ۱۹۴۷ طرح اوليه از خودرويي كه بعدا لندرور نام گرفت را روي شن‌هاي ساحل كشيدند. برادران ويلكس، به فكر استفاده از شاسي جيپ و پيشرانه‌ي ساخت رور بودند تا محصولي قدرتمند براي استفاده در مسيرهاي سخت ساخته شود. با هدف كاهش وزن و ارزش نهايي، ورقه‌هاي نازك آلومينيوم براي ساخت بدنه‌ي اين خودرو انتخاب شد تا برخلاف جيپ كه از نوعي فولاد استفاده كرده بود؛ به‌راحتي خم‌شده و توليد شود. روند برش، پرس و شكل‌دهي بدنه از آلومينيوم، نيازمند دستگاه‌هاي گران‌ارزش و پيچيده نبود؛ ضمن اينكه هزينه‌ي نهايي و زمان مورد نياز براي توليد خودرو را كاهش مي‌دهد.

در نمايشگاه خودروي آمستردام سال ۱۹۴۸، حدود يك سال بعد از كشيده‌شدن طرح موريس ويلكس روي شن‌هاي ولز، لندرور رونمايي شد. همان‌طور كه مهندسان پروژه و مديران رور پيش‌بيني كرده بودند استقبال بسيار خوبي براي اين محصول جديد وجود داشت؛ به‌طوري‌كه توليد فراتر از ديگر محصولات شركت بود. با اين شرايط، ظرفيت توليد كارخانه‌هاي رور به لندرور اختصاص داده شد تا در زماني كمتر از يك سال بعد، اولين شاسي‌بلند اروپا به ۷۰ كشور جهان صادر شود.

از همان ابتدا، در سراسر دنيا تقاضا براي لندرور وجود داشت و حتي بازار اشكال‌پسند امريكا كه ميزبان جيپ بود؛ به محصول انگليسي روي خوش نشان داد. اين شرايط، البته مانع از تلاش مهندسان شركت رور براي بهبود عملكرد و توسعه‌ي لندرور نشد. سال ۱۹۵۰، به‌روزرساني مهمي روي نسخه‌ي اوليه شكل گرفت كه شامل تغييراتي در سيستم دو ديفرانسيل و ادوات بدنه بود. چراغ‌هاي اصلي، از زير حفاظ مشبك خارج شدند تا نوردهي بهتري داشته باشند. تمامي مدل‌هاي لندرور تا سال ۱۹۷۱ كه با نام سري يك و ۲ شناخته مي‌شوند؛ داراي چراغ‌هاي نزديك به جلوپنجره هستند.

لندرور مدل ۱۹۴۸، مجهز به پيشرانه‌ي ۱.۶ ليتري تنفس طبيعي بود كه قدرت ۵۰ اسب‌بخار فراهم مي‌كرد. جعبه‌دنده‌ي ۴ سرعته‌ي اين خودرو مشابه رور P3 بود؛ اما براي هماهنگي با سيستم دو ديفرانسيل اختصاصي لندرور، بهينه‌سازي‌هايي داشت. از سال ۱۹۵۰، پيشرانه‌ي ۲ ليتري بنزيني با قدرت ۵۲ اسب‌بخار، جاي‌گزين نمونه‌ي ۱.۶ ليتري شد تا گشتاور بيشتر، معادل ۱۴۰ نيوتن‌متر براي لندرور فراهم شود. از سال ۱۹۵۷، نسخه‌ي ۲ ليتري ديزل هم به خط توليد لندرو اضافه شد تا اين محصول، با ۲ پيشرانه‌ي بنزيني و گازوئيلي قابل خريد باشد. همچنين، مدل‌هاي ۱۹۵۲ به بعد مي‌توانستند با سيستم تك‌ديفرانسيل نيز خريداري شوند.

اوليد مدل‌هاي لندرو، فاقد سقف بودند. خريدار مي‌توانست اين خودرو را با سقف پارچه‌اي يا فلزي سفارش دهد. احتمالا به همين دليل، پليس بريتانيا محدوديت سرعت ۸۰ كيلومتربرساعت براي رانندگان لندرور، وضع كرده بود. البته نبايد فراموش كرد كه پيشرانه‌ي نسل اول اين خودرو هم به زحمت مي‌توانست قدرت لازم براي رسيدن به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت، فراهم كند.

ديگر نكته‌ي مهم در نسل اول لندرو، قابليت استفاده از محور انتقال قدرت (Power take-off PTO:) بود. اين سيستم كه از گذشته روي بسياري از تراكتورهاي دنيا وجود داشته است، به متخصص امكان مي‌دهد تا قدرت پيشرانه را براي تجهيزاتي خارج از خودرو (مثل وينچ يا گاوآهن) استفاده كند. به همين دليل، تقريبا تمامي مدل‌هاي لندرو تا سري ۳ سال ۱۹۸۳، داراي سوراخي كوچك در سپر جلو هستند كه مستقيما به محور انتقال قدرت متصل مي‌شود. اين تجهيز در مدل‌هاي بعد از سري ۳ كه با نام ديفندر توليد شدند؛ از طريق حفره‌ي زير جلوپنجره (كمي بالاتر از سپر) در دسترس است.

لندرور از اوايل دهه‌ي ۵۰ ميلادي با بدنه‌‌هاي مختلف قابل خريد بود. همگي اين مدل‌ها، ۲‌ در براي سرنشينان جلو داشتند اما با فاصله محورهاي متنوع توليد مي‌شدند. لندرور وانت و استيشن واگن، نمونه‌هايي از نسخه‌هاي پرفروش و آپشنال لندرور بودند كه مورد توجه افرد عادي يا شركت‌هاي مختلف تجاري قرار گرفتند. حتي نمونه‌اي از اين خودرو با طول بدنه‌ي بيشتر و قابليت نصب ۱۰ صندلي نيز توليد شد.

نسل دوم لندرو با نام سري ۲ در سال ۱۹۵۸ رونمايي شد. باز هم نمايشگاه آمستردام ميزبان اولين حضور رسانه‌اي خودرو بود. مدل جديد، پهناي بيشتري نسبت به نسل اول داشت و راحتي سرنشيان را مورد توجه قرار داد.

مهم‌ترين تغيير در ظاهر سري ۲ نسبت به سري يك، به نماي جانبي مربوط مي‌شد كه حالت بشكه‌اي (Barrel Side) را جاي‌گزين صفحات تخت مي‌كرد. علاوه‌بر پيشرانه‌ي ۲ ليتري قديمي، نمونه‌ي ۲.۲۵ ليتري بنزيني با قدرت ۷۲ اسب‌بخار هم به خط توليد لندرور اضافه شد.

پيش از آغاز سال ۱۹۶۰، شركت رور براي فروش ۲۵۰ هزار لندرور طي ۱۱ سال، جشن گرفت. در اين دوران، تنوع محصولات لندرور هم افزايش يافت. نسخه‌اي از اين خودرو با توانايي حمل ۱۲ سرنشين توليد شد كه كارايي شبيه به ميني‌بوس داشت. همچنين نسخه‌اي ويژه با چرخ‌هاي شني مثلثي به نام كاتبرتسون (Cuthbertson) با تعداد محدود توسط يك مبتكر اسكاتلندي عرضه شد كه مورد توجه قرار گرفت.

بين سال‌هاي ۱۹۶۱ تا ۱۹۷۴، لندرور فوروارد كنترل (FC: Forward Control) با كدهاي IIA و IIB توليد شد كه مشابه كاميون‌ براي مصارف ويژه عمل مي‌كرد. نسخه‌هاي متنوعي از اين خودروها براي آتش‌نشاني، نيروهاي نظامي و باربري عمومي استفاده شدند كه عموما مجهز به پيشرانه‌ي ۲.۲۵ يا ۲.۶ ليتري بنزيني بودند.

در سال ۱۹۶۷، خودروسازي رور با ليلاند ادغام شد. حدود يك سال بعد، تركيب شركت‌هاي رور، ليلاند، تريومف، آستين، موريس و جگوار، اتحاديه‌ي بريتيش موتور (BMC) را تشكيل داد تا بزرگ‌ترين برندهاي فعال در صنعت وسايل نقليه‌ي انگلستان، همكاري نزديك‌تري با يكديگر داشته باشند. به واسطه‌ي اين تحول، بسياري از تجهيزات و ادوات متخصص خودروهاي توليد بريتانيا، داراي اشتراكاتي با يكديگر شدند كه در نهايت، نتيجه‌ي مثبتي براي برندهاي اين كشور نداشت. بحران مالي در سال ۱۹۷۵، خودروسازي انگلستان را با اشكالاتي جدي مواجه كرد كه در نتيجه‌ي آن، دولت بريتانيا براي جلوگيري از ورشكستگي شركت‌هايي مثلا رور و ليلاند، مالكيت آن‌ها را بعهده گرفت.

در آغاز دهه‌ي ۷۰ ميلادي، فروش بسيار خوب لندرور ادامه داشت و نسل سوم با نام سري ۳ نيز سال ۱۹۷۱ رونمايي شد. اين شرايط، فرصت بسيار خوبي براي مديران برند لندرور بود تا محصولي تازه به سبد خود اضافه كنند. لندرورهاي سري ۱ و ۲، از كمبود امكانات لوكس و راحتي براي سرنشينان رنج مي‌بردند. اين خودروها، حتي در گران‌ترين نسخه با صندلي‌هاي چرم سفارشي و فنربندي مدرن، فراتر از يك شاسي‌بلند اسپرت براي سفرهاي ماجراجويانه محسوب نمي‌شدند.

رُور از سال ۱۹۵۱، تصميم به ساخت نسخه‌اي بزرگ‌تر و لوكس‌تر نسبت به لندرور گرفت. اين پروژه با نام رودرور (Road Rover)، در ابتدا با جديت دنبال نمي‌شد اما با حضور گوردون باشفورد، طراح ارشد رور منجر به توليد چند نسخه‌ي پيش‌توليد در سال ۱۹۶۷ شد. پروژه به رنجرور تغيير نام داد و شركتي با نام ولار (Velar) در لندن ثبت شد تا وظيفه‌ي بهينه‌سازي رنجرور را برعهده بگيرد. پيش از رونمايي نهايي در سال ۱۹۷۰، ۴۰ دستگاه رنجرور با چهره‌هاي مختلف آزمايش‌هاي متخصص را پشت سر گذاشتند.

اولين مدل از رنجرور، تحسين متخصصان را برانگيخت. اين محصول با عنوان "نمونه‌اي از طراحي صنعتي" در موزه‌ي لوور پاريس هم به نمايش گذاشته شد. رنجرور تفاوت‌هاي زيادي با لندرو داشت و حتي در چشم عموم مردم هم، زيباتر و جذاب‌تر به انديشه متخصصين مي‌رسيد. پيشرانه‌ي ۳.۵ ليتري براي اين خودرو، ۱۳۰ اسب‌بخار قدرت فراهم مي‌كرد؛ اما بعدها به لطف جاي‌گزيني متخصصاتور با انژكتور به قدرت ۱۵۵ اسب‌بخار رسيد. تا سال ۱۹۹۴ و اتمام توليد نسل اول رنجرور به مدت ۲۴ سال، پيشرانه‌هاي ۱۱۱ تا ۲۰۰ اسب‌بخار بنزيني و ديزل روي بدنه‌هاي ۲‌در و ۴در نصب شدند. مدل ۴‌در از سال ۱۹۸۱ قابل خريد بود.

لندرور سري 3 با بدنه‌ي وانت

در سال ۱۹۷۱ يك سال پس از رونمايي رنجرور و پس از توليد ۷۵۰ هزار لندرور، نسل سوم با نام سري ۳ معرفي شد. انتقال چراغ‌هاي اصلي از نزديكي جلوپنجره به پوشش روي گلگيرها در طرفين بدنه، مهم‌ترين تفاوت اين خودرو با مدل‌هاي پيشين به انديشه متخصصين مي‌رسيد. اين حالت، قبلا روي آخرين نسخه‌هاي نسل دوم براي رعايت استانداردهاي آلمان و امريكا و استراليا، اعمال شده بود. تا سال ۱۹۸۵ و اتمام عرضه‌ي لندرور سري ۳، تعداد ۴۰۰ هزار دستگاه از نسخه‌هاي مختلف اين خودرو توليد شد.

شركت لندرور به‌عنوان يك شركت خودروسازي در سال ۱۹۷۸ فعاليت خود را شروع كرد. هرچند كه گروه صنعتي متشكل از رُور و ليلاند، سهام‌دار اين برند در زمان تأسيس بودند؛ لندرور با راه‌اندازي شركتي اختصاصي خود به استقلال مالي و متخصص نزديك شد.

اواسط دهه‌ي ۸۰ ميلادي، توليد رنجرور به ۱۲ هزار دستگاه در سال رسيد. تا سال ۱۹۸۲، مجموعا ۱۰۰ هزار دستگاه رنجرور فروخته شده بود كه آمار خوبي براي يك محصول نسبتا گران‌ارزش انگليسي بود. در آن زمان، رنجرور با عنوان تنها شاسي‌بلند لوكس دنيا شناخته مي‌شد و رقيبي نداشت. جعبه‌دنده‌ي خودكار ساخت كرايسلر امريكا و فنربندي نرم در اين خودرو، فراتر از ديگر مدل‌هاي دو ديفرانسيل جهان بود. از سال ۱۹۸۵، جعبه‌دنده‌هاي خودكار ساخت ZF آلمان هم به فهرست امكانات سفارشي رنجرور اضافه شد.

اواخر دهه‌ي ۸۰ ميلادي، رنجرور توربوديزل ۲/۴ ليتري با قدرت ۱۱۲ اسب‌بخار و گشتاور ۲۸۴ نيوتن‌متر توانست ۱۲ ركورد مختلف ثبت كند كه شامل سريع‌ترين شاسي‌بلند (شاسي‌بلند) ديزلي جهان با نهايت سرعت ۱۶۰ كيلومتربرساعت نيز بود. پيشرانه‌ي اين مدل، ساخت شركت VM موتوري ايتاليا بود.

نمونه‌اي از لندرور 110 مدل ۱۹۸۳ 

پيش از نام‌گذاري ديفندر، مدل‌هايي از لندرور با كدهاي ۹۰ و ۱۱۰ بين سال‌هاي ۱۹۸۳ تا ۱۹۹۰ توليد شدند. اين خودروها، فاصله محورهاي ۹۰ و ۱۱۰ اينچ داشتند كه معادل ۲.۳۶ و ۲.۷۹ متر بود. البته نسخه‌ي ۱۲۷ با فاصله محورهاي ۳.۲۲ متر براي نسخه‌هاي مخصوص كمپ و كاروان هم توليد شد كه عرضه‌ي محدودي داشت. لندرورهاي ۹۰ و ۱۱۰ كه به ترتيب با نام‌هاي ناينتي و وان‌تن (Ninety and One-Ten) شناخته مي‌شوند، با پيشرانه‌هاي قدرتمند ۲.۵ تا ۳.۵ ليتري و جعبه‌دنده‌ي دستي همراه بودند.

لندرور ديفندر به‌عنوان جاي‌گزين سري ۳ در سال ۱۹۹۰ رونمايي شد. اين مدل كه تا سال ۲۰۱۶ روي خط توليد قرار داشت، يكي از موفق‌ترين خودروهاي ساخت بريتانيا و مشهورترين شاسي‌بلندهاي دنيا با ۲۶ سال وفاداري به طرح اوليه است.

نمونه‌اي از لندرور ديفندر كه با ظاهر ثابت از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۱۶ توليد شد

نماي ظاهري و بسياري از مشخصات اولين مدل ديفندر با مدل‌هاي ۹۰ و ۱۱۰ مشابه بود. اين خودرو تا زمان اتمام توليد هم، با ۳ نسخه كه فاصله محورهاي ۹۰ و ۱۱۰ و ۱۲۷ اينچ داشتند، فروخته شد. در سمت ديگر ماجرا، مشخصات متخصص و تجهيزات ديفندر با تغييرات گسترده در سال‌هاي مختلف، همراه بود كه علاوه‌بر تلاش براي پاسخ به نياز مشتري و بهبود عملكرد، به دليل تغيير در مالكيت شركت و حضور برندهايي مثل فورد يا بي‌ام‌و در تركيب سهام‌داران لندرور انجام شد. ديفندر با پيشرانه‌ي ۲.۸ ليتري ۱۹۰ اسب‌بخار بي‌ام‌و، ۳.۹ ليتري ساخت رور، ۵ ليتري جگوار و ۲.۴ ليتري توربوديزل ساخت فورد در كشورها مختلف فروخته شد.

لندرور ديسكاوري، با هدف عرضه‌ي يك شاسي‌بلند ميان‌رده كه ارزشي كم‌تر از مدل اصلي رنجرور و گران‌تر از ديفندر داشته باشد، سال ۱۹۹۰ وارد بازار جهاني شد. توليد نسل اول از ديسكاوري تا سال ۱۹۹۸ ادامه داشت؛ اما چندبار تغيير چهره داد و طيف وسيعي از پيشرانه‌ها را در بازار كشورهاي مختلف، فراهم كرد. تمامي مدل‌هاي ديسكاوري، طول بدنه و فاصله محورهاي مشترك داشتند؛ اما به‌صورت ۲در يا ۴در قابل خريد بودند.

پيش از پايان قرن بيستم در سال ۱۹۹۹، نسل دوم ديسكاوري هم رونمايي شد كه نسبت به مدل قبلي، لوكس‌تر و بزرگ‌تر بود. اين محصول، فقط با پيشرانه‌هاي بنزيني ۸ سيلندر با حجم‌هاي ۴ و ۴.۶ ليتر، در كنار نمونه‌ي توربوديزل ۲.۵ ليتري توليد شد تا در تمامي نسخه‌ها بيش از ۳۰۰ نيوتن‌متر گشتاور فراهم كند. نسل دوم ديسكاوري با پيشرانه‌ي بنزيني و وزن ۲.۲ تن، حدود ۱۰ تا ۱۲ ثانيه بعد از شروع حركت به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رسيد و نهايت سرعت ۱۹۰ كيلومتربرساعت با ميانگين مصرف سوخت ۱۶ ليتر به همراه داشت.

سال ۱۹۹۴، نسل دوم رنجرور ۲۵ سال بعد از معرفي نسل اول رونمايي شد. در اين زمان، ديسكاوري و ديفندر با فروش نسبتا خوب و ارزش پايين‌تر نسبت به مدل اصلي رنجرور فروخته مي‌شدند. اين شرايط، فرصت مناسبي براي مهندسان لندرور بود تا امكانات متخصص و رفاهي رنجرور را افزايش دهند و محصولي با ارزش بالاتر در كلاس خودروهاي لوكس معرفي كنند. به لطف سهام‌داري بي‌ام‌و در لندرور، نسل دوم رنجرور علاوه بر پيشرانه‌هاي ۴ ليتري و ۴.۶ ليتري ساخت رور، با موتور توربوديزل ۲.۶ ليتري بي‌ام‌و و جعبه‌دنده‌ي خودكار سخت ZF نيز قابل خريد بود.

اشكالات مالي در كارخانه‌هاي خودروسازي انگلستان، سهام‌داران لندرور را مجبور به فروش اين شركت كرد. دولت انگلستان و گروه بريتيش ايروسپيس كه مالكيت ليلاند و رُور را در اختيار داشت؛ باوجودسودآوري ديفندر و رنجرور تصميم به خصوصي‌سازي لندرور گرفت. اين اتفاق، براي بسياري ديگر شركت‌هاي خودروسازي انگليسي، مثل بنتلي و رولزرويس و جگوار نيز انتفاق افتاد.

در سال ۱۹۹۴ گروه بي‌‌ام‌و موفق به خريد سهام رور و شركت زيرمجموعه‌ي آن، لندرور شد. مديران برند آلماني، حاضر به سرمايه‌گذاري سنگين در بخش توسعه‌ي لندرور نبودند. علاوه‌براين، شركت فورد كه از سال ۱۹۹۰ به مالكيت جگوار رسيده بود؛ مي‌توانست سرنوشت بهتري براي لندرور رقم بزند. سرانجام در سال ۲۰۰۰، حق مالكيت لندرور طي معامله‌اي به ارزش ۱.۸ ميليارد پوند از بي‌ام‌و به گروه فورد واگذار كرد.

در آغاز قرن ۲۱، فورد در راس گروه پي‌اي‌جي (PAG: Premier Automotive Group) مالكيت برندهاي جگوار، لندرو، استون مارتين، ولوو و لينكلن را در اختيار داشت. در سال ۲۰۰۶، هيئت مديره‌ي فورد تصميم به فروش برندهاي غيرامريكايي گرفت. كمتر از ۲ سال بعد، خودروسازي جگوار لندرور (متشكل از هر دو شركت و كارخانه‌هاي زيرمجموعه‌ي آن‌ها) در ازاي ۲.۳ ميليارد دلار به گروه تاتاموتورز هندوستان فروخته شد. از سال ۲۰۰۸ تاكنون، جگوار و لندرور تحت مالكيت تاتا فعاليت مي‌كنند.

هرچند كه لندرور براي مدتي نسبتا طولاني، نسبت به توسعه‌ي محصول سنتي خود كم‌توجه بود و علاقه‌اي به رونمايي از نسل جديد ديفندر نشان نمي‌داد؛ تمركز قابل توجهي بر رنجرور و حضور در بازار خودروهاي لوكس داشت. علاوه‌بر اين موضوع، تنوع جالب‌توجه در محصولات مختلف با نام رنجرور، اتفاق مهمي براي شركت سازنده بود تا فراتر از سال‌هاي گذشته به فعاليت ادامه دهد.

نسل سوم رنجرور در سال ۲۰۰۲ رونمايي شد. نسخه‌ي پايه مجهر به پيشرانه‌ي ۸ سيلندر ۴.۴ ليتري بي‌ام‌و، قدرت ۲۸۶ اسب‌بخار و گشتاور ۴۴۰ نيوتن‌متر فراهم مي‌كرد تا اين شاسي‌بلند ۲۵۰۰ كيلوگرمي، تنها ۹ ثانيه بعد از شروع حركت به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت برسد و نهايت سرعت ۲۱۰ كيلومتربرساعت داشتته باشد. نسل سوم رنجرور، از ابتدا هماهنگ با بي‌ام‌و سري ۷ مدل E۳۸ طراحي شده بود تا علاوه‌بر جعبه‌دنده‌ي ZF و پيشرانه‌ي V۸، امكانات لوكس يك خودروي آلماني را ارائه كند. اين خودرو هم‌زمان با بحران اقتصادي در بازار جهاني رونمايي مي‌شد و به همين دليل، فروش قابل توجهي در سال‌هاي ابتدايي توليد نداشت. با شروع دوران مالكيت فورد در لندرور، پيشرانه‌هاي ساخت فورد و جگوار از سال ۲۰۰۶ روي رنجرور نصب شدند.

رنجرور اسپرت، ديگر محصول جديد در سبد لندرور بود كه سال ۲۰۰۵ رونمايي شد. اين خودرو، بزرگ‌تر از ديسكاوري و كوچك‌تر از رنجرور، در كلاس كراس‌اور لوكس با اندازه‌ي متوسط قرار مي‌گرفت. رنجرور اسپرت، از پيشرانه‌هاي بنزيني جگوار و ديزلي فورد استفاده مي‌كرد. قدرتمندترين نمونه، مجهز به قواي محرك سوپرشارژ ۸ سيلندر بنزيني با حجم ۵ ليتر بود كه قدرت ۵۰۰ اسب‌بخار و گشتاور ۵۵۰ نيوتن‌متر داشت. نسل اول رنجرور اسپرت سوپرشارژ، ۵.۹ ثانيه بعد از شروع حركت به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رسيد و ميانگين مصرف سوخت ۱۶ ليتر در ۱۰۰ كيلومتر داشت.

شايد مهم‌ترين خدمتي كه مديران گروه تاتاموتورز در قبال لندرور انجام دادند؛ واگذاري طراحي و مهندسي اين شركت انگليسي به نيروهاي بومي كشور سازنده بود. هرچند كه تركيب پرسنل لندرور از نيروي سادهان تا مديران، چند مليتي بوده و هست؛ اما نمي‌توان نقش طراحان و مهندسان بريتانيايي در موفقيت سال‌هاي اخير لندرور را ناديده گرفت. اين شرايط، البته همراه‌با سرمايه‌گذاري سنگين تاتاموتورز هندوستان، منجر به رشد بسيار خوب لندرور و توليد محصولات جديد شد.

گري مك‌گاورن (Gerard Gabriel McGovern)، متولد ۱۹۵۶ در كاونتري انگلستان است. حتي شهر محل تولد او در نزديكي يكي از مهم‌ترين خطوط توليد لندرور قرار دارد. مك‌گاورن با بورسيه‌ اعطايي از كرايسلر به دانشگاه كاونتري رفت و مدتي بعد، در رشته‌ي طراحي خودرو از رويال كالج لندن فارغ‌التحصيل شد. او از سال ۱۹۷۸ همكاري با كرايسلر در دفتر طراحي ديترويت را آغاز كرد. مك‌گاورن، در كنار پيتر هاربوري (مدير طراحي فعلي ولوو) و موري كالوم (مدير طراحي فعلي فورد) سرپرستي استوديو طراحي كرايسلر-پژو در انگلستان را برعهده گرفت. سال ۱۹۸۲، مك‌گاورن به گروه رور پيوست.

رنجرورو ايوك از سال ۲۰۱۱ تاكنون، كوچك‌ترين محصول لندرور است

براساس ابتكار مك‌گاورن، چراغ‌‌هاي اصلي با طرح كشيده و باريك جاي‌گزين نمونه‌هاي قديمي شدند تا حس يك شاسي‌بلند اسپرت و مدرن را القا كنند. اين سبك، ابتدا در كراس‌اور مفهومي LRX ساخت ۲۰۰۸ رونمايي شد و سال ۲۰۱۱ با معرفي نسل اول ايوك (Evoque) به توليد و تجاري‌سازي رسيد. نسل دوم رنجرور اسپرت و نسل چهارم رنجرور كه به‌ترتيب در سال‌هاي ۲۰۱۳ و ۲۰۱۴ رونمايي شدند هم، تحول در زبان طراحي محصولات لندرور را ادامه دادند.

با حضور شركت تاتاموتورز هند در راس سهام‌داران گروه جگوار لندرور، وابستگي به پيشرانه‌هاي غيرانگليسي پايان يافت. از سال ۲۰۱۳، تمامي خودروهاي مدرن لندرور با پيشرانه‌ي ساخت جگوار همراه شدند تا علاوه‌بر كاهش هزينه‌هاي توليد، قدرتمند و هماهنگ با نيازهاي اين برند باشند.

از سال ۲۰۱۵ با تكيه‌بر پيشرانه‌هاي سوپرشارژ جگوار، نسخه‌هاي SV به بعضي مدل‌هاي رنجرور اضافه شدند. اين خودروها، با امكانات ويژه و تجهيزات لوكس دپارتمان خودروهاي سفارشي گروه جگوار لندرور (SVO: Special Vehicle Operations ) با ارزشي نسبتا بالا در مقايسه با شاسي‌بلندهاي معمول دنيا عرضه مي‌شوند. رنجرور اسپرت مدل ۲۰۱۵، اولين محصول لندرور بود كه رسما با مدل SV توليد شد. اين محصول با پيشرانه‌ي ۵ ليتري، قدرت ۵۵۰ اسب‌بخار و گشتاور ۶۸۰ نيوتن‌متر، تنها ۴.۷ ثانيه بعد از شروع حركت به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رسيد.

لندرور نخستين توليدكننده‌ي خودروهاي پلاگين هيبريد در كلاس محصولات خود محسوب مي‌شود. سال ۲۰۱۵، رنجرور هيبريد و رنجرور اسپرت هيبريد معرفي شدند. اين خودروها، با قدرت ۳۵۰ اسب‌بخار و گشتاور ۷۰۰ نيوتن‌متر، تنها ۶.۴ ليتر در ۱۰۰ كيلومتر، مصرف بنزين داشتند؛ ضمن اينكه باوزن خالص ۲۳۸۰ كيلوگرم، كمتر از ۷ ثانيه بعد از شروع حركت به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رسيدند.

مدل پلاگين هيبريد از رنجرور كه با كد P400e روي نسل چهارم اين خودرو توليد مي‌شود؛ قدرت ۴۰۴ اسب‌بخار و گشتاور ۶۴۰ نيوتن‌متر فراهم مي‌كند تا رسيدن به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت در زمان ۶.۸ ثانيه و نهايت سرعت ۲۲۰ كيلومتربرساعت در اختيار راننده باشد. اين شاسي‌بلند ۲۵۰۰ كيلوگرمي، تنها ۲.۸ ليتر در ۱۰۰ كيلومتر بنزين مصرف مي‌كند. البته شارژ كامل باتري‌هاي ۱۳ كيلووات ساعتي ۷.۵ ساعت زمان مي‌برد. ارزش پايه براي رنجرور P400e در بازار جهاني، ۹۷ هزار دلار است.

انتقاد از سبك طراحي جعبه‌اي و كم‌هيجان در محصولات لندرور، از گذشته وجود داشته است. حتي جديدترين محصولات اين برند هم، چندان مدرن و جوان‌پسند به انديشه متخصصين نمي‌رسند. اين شرايط البته درحال تغيير است و لندرور تلاش مي‌كند تا ضمن حفظ اصالت در محصولات خود، نوآوري‌هايي در طراحي بدنه و فضاي داخلي ايجاد كند.

عرضه‌ي ولار در سال ۲۰۱۸، تحسين طراحان صنعتي جهان را برانگيخت. اين محصول در كلاس كراس‌اورهاي اندازه متوسط، زيبايي قابل قبول و امكانات متخصص درخورتوجه دارد. بسياري از فناوري‌هايي كه رقباي آلماني لندرور در محصولات خود ارائه مي‌كنند؛ در ولار موجود يا قابل سفارش است. ولار بهترين محصول تجاري لندرور از انديشه متخصصين آيروديناميك محسوب مي‌شود و هماهنگ با ۶ پيشرانه‌ي مختلف بنزيني، ديزلي و هيبريد، آزمايش‌ها سخت در كشورهاي مختلف جهان را پشت سر گذاشته است.

ارزان‌ترين مدل ولار با ارزش ۵۷ هزار دلار، مجهز به پيشرانه‌ي ۲ ليتري توربوديزل، ۸.۵ ثانيه بعد از شروع حركت به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رسد و ميانگين مصرف سوخت ۵.۴ ليتر در ۱۰۰ كيلومتر دارد. گران‌ترين نسخه با كد SV، مجهز به پيشرانه‌ي ۵ ليتري توئين توربوشارژ بنزيني، قدرت ۵۵۰ اسب‌بخار و گشتاور ۶۸۰ نيوتن‌متر توليد مي‌كند تا ۴.۵ ثانيه بعد از شروع حركت به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت برسد. ولار SV با آستانه ارزش ۹۱ هزار دلار فروخته مي‌شود و همراه آپشن‌هاي كامل، ۱۸۰ هزار دلار ارزش خواهد داشت.

باگذشت چند دهه از ساخت ديفندر و نسل‌هاي مختلف لندرور، مدل كاملا جديدي از ديفندر در سال ۲۰۱۹ رونمايي شد. اين محصول، در تلاش است تا كيفيتي بسيار بالا در رانندگي خارج جاده ارائه دهد؛ ضمن اينكه بي‌توجه به راحتي سرنشنيان و فضاي داخلي نباشد.

توليد ديفندر براي سال ۲۰۲۰ برنامه‌ريزي شده است. اين محصول، مشابه نسخه‌هاي پيشين با ۲ نسخه كه فاصله محورهاي ۹۰ و ۱۱۰ اينچ (۲.۶ و ۳ متر) دارند، عرضه خواهد شد. ديفندر جديد، پيشرانه‌ها‌ي متفاوت بنزيني، ديزلي و هيبريدي دارد كه به ترتيب، ۳۰۰ و ۲۰۰ و ۴۰۰ اسب‌بخار قدرت توليد مي‌كنند. قدرتمندترين مدل، از تركيب پيشرانه‌ي ۳ ليتري توربوشارژ با موتور برقي، گشتاور ۵۵ نيوتن‌متر خواهد داشت تا در زمان ۶ ثانيه به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت برسد و ميانگين مصرف سوخت ۹.۵ ليتر در ۱۰۰ كيلومتر داشته باشد. ارزان‌ترين مدل ديفندر ۲۰۲۰ با پيشرانه‌ي ديزلي ۲۰۰ اسب‌بخار، حدود ۵۵ هزار دلار خواهد بود.

علاوه‌بر ديفندر و رنجرور ولار كه پيش‌تر اشاره شد؛ ۵ محصول ديگر در سبد لندرور براي سال ۲۰۲۰ وجود دارند كه رنجرور، رنجرور اسپرت، ديسكاوري، ديسكاوري اسپرت و ايووك را شامل مي‌شوند. مدل‌هايي كه پسوند اسپرت دارند؛ طبيعتا كمي كوچك‌تر از نسخه‌ي اصلي هستند و ارزش پايه‌ي كمتري دارند. ارزن‌ترين محصول مدرن لندرور، ديسكاوري اسپرت است كه با آستانه ارزش ۳۸ هزار دلار توليد مي‌شود. كوچك‌ترين كراس‌اور لندرور با نام ايووك، در نسخه‌ي استاندارد به ارزش ۴۲ هزار دلار در بازار جهاني قابل خريد است. طبق معمول، رنجرور (مدل اصلي) گران‌ترين محصول در سبد لندرور محسوب مي‌شود كه آستانه ارزش ۹۱ هزار دلاري دارد و با امكانات كامل در نسخه‌ي SV نزديك به ۲۰۰ هزار دلار ارزش خواهد داشت.