روش‌هاي ساده‌تر براي بازيافت پلاستيك
سالانه بخش زيادي از ۱۵۰ ميليون تن ضايعات پلاستيكي توليدشده در سراسر جهان، به زباله‌دان‌هاي شهري، اقيانوس‌ها و جاهاي ديگر ريخته مي‌شود. كمتر از ۹ درصد پلاستيك‌ها در ايالات متحده بازيافت مي‌شود و اين رقم در اروپا به ۳۰ درصد هم مي‌رسد.
به‌گفته‌ي پژوهشگران، مي‌توان تا سقف ۱۷۶ ميليارد دلار از بازيافت ضايعات جامد پلاستيك در سراسر جهان سود به دست آورد. بر اساس يافته‌هاي پژوهشگران دانشگاه هيوستون و بنا به گزارش IBP، روش‌هاي جديد مي‌توانند ميزان بازيافت موفقيت‌آميز ضايعات پلاستيكي را بالا ببرند.
از بازيافت ضايعات جامد پلاستيك در سراسر جهان، مي‌توان تا سقف ۱۷۶ ميليارد دلار سود به دست آورد
اين به معني توليد و توسعه‌ي پلاستيك‌هاي جديد است كه بازيافت آن‌ها ساده‌تر و با روش‌هاي جديدي براي بازيافت بهينه‌تر پلاستيك‌هاي جديد همراه است. اين روش‌ها شامل راهكارهايي براي بازيافت انواع مختلف پلاستيك‌ها به‌صورت يكجا، اجتناب از فرآيند مرتب‌سازي پرهزينه و زمان‌بر و همچنين روش‌هايي براي تجزيه‌ي پلاستيك‌ها به شيوه‌ي بهينه است. به گفته‌ي مگان ال روبرتسون، استاديار مهندسي بيومولكولي و شيمي UH، و جينيت ام گارسيا، شيمي‌دان پليمر در مركز تحقيقاتي آلمادن IBM:
پژوهش‌هاي اخير روش‌هايي براي بازيافت شيميايي با نياز به انرژي كمتر، سازگارسازي ضايعات پلاستيكي تركيبي و عدم نياز به مرتب‌سازي و توسعه‌ي فناوري‌هاي بازيافت براي پليمرهاي غير قابل بازيافت قديمي ارائه مي‌كنند.
بهبود روش‌هاي مواد بازيافتي موجود، يك اولويت كليدي است. به گفته‌ي روبرتسون:
مواد جديد كم‌كم وارد بازار مي‌شوند و بيشترين پيامد آن‌ها توسعه‌ي روش‌هاي بهينه‌تر براي بازيافت پلاستيك است كه امروزه در حجم بالا توليد مي‌شوند. از سوي ديگر، پيشرفت‌هاي تحقيقاتي مي‌توانند راه را براي بازيافت آسان‌تر مواد هموار كنند.
يك نمونه‌ي گروهي از پليمرها معروف به ترموست‌ها يا پلاستيك‌هاي سختي‌ناپذير هستند كه به‌راحتي ذوب نمي‌شوند و همين ويژگي مانع از بازيافت آن‌ها به روش‌هاي سنتي مي‌شود. آزمايشگاه روبرتسون به توسعه‌ي مؤلفه‌هاي تجديدپذير زيستي براي ترموست‌ها مي پردازد و پليمرهاي هيدروكربني را با پليمرهاي ساخته‌شده از روغن‌هاي گياهي يا ديگر مواد گياهي جايگزين مي‌كند. در نتيجه گزينه‌هاي جديد مثل تركيب يا بازيافت شيميايي مواد مطرح مي‌شوند كه جهش بسيار بزرگي به شمار مي‌روند.
روبرتسون و گارسيا به سه مسئله‌ي كليدي در اين زمينه اشاره مي‌كنند:
روش‌هاي دشوارتر بازيافت شامل توسعه‌ي روش‌هايي براي بازيافت پليمرهايي مثل ترموست‌ها و الاستومر (مواد لاستيكي) است كه از طريق ذوب كردن در دماهاي بالا قابل توليد نيستند.
پژوهشگرها به شدت تأكيد مي‌كنند كه در هر روش، كيفيت مواد نبايد قرباني روش بازيافت آسان‌تر نشود. متخصصد گسترده‌ي پلاستيك‌ها و بازيافت آن‌ها بدون اتلاف كيفيت به يك چالش براي پژوهشگرها تبديل شده است.
پژوهشگرها مي‌گويند بهبود پلاستيك‌ها فراتر از سطح فعلي، مزيت‌هاي اجتماعي بالقوه‌اي به دنبال خواهد داشت كه مي‌توان به كاهش نشر گاز، عدم توليد ضايعات محيطي و كاهش وابستگي به منابع محدود پتروشيمي براي توليد و بازيابي ارزش اقتصادي ضايعات جامد پلاستيكي اشاره كرد.
به همين دليل شركت‌هاي استارتاپ به توسعه‌ي روش‌هاي بازيافت شيميايي براي ضايعات پلي استرين پرداخته‌اند و براي توسعه‌ي فرآيندهاي مرتب سازي و جداسازي مواد تلاش مي‌كنند.
هم انديشي ها