كشف الگوهاي منحصربه‌فرد ارتباطات عصبي در مغز كودكان مبتلا به اوتيسم

پژوهشگراني از دانشگاه ايالتي سنديگو، اسكن‌هاي مغز كودكاني را كه در سن مدرسه بودند، مطالعه كردند و الگوهاي منحصربه‌فردي از ارتباطات عصبي آميگدال (منطقه‌اي از مغز كه مسئول پردازش اطلاعات اجتماعي است) پيدا كردند.

در كودكان مبتلا به اوتيسم، ارتباطات آميگدال يا ديگر بخش‌هاي مغزي در برخي مناطق ضعيف‌تر و در برخي مناطق قوي‌تر است. منطقه‌اي از مغز كه تفاوت‌هاي مشخصي در زمينه‌ي ارتباط با آميگدال داشت، قشر پس‌سري بود كه پشت مغز قرار گرفته است. اين قسمت با حالات چهره، خيره شدن و ديگر نشانه‌هاي چهره مرتبط است. حاصل اين مطالعه، يافتن نشانگرهاي مغزي مرتبط با اختلال اوتيسم به‌منظور توصيف بيشتر اين بيماري از لحاظ زيست‌شناسي است. اينا فيشمن نويسنده‌ي مقاله گفت كه چنين نشانگرهايي به‌طور بالقوه مي‌توانند ابزاري براي تشخيص اوتيسم در كودكان باشند. فيشمن مي‌گويد:

الگوهاي ارتباطات آميگدال در اوتيسم بسيار منحصر‌به‌فرد هستند. ما ارتباطات آميگدال را با كل مغز مورد سنجش قرار داديم و يافته‌هاي مربوط به قشر بينايي ما را شگفت‌زده كرد.

نتايج اين پژوهش در ژورنال American Academy of Child & Adolescent Psychiatry منتشر شده‌ است. اين نتايج بر اساس اسكن مغز ۵۵ كودك و نوجوان داراي سن ۱۷-۷ ساله مبتلا به اوتيسم و مقايسه‌ي آن‌ها با ۵۵ كودك سالم به دست آمد. MRI عملكردي نشان مي‌دهد كه چگونه فعاليت مغز با گذشت زمان تغيير مي‌كند. اين امر نشان‌دهنده‌ي ارتباطات در حال انجام بين بخش‌هاي مختلف مغز است كه ارتباطات عملكردي ناميده مي‌شود و مشخص مي‌كند كه چگونه فعاليت آميگدال با ديگر قسمت‌هاي مغز هماهنگ مي‌شود. فيشمن مي‌گويد:

نتايج MRI نشان‌دهنده‌ي ارتباطات ضعيف‌تري بين آميگدال و قشر پس‌سري بود. علاوه‌بر اين، نتايج MRI نشان مي‌داد كه تقويت ارتباط بين آميگدال و قشر پيشاني كه در دوران نوجواني اتفاق مي‌افتد، به‌كلي در بيماران اوتيسمي وجود ندارد.

عدم تداوم در بلوغ مغز در نوجوانان مبتلا به اوتيسم، مي‌تواند در دشواري‌هاي روابط اجتماعي كه افراد مبتلا به اوتيسم آن را در نوجواني تجربه مي‌كنند، نقش داشته باشد. فيشمن تاكيد مي‌كند كه ممكن است شكلي از اختلال در هماهنگي بين آميگدال و ديگر بخش‌هاي مغز وجود داشته باشد؛ البته هنوز نمي‌توانيم بگوييم كه آيا اين امر موجب ايجاد تفاوت در رفتار اجتماعي كودكان مبتلا به اوتيسم مي‌شود يا خير. اين مسئله تا حدي به‌علت سن كودكان شركت‌كننده در مطالعه است.

با مطالعه كودكان ۱۰، ۱۲ يا ۱۴ ساله و يافتن تفاوت‌هاي موجود در اين سنين نمي‌توانيم درمورد علت اين تفاوت‌ها نتيجه‌گيري كنيم. در اين نقطه، ارتباطات داخل مغز شكل گرفته و كاملا تثبيت شده‌اند. فيشمن هم‌اكنون در حال مطالعه ارتباطات مغز و سازماندهي آن در كودكان كم سن‌تر است؛ يعني زماني كه علائم اوتيسم براي نخستين بار ظاهر مي‌شوند. او اميدوار است متوجه شود كه آيا رفتارهاي اوليه در كودكان مبتلا به اوتيسم، منجر به الگوهاي ارتباطي غيرمعمول مي‌شوند يا خير.

به‌طور كلي درك زيست‌شناسي پشت صحنه‌ي بيماري اوتيسم، ما را به بهبود تصميمات باليني در ارتباط با تشخيص و پيش‌آگهي اوتيسم نزديك‌تر مي‌كند و احتمالا به طراحي درمان‌هاي هدفمند با تمركز روي مدارهاي خاص مغز منجر خواهد شد.