سفر به مريخ چگونه خواهد بود؟

سال‌هاي طولاني است كه آمريكايي‌ها برنامه‌ي سفر به مريخ را در سر دارند. در سال ۱۹۶۹، پس از گذشت مدت كوتاهي از فرود آپولو ۱۱ در كره‌ي ماه، پيش‌بيني‌ها مبني بر اين بود كه مي‌توان تا سال ۱۹۷۵ بر روي اين سياره‌ي سرخ فرود آمد. سوالي كه مطرح مي‌شود اين است كه چطور تا كنون اين اتفاق نيفتاده است؟

طبيعتا نبود سرمايه‌ي مالي‌ كافي و سخت‌تر بودن سفر به مريخ نسبت به سفر به ماه، علت‌هاي عملي نشدن اين هدف بوده‌اند. فاصله‌ي ماه تا زمين ۲۵۰/۰۰۰ مايل (۴۰۲/۰۰۰ كيلومتر) است. در حالي كه فاصله‌ي مريخ تا زمين ۲۵۰ ميليون مايل (۴۰۲ ميليون كيلومتر) برآورد شده است.

با اين حال، ناسا هنوز هم در حال رفع كردن اشكالات مربوطه است. به اين ترتيب گروه‌هايي از فضانوردان در حال گذراندن دوره‌هايي در ايستگاه بين‌المللي فضايي هستند تا تاثير جاذبه‌ي صفر در طولاني‌مدت بر روي بدن انسان مطالعه شود. تيم فضايي حاضر در زمين هم در حال مطالعه تاثيرات رواني اين اقامت طولاني هستند. از اين رو در پايگاهي مشابه مريخ كه در هاوايي شبيه سازي شده است مشغول برآورد اوضاع هستند. با اين كه سفر به مريخ تا قبل از سال ۲۰۳۰ تحقق پيدا نخواهد كرد، اما اين بار مي‌دانيم كه براي پيمودن اين سفر به چه تجهيزات و ماشين‌آلاتي احتياج داريم.

فضاپيمايي كه مسئوليت اين سفر را به عهده دارد به نام سيستم پرتاب فضايي (SLS) شناخته شده است كه در واقع نوعي موشك به حساب مي‌آيد. تاكنون دو نوع SLS ساخته شده است: نوع كوچك‌تر آن قادر است كه ۷۰ تن محموله را به مدارهاي نزديك به زمين برساند و نوع بزرگ‌تر آن قادر به جابه جا كردن دو برابر اين مقدار است. قبل از اين كه فضانوردي زمين را به مقصد مريخ ترك كند، SLS‌هاي سنگين تجهيزات سخت افزاري لازم را در طول مسير پياده‌سازي خواهند كرد.

تيم حاضر در اين سفر شامل ۴ نفر است كه حداقل يك يا دو فضانورد حاضر در آن از كشورهايي هستند كه در سرمايه‌گذاري اين سفر شراكت دارند. فضانوردان توسط SLS كوچك‌تر به فضاپيماي اوريون (Orion) منتقل مي‌شوند. اوريون در واقع نسخه‌ي قرن بيست و يكمي از آپولوي سفر به كره‌ي ماه است كه فعلا در حال ساخت قرار دارد.

در ابتدا، مسافران مدت زماني را در مدار زمين سپري مي‌كنند تا تمامي سيستم‌ها مطالعه شوند. سپس با يك انفجار، پرواز هفت ماهه‌ي خود را شروع مي‌كنند تا به مريخ برسند. سه روز پس از نخستين پرواز به دور يكي از مدارهاي ماه مي‌چرخند و اتاقك فضايي اقامتگاه مانندي كه قبلا توسط يك SLS بزرگ ، جاسازي شده است را با خود بر مي‌دارند! اين اتاقك به اندازه‌ي يك اتوبوس است. درست است كه اوريون از آپولوهاي قديمي بزرگ‌تر است اما فضاي ان براي سفرهاي كوتاه مناسب است و براي سفرهاي بين سياره اي مسافران نياز به فضاهاي بيشتري دارند. بنابراين وجود اين اتاقك فضايي ضروري است.

هنگامي كه فضانوردان طبق برآورد ناسا پس از ۲۱۷ روز وارد مريخ شدند با يك سفينه‌ي مخصوص فرود مواجه خواهند شد كه در مدار مريخ منتظر آن‌ها است و مانند اتاقك قبلي توسط يك SLS جاسازي شده است. سپس فضانوردان به داخل اتاقك مخصوص رفته و بر روي سطح مريخ فرود مي‌آيند. يكي از اين فضانوردان - كه هويت آن هنوز نامعلوم است- پا بر روي مريخ مي‌گذارد و نامش به عنوان اولين فرد حاضر در اين سياره ثبت مي‌شود.

مدت اين ديدار اوليه از مريخ، نسبتا كوتاه است و زمان اقامت آن ۳۰ روز يا كم‌تر خواهد بود. چرا كه فاصله‌ي مريخ با زمين پيوسته در حال تغيير است و بستگي به موقعيت هر دو سياره در مدار خود دارد. به طوري كه اين امكان وجود دارد كه اين فاصله‌ي ۲۵۰ ميليون مايلي گاهي اوقات كم‌تر شده و به ۳۴ ميليون مايل (۵۵ ميليون كيلومتر) برسد. فضانوردان زماني را براي ترك زمين انتخاب مي‌كنند كه در فاصله‌ي نزديك‌تري نسبت به مريخ قرار داشته باشند و زماني از مريخ به زمين برمي‌گردند كه اين فاصله بيش از حد زياد نشود.

در ادامه فضانوردان براي ترك مريخ وارد اتاقك فضايي مخصوص صعود مي‌شوند كه مشابه بقيه از قبل در آن‌جا قرار داده شده است. پس از بازگشت به مدار مريخ، فضانوردان دوباره به فضاپيماي اوريون و اتاقك فضايي مخصوص ملحق مي شوند.  در اين مرحله اتاقك فضايي صعود را در همان جا رها مي‌كنند و پس از آن به سوي خانه رهسپار مي‌شوند! پس از گذشت هفت ماه كه به كره‌ي ماه نزديك شدند، اتاقك فضايي اقامت را در مدار ماه براي گروه‌هاي بعدي قرار مي‌دهند.

اين موارد، تمام اطلاعاتي است كه راجع به چند و چون اين سفر فضايي داريم. با اين وجود هنوز فلزات زيادي بايد برش داده شوند و سخت‌افزارهاي زيادي هم بايد ساخته شوند تا اين سفر به مرحله‌ي اجرا درآيد. همان‌طور كه در گذشته، بشر چشم به راه سفر آپولوهاي قديمي به سوي ماه بود، امروز هم نهايت تلاش خود را مي‌كند تا در طولاني مدت به هدف مورد انديشه متخصصينش يعني سفر به مريخ برسد.