بقاياي داروهاي ضدافسردگي تاثير مخربي بر محيط زيست دريايي مي‌گذارد
داروهاي ضدافسردگي براي ميليون‌ها نفر در سرتاسر جهان، داروهايي حياتي به شمار مي‌روند. متاسفانه وقتي اين داروها در بدن ما به وظيفه‌ي خود عمل كردند، تاثيرات بيوشيميايي آن‌ها در آنجا به پايان نمي‌رسد. پژوهشگراني از دانشگاه پورتسموث خواستار ترويج و كسب آگاهي بيشتر در مورد خطرات ناشي از بقاياي اين داروها و يافتن راهكارهايي براي كاهش تاثيرات مخرب اكولوژيكي آن‌ها هستند. الكس فورد از موسسه‌ي زيست‌شناسي آبي پورتسمورث مي‌گويد:
حيات آبي ما در سوپي از داروهاي ضدافسردگي شناور هستند. داروهاي ضدافسردگي و ضداضطراب همه‌جا ديده مي‌شوند؛ در فاضلاب، آب‌هاي سطحي، آب‌هاي زير زميني، آب آشاميدني و خاك و نيز در حال تجمع در بافت‌هاي موجودات حيات وحش هستند.مقاله‌هاي مرتبط:حشرات آلودگي پلاستيكي اقيانوس را وارد زنجيره غذايي جانوران مي‌كنندزباله‌هاي پلاستيكي جان بسياري از پرندگان دريايي را تهديد مي‌كندمعرفي رژيم غذايي خاص با توانايي پيشگيري از بروز افسردگي
شواهد زيادي وجود دارد كه نشان مي‌دهد اين محيط حاوي داروهاي ضدافسردگي و محصولات حاصل از تجزيه‌ي آن‌ها، عوارض نامطلوبي را بر زندگي موجودات دريايي تحميل مي‌كند. اين عوارض حتي با وجود سطوح بسيار پايين اين تركيبات بروز مي‌كنند. فورد مي‌گويد:
مطالعات آزمايشگاهي نشان‌دهنده‌ي بروز تغييراتي در زمينه‌ي توليدمثل و سرعت رسيدن به بلوغ، متابولسيم، ايمني، عادات غذايي، شيوه‌ي حركت، رنگ و رفتار اين موجودات است.
چند سال پيش پژوهشگران نشان دادند كه چگونه سطوح پايين داروهاي مهاركننده بازجذب سروتونين نظير فلوكستين (تركيب اصلي موجود در داروي ضدافسردگي پروزاك) موجب تغيير رفتار گونه‌اي ميگو شده و موجب مي‌شود آن‌ها بيشتر از مناطق مخفي بيرون بيايند و خطر شكار شدن آن‌ها بيشتر شود.
ميگوي شيشه‌اي يكي از گونه‌هاي بي‌شمار موجودات آبزي است كه در اثر وجود بقاياي داروهاي ضدافسردگي در آب آسيب ديده است
جاي ترديد نيست كه داروهاي مرتبط با سلامت روان براي بسياري از افرادي كه درگير سطوح مزمن افسردگي و اضطراب‌اند، مفيد هستند. مساله‌ي نگران‌كننده، افزايش رو به رشد تعداد افرادي است كه به درمان‌هاي دارويي روي مي‌آورند و موجب افزايش سطوح داروهاي روانگردان در محيط مي‌شوند. در يك مطالعه‌ي منتشرشده در سال ۲۰۱۶، افزايش ۲۶ درصدي در ميزان استفاده از داروهاي ضدافسردگي در ميان كودكان و نوجوانان آمريكايي طي سال‌هاي ۲۰۰۵ تا ۲۰۱۲ گزارش شد. طي همين دوره زماني افزايش در ميزان مصرف اين داروها در انگلستان ۵۴ درصد رشد داشت. با اين حساب در دنياي غرب از هر ده نفر، يك نفر به صورت بلندمدت از داروهاي ضدافسردگي استفاده مي‌كند و اين روند رو به رشد داراي پتانسيل ايجاد يك فاجعه‌ي زيست‌محيطي است.
ولي آيا همه‌ي ما واقعا نياز است كه دارو مصرف كنيم يا بايد در حمايت از اكوسيستم‌هاي آبي به سمت جايگزين‌هاي ديگر برويم؟ تعويض داروها يا كاهش مصرف آن‌ها روي هر بيماري نتيجه‌بخش نيست، اما مي‌تواند در مواردي به عنوان بخشي از يك برنامه‌ي چند بعدي به كاهش غلظت در حال رشد ضايعات داروهاي روانگردان كمك كند. برنامه‌هاي خاص در جهت مديريت دور انداختن داروها كه وظيفه‌ي آن‌ها جمع‌آوري داروهاي استفاده نشده‌ي بيماران است، هم‌اكنون در مناطقي از جهان در حال اجرا است. پژوهشگران مي‌پرسند: آيا يادگيري‌هاي پزشكي مي‌تواند در آگاهي بيماران در ارتباط با برخورد با ضايعات دارويي كمك كند؟ حتي گام‌هاي كوچك هم مي‌تواند موجب ايجاد تفاوت‌هاي قابل‌‌توجهي شود. يكي از پيشنهادهاي آن‌ها، ارتقاي زيرساخت‌هاي مربوط به جمع‌آوري زباله‌ها است. به هر حال اين اشكالي است كه همه‌ي ما در مورد آن بايد كاري انجام دهيم. گرفتن يك نسخه از داروهاي ضدافسردگي براي بسياري از افراد دچار يك اشكال تاثيرگذار روي زندگي، قدم مهمي براي حركت به جلو است اما متاسفانه اين به معناي آن است كه آبراهه‌ها و رودخانه‌هاي ما هم همان نسخه را دريافت خواهند كرد.
هم انديشي ها