پايگاه دائمي در ماه چگونه ساخته مي‌شود

انتظار مي‌رود كه فضانورد ماتياس مورير، سال آينده روي سطح ماه قدم بگذارد، البته بدون‌زحمت پرواز با موشك، حالت تهوع ناشي از بي‌وزني و فرود خطرناك. بلكه در عوض، او در كشورش آلمان در نزديكي كلن، در چمن‌زاري پرسه خواهد زد كه ميزبان بزرگ‌ترين مدل شبيه‌سازي ماه تاكنون خواهد بود. اين مدل شبيه‌سازي شده، در واقع گودالي از گرد و غبار مصنوعي ماه خواهد بود كه حدود ۱۰۰۰ متر مربع وسعت دارد. مورير و ديگر دانشمندان به جرثقيل‌ها و قرقره‌هاي مخصوصي متصل مي‌شوند تا تاثيري شبيه به گرانش ضعيف ماه را تجربه كنند و لامپ‌هايي هم نور نواحي مختلف ماه را شبيه‌سازي مي‌كنند. گاهي اوقات، آن‌ها به اقامتگاه‌هاي خود باز مي‌گردند: ماژولي به اندازه يك كانتينر با درب‌هاي قفل هوا كه احتمالا در آينده پناهگاه‌هايي شبيه به آن در ماه ساخته مي‌شوند.

مورير كه مديره پروژه تاسيسات چند ميليون يورويي موسوم به لونا (LUNA) است، مي‌گويد، اين برنامه آزموني هيجان‌انگيز براي تكنولوژي‌هاي ماه است. اين مركز شبيه‌سازي ماه، در محوطه‌ خارجي مركز اروپايي فضانوردان در كلن و با كمك مالي آژانس فضايي اروپا (ESA) و مركز هوافضاي آلمان (DLR) ساخته مي‌شود. اما مورير در ۴۸ سالگي، نمي‌داند كه آيا واقعا مي‌تواند روزي از مهارت‌هاي خود در يك آزمون واقعي بهره ببرد.

مورير مي‌گويد:

‌ اميدوارم قبل از بازنشستگي اين كار را انجام دهم. به لحاظ متخصص، باور دارم كه برايم قدم گذاشتن روي ماه هنوز امكان‌پذير است.

خوش‌بيني مورير چندان عجيب نيست. او نفر بعدي پس از آخرين نفري خواهد بود كه به ماه رفت: فضانورد آمريكايي يوجين سرنان، در آخرين ماموريت برنامه آپولو ناسا از ماه بازديد كرد تا به آخرين نفري تبديل شود كه به ماه رفته است. هيچ آژانس فضايي هنوز بودجه كافي براي فرستادن انسان به ماه اختصاص نداده است. اما تا حدي به دليل تغيير اولويت‌هاي سياسي، تكاپو براي بازگشت انسان به ماه شدت گرفته است. اما آژانس‌هاي فضايي به‌جاي تكرار ماموريت‌هاي آپولو، به آرامي به دنبال ساخت يك اقامتگاه دائمي در ماه هستند.

تصوير هنري از مدل پايگاه دائمي ماه كه در خارج از شهر كلن ساخته مي‌شود، اين تصوير رگوليت‌ها و نور قابل كنترل را نشان مي‌دهد

پژوهشگران عقيده دارند كه ساخت پايگاهي براي انجام آزمايشات روي ماه، مي‌تواند راهي براي آزمودن تكنولوژي‌هاي آينده در مريخ باشد. با اين حال، شركت‌هاي خصوصي نيز نسبت به امكان استخراج اكسيژن و هيدروژن (كه سوخت موشك‌ها را تشكيل مي‌دهند) از يخ‌هاي ماه وسوسه شدند. اگر اين اتفاق بيافتد، ماه مي‌تواند تبديل به يك ايستگاه سوخت‌گيري شود كه عملا هزينه سفرهاي فضايي را كاهش مي‌دهد.

جورج سيورس، دانشمند مكانيك هوا در دانشكده معادن كلرادو و دانشمند ارشدي كه سابقا در شركت يونايتد لانچ اليانس (از مهم‌ترين پيمانكاران دولت آمريكا براي پرتاب موشك‌هاي نظامي)، مي‌گويد:

آب، نفت فضا است و شواهد عديده‌اي وجود دارد كه در ماه مقادير قابل‌توجهي آب وجود دارد كه به لحاظ اقتصادي قابل‌توجه است.

آژانس‌هاي فضايي به طور كلي تمايلي به پيش‌بيني جدول زماني براي ساخت يك پايگاه سرنشين‌دار در ماه ندارند، بخشي به اين دليل است كه اين هدف در افق‌هاي بودجه اين سازمان‌ها جايي ندارد، همچنين به اين دليل كه وجود شركت‌هاي خصوصي هم براي تقبل هزينه‌هاي چنين برنامه‌اي ضروري است. اما يوهان ديتريش ورنر، مدير كل آژانس فضايي اروپا، سال‌هاست درباره همكاري چند كشور و شركت‌ها در يك پايگاه نيمه دائمي در ماه صحبت مي‌كند كه از آن به عنوان دهكده ماه نام مي‌برد. سازمان ملي فضايي چين در رسانه‌هاي دولتي اعلام كرد كه هدف اصلي اين سازمان، پايگاه ماه است، اگر چه اعلام نكرد كه چه زماني اين اتفاق مي‌افتد.

سيورس مي‌گويد كه اين تغيير انديشه متخصصينات، نسبتا افراطي است. و مهر امسال، ايرباس، بزرگ‌ترين شركت هوافضايي اروپا، رقابتي به نام مسابقه ماه با حمايت آژانس فضايي اروپا و شركت بلو اريجن به راه انداخت كه به شركت‌ها وعده بودجه كافي براي توسعه تكنولوژي‌هاي مهم جهت توسعه پايدار ماه را داده است.

يخ سطحي در دهانه‌هاي دائما تاريك ماه، آماده‌ترين منبع اكسيژن و هيدورژن هستند

در چند سال آينده، تنها ماموريت‌هايي كه به ماه فرستاده مي‌شوند، رباتيك خواهند بود: چين و هند در سه ماه آينده پرتاب كاوشگرهاي خود را آغاز خواهند كرد و روسيه هم براي پنج سال آينده ماموريتي را برنامه‌ريزي كرده است. اما ناسا، آژانس فضايي اروپا و سازمان فضايي فدرال روسيه (روسكاسموس)، ژاپن و كانادا همه از برنامه ساخت ايستگاه فضايي در مدار ماه تا اواسط دهه ۲۰۲۰ حمايت كردند. دونالد ترامپ، رئيس جمهور ايالات متحده آمريكا در لايحه بودجه سال ۲۰۱۹، پيشنهاد كرده كه ناسا براي اين پروژه در طول ۵ سال آينده، ۲٫۷ ميليارد دلار هزينه كند. اين مدارگرد مي‌تواند پايگاهي براي كوتاه كردن سفرهاي سرنشين‌دار به سطح ماه باشد. در نهايت، پس از آن، يك پايگاه دائمي روي سطح ماه مي‌تواند ساخته شود.

جيمز كارپنتر، مدير استراتژيك اكتشاف انساني و رباتيك آژانس فضايي اروپا در نوردويك، هلند، مي‌گويد:

 فكر مي‌كنم كه ۲۰ سال، زمان‌بندي واقع‌گرايانه‌اي براي توسعه زيرساخت‌هاي لازم در ماه، مسكوني يا غير مسكوني باشد.

پژوهشگران راه طولاني براي پيدا كردن روش‌هاي استخراج منابع ماه در پيش دارند، اما اميد زيادي به تحقق آن دارند. هم‌اكنون دانشمندان در حال آزمودن تكنولوژي‌هاي لازم براي پايگاه ماه هستند. در همين حال، مورير و ديگران در مركز لونا، زندگي و استخراج معادن ماه را تمرين مي‌كنند، گروه ديگري نيز در حال مطالعه چگونگي كاشت محصولات كشاورزي و ساخت پناهگاه‌هاي ضد اشعه هستند. در نشستي كه اوايل تابستان در مركز پژوهش و تكنولوژي فضايي اروپا در نوردويك، هلند براي آماده‌سازي ماموريت‌هاي انساني به ماه برگزار شد، بيش از ۲۵۰ متخصص در حوزه‌هاي معدن‌كاري، متالورژي، ساخت‌وساز و معماري تبادل انديشه متخصصين كردند.

ايدن كولي، مشاور علمي مركز فضانورد اروپايي مي‌گويد:

 اگر ۵ سال قبل چنين كارگاهي را راه‌اندازي مي‌كرديد، فقط تعداد اندكي حضور پيدا مي‌كردند. اما حالا، اشتياق براي چنين برنامه‌هايي به‌شدت افزايش يافته است.

 اگرچه ممكن است، يك پايگاه دائمي در ماه هرگز ساخته نشود، اما برنامه‌هاي مختلفي براي بقا در ماه در حال انجام هستند.

اولين چالش ساكنان ماه، استخراج آب خواهد بود. ماموريت‌هاي آپولو كه نمونه‌هايي از ناحيه استواي ماه جمع‌آوري كردند، نشان دادند كه ماه، جهاني خشك و مُرده است. رابرت مولير، تكنسين ارشدي در مركز فضايي كندي ناسا در كيپ كاناورال، فلوريدا كه تكنولوژي‌هاي معدن‌كاري در ماه را توسعه مي‌دهد، مي‌گويد، كشف يك دهه پيش كه قطب‌هاي ماه داراي مقاديري قابل‌توجهي يخ آب هستند، همه‌چيز را تغيير داد.

در حال حاضر پژوهشگران دقيقا نمي‌دانند يخ‌هاي ماه كجا هستند، چقدر ضخامت دارند و آيا با خاك مخلوط شدند يا صفحه‌هاي يخي هستند. ماه‌نورد چاندرايان-۲ هند، قرار است سال آينده به ماه برود و فرودگر لونا-۲۷  روسيه هم براي سال ۲۰۲۲ برنامه‌ريزي شده است. هر دوي اين ماموريت‌ها براي پاسخ به اين پرسش‌ها به ماه فرستاده مي‌شوند. فرودگر روسيه داراي مته‌اي ۲ متري (كه توسط آژانس فضايي اروپا طراحي شده) و يك آزمايشگاه براي مطالعه منشا و فراواني آب‌هاي ماه است.

آرايه‌هاي فتوولتائيك مي‌توانند براي توليد برق به كار روند و با كنسانتراتورها حرارت كافي براي فرايندهايي مانند چاپ سه‌بعدي فراهم كنند

ناسا هم به دنبال آب موجود در ماه است و مناقصه‌اي براي توسعه فرودگرهاي ماه اعلام كرده كه قادر به حمل دستگاه‌هاي اكتشاف ماه باشند. اين برنامه‌ها قرار است، سال آينده شروع شوند. سيورس مي‌گويد كه يك پايگاه دائمي در ماه با چهار فضانورد، نياز به مقدار ناچيزي آب خواهد داشت، احتمالا ده‌ها تن آب براي يك سال كافي خواهد بود و واضح است كه در ماه، مقادير زيادي آب وجود دارد.

سيورس مي‌گويد:

 اين برآوردها بر اساس اطلاعات فعلي است كه نشان مي‌دهند، ممكن است ۱۰ ميليارد تن يخ در قطب‌هاي ماه وجود داشته باشد.

اكثر اين يخ براي سوخت فضاپيماها استخراج مي‌شود. سيورس محاسبه كرده است كه شركت‌هاي استخراج معدني مي‌توانند، با استخراج سالانه حدود ۱۰۰۰ تن آب و تجزيه آن به اكسيژن و هيدروژن براي سوخت به سود كافي دست پيدا كنند. گرانش كم ماه نيز بدين معنا است كه براي حمل و نقل فضايي دوردست، نسبت به زمين، مي‌تواند بهتر باشد. به عنوان مثال، ماموريتي كه در ماه سوخت‌گيري كند، هزينه‌اي حدود يك پنجاهم، ماموريتي خواهد داشت كه از زمين به فضا فرستاده شود.

اكسيژن در خاك ماه يا همان رگوليت‌ها وجود دارد كه مي‌تواند به وسيله‌ انرژي بالايي كه كنسانتراتورها توليد مي‌كنند، از اكسيدهاي فلزي جداسازي شود

دانشمندان مرداد امسال، با استفاده از اطلاعات مدارگرد چاندرايان-۱ هند، دريافتند كه يخ ماه روي سطح آن قرار دارد، اما در بخش‌هاي دائما تاريك كه گاهي سرماي آن به منفي ۲۴۹ درجه سانتي‌گراد مي‌رسد. ماشين‌‌آلات حفاري نياز به گرما و برق دارند تا آب را استخراج كرده و به سوخت تبديل كنند. از آنجايي كه باتري‌هاي پلوتونيومي كه بر گرماي طبيعي ناشي از فروپاشي راديواكتيو متكي هستند، براي اكثر شركت‌هاي خصوصي خيلي گران هستند، احتمالا شركت‌هايي كه مي‌خواهند در ماه به فعاليت بپردازند، بايد از انرژي خورشيدي استفاده كنند.

شركت‌هاي استخراج معدني، مي‌توانند از جنوب نروژ الهام بگيرند. شهر ريوكان در نروژ در دره‌اي عميق واقع است كه براي بيش از نيمي از سال نور خورشيد كافي دريافت نمي‌كند. اما از سال ۲۰۱۳ آينه‌هاي عظيمي روي كوه‌هاي مشرف به شهر نصب شدند كه نور خورشيدي را روي شهر بازتاب مي‌دهند كه از پاييز تا بهار در سايه به سر مي‌برد. سيورس مي‌گويد، شركت‌ها اميدوار هستند كه چيزي شبيه به اين را در ماه انجام دهند.

به همين ترتيب، ماه‌نوردها مي‌توانند خاك مملو از يخ را جمع‌آوري كنند و آن را درون كوره‌ها حرارت دهند تا آب به دست بياورند. انرژي لازم براي كوره‌ها را نيز مي‌توان به صورت بي‌سيم با استفاده از ليزرهاي قدرت بالايي به‌دست آورد كه به‌وسيله پانل‌هاي فتوولتائيك ماه‌نوردها تامين انرژي مي‌شوند. لئوپولد سومرر از آژانس فضايي اروپا مي‌گويد، مركز لونا، مي‌تواند آزمايش‌هايي را انجام دهد تا كارايي چنين روشي را در شرايط واقعي با چالش‌هاي اضافي مانند گرد و غبار جوي ماه ارزيابي كند. مورير مي‌گويد، دانشمندان مركز لونا، دهانه‌هايي شبيه به ماه را نيز مطالعه مي‌كنند تا نحوه دسترسي به اين شيب‌هاي ژرف و تاريك را ارزيابي كنند.

اگر يخ در دسترس نباشد، منبع جايگزين آب ديگري نيز در ماه وجود دارد: خاك. خاك ماه كه رگوليت ناميده مي‌شود، حاوي سيليكا و اكسيدهاي فلزي است كه به طور متوسط ۴۳ درصد آن از اكسيژن تشكيل شده و در همه جاي ماه يافت مي‌شود. اكسيژن استخراج شده از خاك مي‌تواند، براي تامين انرژي تاسيسات مختلف در قطب‌ها مورد استفاده قرار گيرد و براي توليد محصولات جانبي مانند فلزات نادر نيز به كار رود.

اما به دست آوردن سود اقتصادي از رگوليت‌هاي ماه به‌راحتي امكان‌پذير نيست. تجزيه اكسيژن با شكستن پيوندهاي شيميايي آن نياز به انرژي بيشتري نسبت به يخ دارد. روي كاغذ، يك راكتور مي‌تواند از آينه‌هاي غول‌پيكر براي بازتاندن نور خورشيد به كوره‌اي كوچك‌تر از يك پاكت‌نامه استفاده كند و دماي خاك ماه را در زمان تابش به بيش از ۹۰۰ درجه سانتي‌گراد برساند. در اين دما، هيدروژن يا كربن كه در ابتدا از زمين برده مي‌شوند، مي‌توانند براي جداسازي اكسيژن از مواد معدني مورد استفاده قرار گيرند، سپس اين اكسيژن با هيدروژن تركيب شده و به آب تبديل مي‌شود. آزمايشي كه در سال ۲۰۱۰ در هاوايي كه با رگوليت‌هاي شبيه‌سازي شده ماه انجام گرفت، نشان داد كه اين فرآيند امكان‌پذير است، اگرچه اين فرآيند در شرايط بي‌وزني و خلاء آزمايش نشده است.

مولير مي‌گويد:

اساسا صحبت از تكنولوژي ثابت شده‌اي است كه مي‌تواند براي چند سال آينده مورد استفاده قرار گيرد.

پژوهشگران هم اميدوارند كه اين فرآيند را بهبود بخشند تا از محموله‌هايي كه بايد به‌همراه فضاپيما به ماه برده شوند بكاهند. در دانشگاه پلي‌تكنيك ميلان در ايتاليا، تيمي كه به سرپرستي مهندس هوافضا، ميشله لاوانيا در حال ساخت نمونه اوليه‌اي هستند كه در دماي پايين كار مي‌كند و تمام مواد اوليه (در اين مورد متان و هيدروژن) را بازيافت مي‌كند تا تنها از خاك بهره گرفته شود.

از آنجايي‌كه ماه هيچ جو يا ميدان مغناطيسي ندارند، فضانوردان بايد درون اقامتگاه‌هايي امن از تشعشعات كيهاني و شهاب‌سنگ‌هاي كوچك محافظت شوند

 هم‌اكنون، چنين دستگاهي ممكن است براي توليد آب كافي براي تامين سوخت فرودگري به سبك آپولو جهت بازگشت به مدار ماه، به ده‌ها سال زمان نياز داشته باشد. اما لاوانيا مي‌گويد كه در ماه، چندين راكتور مي‌تواند به‌صورت موازي باهم كار كنند. هم‌اكنون، تيم او بودجه‌ حدود ۶۰۰ هزار يورو (۶۹۲ هزار دلار آمريكا) آژانس فضايي اروپا، روي نمونه اوليه‌اي كار مي‌كند كه بايد به‌اندازه‌اي كوچك باشد تا به‌راحتي براي يك فضاپيما قابل‌حمل باشد.

يك شركت متالوژي به نام متاليزيز در روتردام، انگلستان، تلاش مي‌كند با القاي برق به مواد معدني فلزي در يك مخزن نمك مذاب، اكسيژن به دست بياورد. اين تكنيك كه متاليزيز پيشگام آن براي توليد آلياژهاي با كيفيت بالا براي صنايع هوا فضا است، همچنين مي‌تواند فلزاتي با خلوص بالا را براي ماشين‌آلات فعال در ماه توليد كند.

مورير مي‌گويد، اگر معلوم شود كه از استخراج آب نمي‌توان براي سود اقتصادي بهره برد، برنامه توسعه پايگاهي در نواحي كه آزمايشات علمي انجام خواهند شد، همچنان ادامه خواهد يافت، او مي‌گويد:

بدون يك انديشه متخصصينات تجاري، تحقق اين امر مدت بيش‌تري طول مي‌كشد. ما ممكن است كه در موقعيتي شبيه به پژوهش‌هاي فعلي در جنوبگان قرار بگيريم كه عمدتا فقط براي مقاصد علمي انجام مي‌گيرند.

رابين كانوپ، دانشمند علوم سياره‌اي در مؤسسه تحقيقات جنوب غربي در بولدر، كلرادو، مي‌گويد، آزمايش‌هايي كه ممكن است منتهي به بازگشت به ماه شوند، پژوهشگران را هيجان‌زده كرده است. نمونه‌برداري از دهانه‌هاي باستاني ماه مي‌تواند نشان دهد كه چگونه سامانه ماه-زمين شكل گرفت، چه زماني منظومه شمسي اوليه شروع به تغيير حالت مداوم كرد و سيارك‌ها چه زماني به ماهواره طبيعي زمين برخورد كردند. پژوهشگران همچنين مي‌خواهند، چرخه آبي و لرزه‌شناسي ماه را مطالعه كنند، همين‌طور نصب يك تلسكوپ راديويي كه از تداخل‌هاي زميني به‌دور خواهد بود، مي‌تواند براي مطالعه تابش‌هاي جهان اوليه مورد استفاده قرار گيرد.

با اين حال، بر خلاف جنوبگان، از آنجايي‌كه ماه هيچ جو يا ميدان مغناطيسي ندارند، ساكنان ماه بايد درون اقامتگاه‌هايي امن از تشعشعات كيهاني و شهاب‌سنگ‌هاي كوچك محافظت شوند. مورير مي‌گويد، اولين پناهگاه‌هاي ماه به احتمال زياد از زمين به‌ آنجا برده مي‌شوند، اما بايد با شن و ماسه يا رگوليت‌هاي ماه پوشانده شوند.

آزمايش ماه‌نوردها در دالان‌هاي گدازه در لانزروت، جزاير قناري، اسپانيا

يك راه حل طبيعي وجود دارد: مي‌توان از صخره‌ها، ژرف‌دره‌ها، غارها و دالان‌هاي گدازه (دالان‌هايي كه بر اثر فعاليت‌ آتشفشان‌هاي باستاني به‌وجود آمدند) براي محافظت اقامتگاه‌ها استفاده كرد. دانشمندان سال گذشته، دوباره پژوهش‌هايي را با استفاده از اطلاعات رادار مدارگرد سيلين (SELENE) سازمان فضايي ژاپن و ماموريت بازيابي گرانش ناسا و آزمايشگاه داخلي (GRAIL) ناسا انجام دادند و موفق شدند دالاني به طول چند كيلومتر كشف كنند كه در زير منطقه‌ي ماريوس هيلز در سمت پيداي ماه قرار دارد. در زمين، پژوهشگران در حال حاضر ماه‌نوردهايي را در دالان‌هاي گدازه در لانزروت، جزاير قناري، اسپانيا، براي آماده‌سازي اكتشاف آينده ماه آزمايش مي‌كنند.

مواد غذايي مانند كلم‌برگ و سيب‌زميني مي‌توانند به‌وسيله كشت هيدروپنيك در گلخانه‌هاي مخصوصي با نور ال‌ئي‌دي پرورش داده شوند

اسپرل مي‌گويد، در ماه نور خورشيد مي‌تواند براي انجام چنين كاري متمركز شود. اين برنامه بخشي از پروژه ريگولايت (RegoLight) است كه با مشاركت مركز هوافضاي آلمان، شركت هوافضايي ساس (SAS) بلژيك و شركت‌هاي معماري و مهندسي انجام مي‌گيرد. اسپرل مي‌گويد، اين ورقه‌ها كاملا با يكديگر همخواني ندارند، اما آجرها حدود يك پنجم بتن سبك استحكام دارند و قابل مقايسه با گچ هستند.

شركت‌هاي معماري بولينگر گروهمان اشنايدر و وليكوفاير هر دو در وين، اتريش، فروردين امسال نشان دادند كه با اتصال اينترلاكينگ آجر به قوس و گنبد، مي‌توانند سازه‌هاي قوي بسازند. اسپرل مي‌گويد كه سازه‌ها به اندازه‌اي محكم هستند كه بر اثر لرزه‌ها و انباشت شن‌هاي ماه تخريب نشوند. او مي‌گويد كه هم‌اكنون، ساخت يك آجر، حدود ۵ ساعت طول مي‌كشد، اما با متمركز كردن نور خورشيد، مي‌توان به اين روند سرعت بخشيد. دانشمندان در نقاط ديگري هم در حال ساخت پناهگاه‌هايي با استفاده از پختن رگوليت‌ها در كوره‌هاي مايكروويو يا چسباندن آن‌ها به‌هم به‌وسيله مواد زميني مانند پليمرها هستند.

دانشمندان علوم گياهي زمان زيادي را صرف مطالعه عناصر نهايي، يعني غذاهاي مورد نياز در پايگاه ماه مي‌كنند. در يك اكوسيستم بسته، گياهان ضايعات طبيعي را بازيافت كرده و دي‌اكسيد كربن را به اكسيژن تبديل مي‌كنند. رسانه‌هاي دولتي چين ارديبهشت امسال گزارش دادند كه داوطلبان ۳۷۰ روز را در چنين اقامتگاهي گذراندند. در اين اقامتگاه شبيه‌سازي شده كه كاخ ماه-۱ (Lunar Palace 1) نام داشت، محصولات كشاورزي كاشته شد و كرم‌مگس نيز براي تامين پروتئين خدمه پرورش يافت.

در پروژه ريگولايت از ليزر براي تبديل رگوليت (مركز تصوير) به آجر شبيه به گچ (سمت راست كه در عرض ۳۰ دقيقه ساخته شده) استفاده مي‌شود. آجر بزرگ‌تر نيز مي‌تواند ساخته شود (سمت چپ با صرف ۳ ساعت)، اما مواد كم‌تر به‌هم مي‌چسبند

فضانوردان ايستگاه فضايي بين‌المللي قبلا كاهوهاي قرمز و ساير سبزيجات كاشت فضا را خوردند. برنامه ويجي (Veggie) در مركز فضايي كندي ناسا، محصولات كشاورزي را مطالعه كرده كه در فضاهاي محدود بهتر رشد مي‌كنند، مواد مغذي بيش‌تري (مانند ويتامين‌هاي ث-۱، كا و پتاسيم) دارند و مي‌توانند به مدت طولاني‌تري نگه‌داري شوند. در اين ميان، كلم‌برگ، بهترين بازدهي را داشت.

در ماه، فضانوردان گياهان را به‌وسيله كشت هيدروپنيك در گلخانه‌هاي مخصوصي با نورهاي قرمز و سفيد ال‌ئي‌دي پرورش مي‌دهند. آزمايشي كه سال آينده در ايستگاه فضايي بين‌المللي انجام مي‌گيرد، نحوه تغيير تركيبات گوجه فرنگي را در نورهاي مختلف مطالعه مي‌كند. پژوهش‌هاي بيش‌تري لازم است تا بهترين روش‌هاي كاشت محصولات كشاورزي در مخلوط‌هاي رگوليت مشخص شود.

 ترنت اسميت، مدير پروژه ويجي، مي‌گويد:

ما مي‌خواهيم بدانيم، چگونه مي‌توانيم خاك زنده‌اي از گرد و غبار فضايي بسازيم.

متيو رومين، پژوهشگري در برنامه ويجي ناسا نيز مي‌گويد:

و اگر گياهان بتوانند در ريگوليت رشد كنند، ناگهان اين بدان معني است كه نه تنها مي‌توان سبزيجات بلكه درختان كوچك ميوه را نيز در آنجا كاشت.

مولير مي‌گويد:

اگر انسان‌ها به خاطر مخاطرات زندگي در فضا، تنها براي مدت كوتاهي در ماه باقي بمانند و نتوانند مواد غذايي خود را در آنجا كشت دهند، اين برنامه شكست مي‌خورد.

مانع ديگر ممكن است قانوني باشد: معاهده فضايي ماوراي جو ۱۹۶۷ كه به امضاي تمام كشورهاي بزرگ فعال در عرصه فضا رسيده است. بنا به معاهده فضايي ماوراي جو، هيچ كشوري حق ادعاي مالكيت بر هيچ جرم آسماني و منابع آن را ندارد. ديميترا استفوودي، متخصص قانون فضايي از دانشگاه ليدن در هلند، مي‌گويد كه حالا اكثر كشورها بر اين باورند كه اين معاهده نمي‌تواند مانع معدن‌كاري در فضا شود.

مولير مي‌گويد:

 اگر بتوانيم هر دو مسئله را برطرف كنيم، كاملا باور دارم كه سكونت دائمي در ماه اتفاق خواهد افتاد.

اينفوگرافيك ساخت پايگاه دائمي ماه را از اينجا دانلود كنيد.