دوربين بدون آينه چيست و چگونه كار مي‌كند؟
امروزه دوربينهاي ديجيتال به دو دسته‌ي اصلي دوربينهاي بدون آينه و دوربينهاي DSLR تقسيم مي‌شوند. تفاوت دوربينهاي بدون آينه با DSLR چيست؟ چرا توليد و پيشرفت فناوري‌هاي مورد استفاده در دوربينهاي بدون آينه مهم است؟ در ادامه با اخبار تخصصي، علمي، تكنولوژيكي، فناوري مرجع متخصصين ايران باشيد تا علاوه بر يافتن پاسخ سوالات مطرح شده، نگاهي به دوربينهاي بدون آينه داشته باشيم كه به عنوان رقيبي جدي براي دوربينهاي DSLR مطرح شده‌اند.
تمام تلاش‌هاي صورت گرفته در طول تاريخ براي بهبود دوربينهاي عكاسي تنها در پاسخ به يك مساله است؛ اين مساله نزديك كردن تصوير ثبت شده توسط دوربين به تجربه‌ي رويت مانديشه متخصصينه‌ي پيش روي عكاس است كه بصورت زنده در حال ديدن رنگ‌ها، نور و همه‌ي آن چيزي است كه با چشمانش مشاهده مي‌كند.
از صفحه‌ي شيشه‌اي تا آينه
در ابتداي امر دوربين‌ها از فيلم براي ثبت تصوير استفاده نمي‌كردند. در روزهاي اول، صفحات شيشه‌اي يا فلزي پوشيده شده از يك مايع حساس به نور، وظيفه‌ي ثبت تصاوير را در دوربين‌ها بر عهده داشت. اين صفحه‌ي شيشه‌اي يا فلزي آغشته به مايع حساس به نور در پشت لنز قرار مي‌گرفت. البته پيش از آنكه صفحه‌ي مورد انديشه متخصصين در جاي خود قرار گيرد، عكاس با استفاده از دريچه‌ي دوربين، مانديشه متخصصينه‌ي مورد انديشه متخصصين خود را كادربندي كرده و سپس صفحه را در جاي خود قرار مي‌داد.
توليدكنندگان دوربينهاي عكاسي براي تسريع فرآيند تصويربرداري، لنز دومي را به دوربين‌ها در نزديكي لنز اول اضافه كردند. با استفاده از لنز دوم، عكاسان مي‌توانستند فوكوس و كادربندي را بدون نياز به جابجا كردن صفحه‌ي شيشه‌اي يا فلزي انجام دهند.
اگرچه اين لنز‌هاي جانبي بصورت تقريبي اطلاعاتي نزديك به لنز اصلي را در اختيار تصويربردار قرار مي‌دادند، اما متخصصدي بودن اين لنز باعث شده تا به امروز شاهد استفاده از چنين لنزي در فيلمبرداري و عكاسي باشيم. لنز دوم امروزه به فاصله ياب يا Rangefinder مشهور است. با استفاده از فاصله ياب، تصويربرداران مي‌توانند اطلاعات متخصصدي زيادي را كسب كنند كه مهم‌ترين آن سنجش فاصله‌اي است كه دوربين از سوژه داشته و از اين امكان براي انجام فوكوس دقيق‌تر استفاده مي‌شود.
در ابتداي قرن بيستم، آينه به دوربينهاي عكاسي اضافه شد. ورود آينه منجر به توليد و عرضه‌ي دو نوع دوربين جديد به بازار شد. اولين نوع دوربينهاي مجهز به لنز دوگانه بودند كه با استفاده از آينه، تصوير لنز بالايي روي نمايشگر نيمه شفافي در روي دوربين بازتاب يافته و مانديشه متخصصينه قابل رويت بود. لنز دوم كه در زير لنز بالايي داشت، وظيفه نوردهي به فيلم را پس از باز شدن شاتر بر عهده داشت. تغيير اعمال شده روي لنز بالايي براي فوكوس روي لنز دوم نيز اعمال مي‌شد.
نوع دوم دوربين‌هايي كه با اضافه شدن آينه متولد شدند، ساختاري مشابه دوربينهاي DSLR كنوني داشتند. در اين طراحي، آينه بين لنز و فيلم قرار ميگيرد. در اين طراحي تا زماني كه كليد شاتر فشرده نشده باشد، آينه در وضعيتي قرار دارد كه تصوير دريافتي از لنز را به سمت مانديشه متخصصينه‌ياب در پشت دوربين انتقال مي‌دهد. اما زماني كه كليد شاتر فشرده مي‌شود، آينه به سمت بالا رفته و نور عبوري از لنز با فيلم تماس پيدا مي‌كند. اين دوربين‌ها كه از وجود فيلم براي ثبت تصوير با چنين ساختاري بهره مي‌برند، در اصطلاح SLR (Single Reflex Lens) خونده مي‌شوند. مزيت اين نوع طراحي علاوه مشاهده‌ي مانديشه متخصصينه از طريق لنز اصلي، كوچك‌تر بودن طراحي نهايي دوربين است.
اين نوع طراحي براي دوربينهاي عكاسي را بايد محبوب‌ترين نمونه خواند، بطوري كه پس از ظهور صنعت ديجيتال، سنسور ديجيتال جاي فيلم را گرفت، ولي ساختار دوربين تغيير آنچناني نكرد. نتيجه‌ي تغييرات اعمال شده دوربينهاي DSLR امروزي است. با توسعه‌ي دوربينهاي DSLR و پيشرفت فناوري، نوع ديگري از دوربين‌ها نيز با نام بدون آينه متولد شدند.
از آينه تا ال‌سي‌دي
دوربينهاي بدون آينه ساختاري مشابه دوربينهاي كامپكت يا موسوم به Point and Shoot دارند. در اين دوربين‌ها لنز دقيقا در جلوي شاتر و فيلم يا سنسور قرار ميگيرد. با استفاده از اين طراحي، اشكال نمايش مانديشه متخصصينه‌ي روبروي دوربين نيز تاحدودي حل مي‌شود، بطوري كه نور پس از برخورد با سنسور دوربين روي نمايشگري ال‌سي‌دي براي متخصص نمايش داده مي‌شود.
كاربران با استفاده از نمايشگر ال‌سي‌دي در پشت دوربين، اقدام به كادربندي و ثبت تصوير مي‌كنند، حال آنكه كيفيت پايين لنز، سنسور و ال‌سي‌هاي مورد استفاده در اين نوع دوربين‌ها باعث شده بود تا دوربينهاي Point and Shoot آنچنان كه بايد جدي گرفته نشوند و همچنان دوربينهاي DSLR به عنوان اصلي‌ترين گزينه براي تصويربرداري مورد استفاده قرار گيرند. با پيشرفت هر چه بيشتر فناوري توليد سنسور و كاهش ارزش‌ها، توليدكنندگان اقدام به استفاده از سنسور، لنز و ال‌سي‌دي‌هاي قدرتمندتر كردند كه در واقع دوربينهاي بدون آينه جايگزيني دوربينهاي DSLR را نويد دادند.
با وجود اينكه مي‌توان دوربينهاي Point and Shoot را نيز به نوعي بدون آينه خواند، اما اين لفظ براي دوربين‌هايي مورد استفاده قرار ميگيرد كه مي‌توان لنز آن‌ها را عوض كرد و همچنين امكان كنترل بسياري از فاكتورهاي عكاسي بصورت دستي روي آن‌ها وجود دارد. در دوربينهاي بدون آينه در كنار وجود ViewFinder ديجيتال كه همان ال‌سي‌دي است، معمولا يك مانديشه متخصصينه‌ياب سنتي نيز قرار ميگيرد. در ابتدا از اصطلاح Electronic Viewfinder Interchengable Lens كه به اختصار EVIL خوانده مي‌شود براي مشخص كردن اين نوع دوربين‌ها استفاده مي‌شد.
بزرگ‌ترين مزيت دوربينهاي بدون آينه را بايد سايز كوچك‌تر اين دوربين‌ها در مقايسه با دوربينهاي DSLR خواند. در دوربينهاي بدون آينه نياز نيست تا تعداد بسيار زيادي قطعه‌ي متحرك به كار گرفته شود، از اين‌رو اين دوربين‌ها وزن سبك‌تر و ابعاد كوچك‌تري دارند. ايجاد فضاي بيشتر برخي توليدكنندگان را به استفاده از ماژول‌هاي متخصصدي‌تر سوق داده كه از جمله‌ي آن مي‌توان به لرزش گير اپتيكال اشاره كرد. همچنين توليدكنندگان در دوربينهاي رده بالاي بدون آينه از وجود ال‌سي‌دي‌هايي با كيفيت بالا بهره مي‌برند كه تركيب آن با امكان انجام تنظيمات لمسي بسيار متخصصدي به انديشه متخصصين مي‌رسد.
يكي از نقاط ضعف دوربينهاي بدون آينه را بايد مانديشه متخصصينه ياب الكترونيكي خواند كه در اين دوربين‌ها به كار مي‌رود. ال‌سي‌دي‌ها در مقايسه با مانديشه متخصصينه‌ياب‌هاي اپتيكال يا سنتي كارايي لازم را نداشته و مخصوصا در متخصصدهايي نظير عكاسي ورزشي نمي‌توانند پاسخگوي نيازهاي عكاسان باشند. همچنين عدم نمايش دقيق رنگ‌ها از طريق ال‌سي‌دي در مقايسه با چيزي كه مي‌توان بدون تغيير از طريق لنز و با چشم ديد، دليل ديگري است كه دوربينهاي بدون آينه را هنوز جايگزين DSLR نمي‌كند.
پيشرفت در دوربينهاي بدون آينه را مي‌توان به وضوح مشاهده كرد، چراكه هر ساله محصولات قدرتري در اين حوزه توليد و راهي بازار مي‌شوند. براي نمونه مي‌توان به دوربينهاي بدون آينه رونمايي شده در جريان نمايشگاه فتوكيناي ۲۰۱۶ اشاره كرد.
انديشه متخصصين شما در اين خصوص چيست؟
هم انديشي ها