داستان برند بوگاتي؛ سازنده ارزشمندترين خودروهاي تاريخ

كم‌تر كسي در دنيا وجود دارد كه ضمن علاقه به صنعت خودروسازي، نام بوگاتي را نشنيده باشد. اين برند، براي ثروتمندان جهان و كلكسيونرها نيز، بسيار ارزشمند است؛ چراكه امروزه تمامي محصولات تازه يا قديمي بوگاتي، ارزشي بسيار بالا دارند. به جرات مي‌توان گفت، هيچ برند ديگري در صنعت خودروسازي جهان، به‌اندازه‌ي بوگاتي در ساخت مدل‌هاي كلكسيوني و توليد محدود، محبوب نيست. اين شركت، خصوصا از اوايل قرن بيستم، نوآوري‌هاي بسياري در مباحثه‌هاي تجاري و مهندسي خودرو، پديد آورد تا ثابت شود؛ تفاوت‌هايي اساسي بين بوگاتي و ديگر خودروسازان جهان وجود دارد.

بوگاتي تايپ 18، نخستين خودروي استاندارد جاده‌اي دنيا با سرعت ۱۶۰ كيلومتربرساعت

خارج از مباحثه‌هاي تجاري، بوگاتي با دست‌آوردهاي متخصص و مهندسي هم، ستاره‌ي درخشان صنعت خودروسازي جهان محسوب مي‌شود. اولين خودروي جاده‌اي دنيا با نهايت سرعت ۱۶۰ كيلومتربرساعت (۱۰۰ مايل برساعت) در سال ۱۹۱۲ و رسيدن به سرعت‌هاي بيش از ۴۰۰ كيلومتربرساعت با يك خودروي استاندارد در سال ۲۰۰۷، افتخارات فراموش‌نشدني بوگاتي هستند. همچنين، توليد خودرو با پيشرانه‌اي كه بيش از هزار اسب‌بخار، قدرت داشته باشد هم، بعد از بوگاتي ويرون، معمول شد.

علاوه‌بر محصولات تاريخ‌ساز در سال‌هاي دور، بوگاتي در قرن ۲۱ هم به توليد خودروهاي ركوردشكن ادامه مي‌دهد. اولين نسخه از ويرون كه سال ۲۰۰۵ معرفي شد، در زماني كمتر ۳ ثانيه به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رسيد و در نمونه‌هاي بعدي مثل نسخه‌ي سوپراسپرت مي‌توانست سرعت‌گيري صفر تا ۱۰۰ كيلومتربرساعت ۲.۵ ثانيه داشته باشد. عملكرد بوگاتي ويرون، همراه‌با امكانات سوپرلوكس در كابين كه راحتي بسيار خوبي براي سرنشينان فراهم مي‌كرد، برتري قابل ملاحظه‌اي نسبت به محصولات ساخت فراري، پورشه يا ديگر برندها داشت كه باعث شد، توجه كلكسيونرها و ثروتمندان را جلب كند. فراتر از ارزش اقتصادي، محصولات مدرن بوگاتي به‌عنوان يك شاهكار هنري با مهندسي پيش‌رفته، اهميت دارند.

ديگر نكته‌ي مهم در تاريخ بوگاتي كه نبايد فراموش شود، مربوط به روح فرامليتي آن است. شايد در ظاهر، بوگاتي يك شركت فرانسوي به انديشه متخصصين رسد؛ اما در واقع، توسط يك فرانسوي با اصالت ايتاليايي تأسيس شد. اولين‌ كارخانه‌ و دفتر طراحي شركت هم، در منطقه‌ي دورليشايم آغاز به‌كار كرد كه هنگام افتتاح بوگاتي، تحت مالكيت كشور آلمان بود و بعد از جنگ جهاني اول، مجددا در اختيار فرانسه قرار گرفت. همچنين، بوگاتي در تاريخ ۱۱۰ ساله خود، از طراحان، مهندسان و پرسنل كارآزموده با مليت‌هاي مختلف، خصوصا آلماني و ايتاليايي و فرانسوي بهره برده است؛ ضمن اينكه از سال ۱۹۹۸، تحت مالكيت فولكس‌واگن آلمان فعاليت مي‌كند.

تأسيس بوگاتي

نام بوگاتي مشابه بسياري از خودروسازان قديمي دنيا، مرتبط با نام بنيان‌گذار آن است. اتوره بوگاتي (Ettore Bugatti) در سال ۱۹۰۹ اقدام به تأسيس شركتي با نام كامل Automobiles Ettore Bugatti در نزديكي شهر دورليشايم كرد كه امروزه، ناحيه‌ي مرزي شمال شرق فرانسه با آلمان است.

اتوره بوگاتي، متولد ۱۸۸۱ در شهر ميلان ايتاليا است. خانواده او نيز، ايتاليايي و سرشناس بودند؛ اما اتوره بعد از مهاجرت به فرانسه، مليت خود را به فرانسوي تغيير داد. خاندان بوگاتي، در اواخر قرن بيستم، هنرمنداني مشهور محسوب مي‌شدند. كارلو بوگاتي، پدر اتوره، به‌عنوان معمار، طراح داخلي و دكوراتور براي خانه‌‌هاي اشراف و كاخ‌هاي سلطلنتي فعاليت مي‌كرد. برادر اتوره، رامبراند بوگاتي هم، مجسمه‌سازي معروف بود كه هرچند، در سن ۳۱ سالگي خودكشي كرد؛ اما امروزه با ساخت تنديس‌هاي برنزي از حيوانات، شهرت دارد.

اتوره بوگاتي در سنين نوجواني، به اصرار پدر وارد يك كارگاه ساخت درشكه‌هاي لوكس شد. پس از چند سال و رسيدن به اواخر قرن نوزدهم ميلادي، علاقه‌ي اتوره به خودروها و ديگر وسايل نقليه‌ي موتوري، افزايش يافت. او توانست در سال ۱۸۹۸، نمونه‌اي از يك خودرو براي شركت ايتاليايي پرينتي و استاچي (Prinetti & Stucchi) طراحي كند. اين محصول، با نام بوگاتي تايپ يك (Type 1) روي گاغذ باقي ماند و هرگز به توليد نرسيد.

مديريت طراحي و توليد كارخانه‌ي ديتريچ

در سال ۱۹۰۱ با حمايت مالي پدر، اتوره دومين طرح خود را به‌صورت يك نمونه‌ در اندازه‌ي واقعي، به نمايشگاه ميلان برد و مورد تحسين قرار گرفت. بوگاتي تايپ ۲، علاوه بر كسب جايزه‌ي ويژه از نمايشگاه ميلان، توجه بارون ديتريچ آلماني را جلب كرد. ديدار ديتريچ و اتوره بوگاتي، منجر به همكاري آن‌ها براي ساخت خودرو در كارخانه‌ي ديتريچ شد.

اتوره در سن ۲۱ سالگي به سمت مديريت طراحي و توليد ديتريچ رسيد. بين سال‌هاي ۱۹۰۲ تا ۱۹۰۴، خودروهاي بوگاتي تايپ ۲ الي تايپ ۷ توسط اتوره با برند بوگاتي براي ديتريچ ساخته شدند. بوگاتي تايپ ۵ با پيشرانه‌ي ۱۲.۹ ليتري، اولين محصول بوگاتي بود كه سال ۱۹۰۳ وارد مسابقات اتومبيل‌راني شد. كمي بعد، ارتباطي بين اتوره بوگاتي و اميل ماتياس، سرمايه‌دار فرانسوي شكل گرفت و آن‌ها تصميم گرفتند با جدايي از شركت ديتريچ؛ كارخانه‌ي خودروسازي مخصوص به خود داشته باشند. اين همكاري، البته به نتيجه نرسيد و اتوره از سال ۱۹۰۶، به‌عنوان يك طراح مستقل، وارد مشاركت با كارخانه‌هاي مختلف شد.

اولين بوگاتي با استاندارد جاده

از ۱۹۰۷ تا ۱۹۰۹، اتوره براي شركت دئوتز (Deutz AG) آلمان كار كرد. دئوتز از سال ۱۸۶۴، سازنده‌ي پيشرانه‌هاي بخار يا احتراق داخلي براي لوكوموتيو و صنايع مختلف بود؛ اما تصميم گرفت با استخدام بوگاتي، به صنعت خودروسازي وارد شود. مدل‌هاي تايپ ۸، ۹ و ۱۰، ديگر طرح‌هاي اتوره بودند كه مثل نسخه‌هاي پيشين، تنها يك نمونه از آن‌ها ساخته شد. تايپ ۱۰، يك خودروي ۲ نفره بدون سقف بود كه با پيشرانه‌ي ۱.۱ ليتري، ترمز ديسكي، فنربندي تخت و چرخ‌هاي تيوپ‌دار توليد شد. اين محصول، به دليل شكل ظاهري، بعدها با نام بايگونير معروف شد كه در زبان فرانسه، به‌معني وان حمام است.

عكس تاريخي از بوگاتي تايپ ۱۰ ساخت ۱۹۰۷

سرانجام در سال ۱۹۰۹، اتوره تصميم به تأسيس كارخانه‌ي خود گرفت. او و همسرش سوار بر تايپ ۱۰، از آلمان به نزديكي مرز فرانسه رسيدند تا محلي مناسب احداث خط توليد، پيدا كنند. خيلي زود، يكي از كارخانه‌هاي دتيريچ در مولشايم ايالت دورليشايم كه هنوز جزء خاك آلمان محسوب مي‌شد، به مالكيت اتوره بوگاتي درآمد و خانواده‌ي او نيز، در همان محل ساكن شدند. تنها تايپ ۱۰ دنيا، بيش از ۴۰ سال در انبار كارخانه‌ي بوگاتي حضور داشت و حتي يك‌بار به دستور اتوره بوگاتي در سال ۱۹۳۹، بازسازي و رنگ‌آميزي شد. در كمال ناباوري، جنگ جهاني اول و دوم، آسيبي به اين خودرو نرساند و تايپ ۱۰ در نهايت به كلكسيونرها فروخته شد تا امروز در اختيار يك مجموعه دار مقيم كاليفرنيا باشد. تايپ ۱۰ به دليل قدمت تاريخي، تيراژ يك دستگاه و سابقه‌ي مالكيت اتوره بوگاتي، احتمالا مي‌تواند با حضور در حراجي‌هاي معتبر، ركورد گران‌ترين خودروي جهان را به دست آورد.

تصويري جديد از تنها بوگاتي تايپ ۱۰ موجود در دنيا

تأسيس كارخانه و اولين محصول شركت بوگاتي

افتتاح اولين خط توليد بوگاتي در سال ۱۹۰۹، به كمك وام و كمك‌هاي مالي از يك بانك آلماني انجام شد. اتوره در توضيح فعاليت تجاري خود به بانك گفته بود؛ ساليانه ۱۰ خودروي اسپرت مسابقه‌اي و ۵ موتور مخصوص هواپيما مي‌سازد.

بوگاتي تايپ ۱۳ ساخت ۱۹۱۰

چهار سال پيش از آغاز جنگ جهاني اول، خودروي تايپ ۱۳ توسط شركت بوگاتي در سال ۱۹۱۰ رونمايي شد. اين خودرو از پيشرانه‌ي ۱.۳ ليتري استفاده مي‌كرد كه توسط اتوره بوگاتي طراحي شده بود. به لطف متخصصاتور ساخت شركت زنيت انگلستان، قدرت خودرو به ۳۰ اسب‌بخار مي‌رسيد كه روي محصولي با وزن خالص ۵۰۰ كيلوگرم، قابل قبول بود.

خيلي زود، ۵ دستگاه تايپ ۱۳ ساخته شد. عملكرد اين مدل در مسابقات جايزه بزرگ فرانسه و لمان ۱۹۱۱ با رسيدن به مقام نايب قهرماني، مورد توجه قرار گرفت. در آن زمان، هدف اصلي بوگاتي از توليد خودرو، حضور در مسابقات و كسب جوايز مختلف بود كه البته با شروع جنگ جهاني اول در سال ۱۹۱۴، موقتا ناكام ماند.

تايپ ۱۸، اولين محصول لوكس بوگاتي محسوب مي‌شود كه با سفارش و توليد محدود، براي افراد متمول طراحي شده بود. اين خودرو، سال ۱۹۱۲ رونمايي شد و مورد توجه شخصيت‌هاي مشهور، مثل رولند گاروژ (هوانورد مشهور فرانسوي) قرار گرفت. يكي از نكات جالب در بوگاتي تايپ ۱۸، رسيدن به نهايت سرعت ۱۶۰ كيلومتربرساعت بود كه تقريبا با يك هواپيماي جنگنده در آسمان، برابري مي‌كرد. تايپ ۱۸، از يك پيشرانه‌ي ۴ ليتري بهره مي‌برد و جزء معدود خودروهاي جاده‌اي دنيا در آن زمان بود كه ۱۰۰ اسب‌بخار، قدرت داشت.

جنگ جهاني اول

كارخانه‌ي اتوره در مرز آلمان و فرانسه، امنيت لازم براي ادامه‌ي فعاليت نداشت و به دستور خود او، تعطيل شد. اتوره به همراه ۲ دستگاه تايپ ۱۳ كه مهم‌ترين دستاوردهاي او تا آن زمان بودند، به ميلان ايتاليا مهاجرت كرد. تعداد ۳ دستگاه باقي‌مانده از اين خودرو هم، زير خاك دفن شد تا از گزند جنگ و نيروهاي متخاصم، در امان بماند. اين اقدام هوشمندانه، به اتوره كمك كرد تا پس از پايان جنگ جهاني اول در سال ۱۹۱۸، قطعات كافي براي توليد يك محصول جديد در اختيار داشته باشد.

هنگام جنگ، اتوره كه مليت فرانسوي گرفته بود، با ارتش اين كشور همكاري كرد تا پيشرانه‌اي ۱۶ سيلندر براي استفاده در هوايپماهاي نظامي ساخته شود. موتور U-16 كه بعدها با انديشه متخصصين يك مهندس امريكايي، كينگ بوگاتي نام گرفت، سال ۱۹۱۶ با ۲ رديف سيلندر موازي (طرح U) عرضه شد. براساس اسناد موجود، دولت امريكا با مبلغ ۱۰۰ هزار دلار (معادل ۲.۵ ميليون دلار امروزي) اجازه‌ يافت U-16 را براي نصب در هواپيماهاي خود، توليد و استفاده كند. مهندس امريكايي، چارلز بردي كينگ (Charles Brady King) مسئوليت داشت تا U-16 را بهينه‌سازي و ارتقا دهد. در نهايت، با اتمام جنگ جهاني اول و ظهور اشكالات متعدد در پيشرانه‌ي كينگ بوگاتي، تنها ۴۰ نسخه U-16 توسط شركت دوزنبرگ امريكا توليد شد و اين پروژه، خاتمه يافت. بعد از آن، بوگاتي هرگز به توليد موتور هوايپما نپرداخت.

پايان جنگ جهاني اول

اتوره، با اعلام پايان جنگ جهاني اول در سال ۱۹۱۸ به كارخانه بازگشت. خيلي زود، ۳ دستگاه تايپ ۱۳ براي حضور در مسابقات، بازسازي شدند. نسخه‌هايي با كد ۱۵، ۱۷، ۲۲ و ۲۳ هم براساس تايپ ۱۳ تا سال ۱۹۲۶ در رقابت‌هاي مختلف اروپا شركت كردند. در مسابقات اتومبيل‌راني برشيا ايتاليا سال ۱۹۲۱، چهار دستگاه تايپ ۱۳ شركت داشتند كه همگي سكوهاي اول تا چهارم را كسب كردند. به همين دليل، نسخه‌هايي از اين خودرو با نام تايپ ۱۳ برشيا (Type 13 Brescia) توليد شدند.

در سال ۱۹۲۰، اولين محصول لوكس بوگاتي با توليد انبوه، رونمايي شد. تايپ ۲۳ برشيا، از شاسي و مشخصات متخصص تايپ ۱۳، همراه‌با تزئينات لوكس بهره مي‌برد. تا سال ۱۹۲۶، حدود ۲ هزار دستگاه تايپ ۲۳ برشيا توليد شد كه تأثير خوبي بر افزايش توانايي مالي بوگاتي داشت. اين مدل، البته به دليل استفاده از ۲ سوپاپ در هر سيلندر، داراي اهميت است؛ چراكه اولين خودروي توليد انبوه تاريخ محسوب مي‌شود كه مجهز به اين فناوري عرضه شد.

به انديشه متخصصين بسياري از متخصص كارشناسان، طرح دوكي شكل براي بدنه‌ي خودروهاي مسابقه‌اي و اسپرت، حاصل خلاقيت اتوره بوگاتي بود. اين شكل، در سال ۱۹۲۲ با معرفي تايپ ۲۹ و ۳۰، ارتقا پيدا كرد و به دليل نماي باريك در انتهاي بدنه، طرح سيگار نام گرفت. تايپ ۲۹، اولين محصول بوگاتي با پيشرانه‌ي ۳ ليتري ۸ سيلندر، ۸۰ اسب‌بخار قدرت داشت و براي نخستين‌بار در دنيا، از ۳ سوپاپ براي هر سيلندر، استفاده مي‌كرد.

تايپ ۳۰ تورر با هدف توليد يك خودروي اسپرت مناسب براي سفرهاي ۲نفره، در سال ۱۹۲۲ رونمايي شد. اين محصول تا سال ۱۹۲۶ به تعداد ۶۰۰ دستگاه فروش داشت. تايپ ۳۰ همچنين مورد توجه اليزابت جونك (Elisabeth Junek) قرار گرفت كه از نخستين بانوان شركت‌كننده در مسابقات سرعت بود.

دوران طلايي بوگاتي با ظهور تايپ ۳۵

در تاريخچه‌ي شركت‌هاي خودروسازي بزرگ، محصولاتي شاخص وجود دارند كه نقطه‌ي عطف در پيش‌رفت آن‌ها محسوب مي‌شوند. تايپ ۳۵ كه در سال ۱۹۲۴ معرفي شد هم، نقشي بسيار مهم در تاريخ بوگاتي دارد. اين مدل، همچنان يكي از پرافتخارترين خودروهاي دنيا در مسابقات اتومبيل‌راني است. تا سال ۱۹۳۴ نسخه‌هاي مختلف تايپ ۳۵ توانستند بيش از ۲ هزار قهرماني در رقابت‌هاي مختلف كسب كنند. تنها بين سال‌هاي ۱۹۲۶ تا ۱۹۲۸، تايپ ۳۵ به ۳۵۱ قهرماني و ۴۷ ركوردشكني در مسابقات سرعت و استقامت (گرند تور) رسيد.

بوگاتي تايپ 35B ساخت ۱۹۲۸

بسياري از خصوصيات ظاهري محصولات بوگاتي كه امروزه در مدل‌هاي مدرن، مثل ويرون و شيرون، وجود دارد؛ از تايپ ۳۵ شروع شد. طرح نعل اسبي جلو پنجره و رينگ‌هاي آلومينيوم با نماي ۸ پر، مهم‌ترين نوآوري‌هاي ظاهري در اين خودرو بودند. تايپ ۳۵ در اولين نسخه، پيشرانه‌‌ي ۸ سيلندر خطي با حجم ۲ ليتر و ۲۴ سوپاپ داشت كه قدرت ۹۰ اسب‌بخار، فراهم مي‌كرد و براي نخستين‌بار در تاريخ، مجهز به بلبرينگ در قسمت‌هاي مختلف موتور بود. اين خودرو، علاوه‌بر فناوري عالي در پيشرانه، همراه‌با سيستم تعليق مدرن ارايه مي‌شد كه از فنر به‌جاي ادوات قديمي و ميله‌هاي U شكل استفاده مي‌كرد.

تايپ 35B، قدرتمندترين نمونه از نوع خود بود كه همراه‌با پيشرانه‌ي ۲.۳ ليتري و يك سوپرشارژر بزرگ، ۱۳۸ اسب‌بخار قدرت داشت. اين خودرو با وزن خالص ۷۶۰ كيلوگرم، نهايت سرعت ۲۱۰ كيلومتربرساعت فراهم مي‌كرد و در زماني حدود ۷ ثانيه به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رسيد. امروزه ارزش كلكسيوني نسخه‌هاي مختلف بوگاتي تايپ ۳۵، بيش از ۳ ميليون دلار است.

تايپ ۴۰، اولين محصول بوگاتي به‌عنوان يك خودروي خانوادگي با ارزش رقابتي بود. اين محصول با پيشرانه‌ي ۱.۵ ليتري، روي شاسي تايپ ۳۵ سوار شد. تيراژ توليد تايپ ۴۰ با سقف فلزي يا پارچه‌اي تا سال ۱۹۳۰ به ۸۷۰ دستگاه رسيد.

علاوه‌بر مدل‌هايي كه پيش‌تر گفته شد، تايپ ۴۳، ۴۴ و ۴۹ هم با تكيه بر پلتفرم تايپ ۳۰ و همراه پيشرانه‌هاي ۳ سوپاپ در هر سيلندر، توسط بوگاتي توليد شدند كه همگي، فروش بسيار خوبي داشتند. از اين بين، تايپ ۴۳، با پيشرانه‌ي ۲.۳ ليتري سوپرشارژ، ۱۲۰ اسب‌بخار قدرت فراهم مي‌كرد و اولين خودروي جاده‌اي دنيا بود كه نهايت سرعت ۱۰۰ مايل‌برساعت (۱۶۱ كيلومتربرساعت) داشت. البته، زمان ۱۲ ثانيه براي رسيدن به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت و ركورد ۱۷۷ كيلومتربرساعت هم توسط بوگاتي تايپ ۴۳ ثبت شد كه تا سال ۱۹۳۰، بهترين عملكرد براي يك محصول استاندارد بود.

دهه‌ي ۳۰ ميلادي و دوران پرافتخار ژان بوگاتي فرزند اتوره

مشابه پدر و پدربزرگ، ژان بوگاتي هم از دوران كودكي متفاوت از هم‌سالان خود بود و مثل يك نابغه، توجه اطرافيان را به خود جلب كرد.

بزرگ‌ترين فرزند اتوره، چند ماه قبل از افتتاح خودروسازي بوگاتي، در آلمان متولد شد. كودكي ژان با جنگ جهاني اول و زندگي در ميلان ايتاليا همراه بود، تا آنكه همراه‌ خانواده به محل كارخانه در دورليشايم برگشت. از سن ۲۰ سالگي، توانايي‌هاي ژان بوگاتي در طراحي و مهندسي خودرو، ثابت شد. امكانات و اختيارات كامل در اختيار او قرار گرفت تا نبوغ خود را در عمل نشان دهد.

تايپ ۴۱ كه بعدها با نام بوگاتي رويال معروف شد؛ اولين مدل با طراحي ژان بوگاتي بود. فرزند ۲۳ ساله‌ي اتوره بوگاتي، تلاش كرد با تكيه بر توانايي‌هاي مهندسي پدر، محصولي براي رقابت با رولزرويس و ميباخ بسازد. در آن زمان، برندهاي فرانسوي برخلاف خودروسازان آلماني و انگليسي، فاقد يك خودروي سوپرلوكس و پهن‌پيكر بودند. پروژه‌ي تايپ ۴۱، با طول بدنه‌ي ۶.۴ متر و فاصله محورهاي ۴.۳ متر، ۲۰ درصد بلندتر از رولزرويس فانتوم مدل ۱۹۳۰ محسوب مي‌شد و رسما يكي از بزرگ‌ترين خودروهاي دنيا بود.

پيشرانه‌ي ۱۲.۷ ليتري با ۸ سيلندر غول‌پيكر، روي تايپ ۴۱ نصب شد تا قدرتي نزديك به ۳۰۰ اسب‌بخار فراهم شود. قطر چرخ‌ها با تاير به ۲۴ اينچ مي‌رسيد تا از اين انديشه متخصصين هم، برتري ظاهري نسبت به رولزرويس داشته باشد. بوگاتي رويال، از يك مجسمه‌ي كوچك به شكل يك فيل ايستاده، روي درپوش رادياتور نيز استفاده مي‌كرد كه طرح آن، قبلا توسط رامبراند بوگاتي (برادر اتوره) اجرا شده بود. به دليل بحران اقتصادي دهه‌ي ۳۰ ميلادي، تنها ۷ دستگاه بوگاتي رويال ساخته شد كه امروزه، بيش از ۱۰ ميليون دلار، ارزش كلكسيوني دارند. ارزش اين خودرو در زمان توليد، حدود ۳۰ هزار دلار بود كه معادل ۴۵۰ هزار دلار امروزي است.

ديگر محصول توليدي بوگاتي با طراحي و مهندسي ژان، تايپ ۵۵ است. اين خودرو، نسخه‌ي رودستر و استاندارد جاده‌اي از تايپ ۵۱ محسوب مي‌شد كه سال ۱۹۳۱ به قهرماني جايزه بزرگ فرانسه رسيده بود. تايپ ۵۵ با ظاهر اسپرت و بدنه‌ي كم‌ارتفاع، يك خودروي لوكس ۲ نفره محسوب مي‌شد كه جذابيت زيادي در زمان توليد داشت؛ اما عملكرد متخصص اين مدل با پيشرانه‌ي ۱۳۰ اسب‌بخار سوپرشارژ ۲.۳ ليتري، پرصدا و ناكارآمد بود. در مجموع، ۳۸ دستگاه تايپ ۵۵ توليد شد كه نسخه‌هاي كلكسيوني آن، امروزه ۴ ميليون تا ۱۰ ميليون دلار، ارزش دارند.

با كاهش اشكالات اقتصادي بازار جهاني در اواسط دهه‌ي ۳۰ ميلادي، توليد خودروهاي لوكس نيز، رونق گرفت. ژان بوگاتي ۲۵ ساله در سال ۱۹۳۴، اولين نمونه از بوگاتي تايپ ۵۷ را به توليد رساند. اين مدل، برخلاف تايپ ۴۱ و ۵۵ با استقبال خريداران مواجه شد و تا سال ۱۹۴۰ به تعداد ۷۱۰ دستگاه، فروش داشت. نسخه‌ي پايه از تايپ ۵۵ با پيشرانه‌ي ۳.۳ ليتري، ۱۳۵ اسب‌بخار قدرت داشت و نهايت سرعت ۱۵۰ كيلومتربرساعت فراهم مي‌كرد. اين خودرو امروزه به دليل توليد بالا، با ارزشي كمتر از يك ميليون دلار، در حراجي‌ها حضور دارد.

يكي از ۴ دستگاه بوگاتي تايپ SC57 آتلانتيك موجود در جهان

پلتفرم تايپ ۵۷، منجر به توليد چند خودروي افسانه‌اي با برند بوگاتي شد. مدل آتلانتيك كه در زمان ما به‌عنوان يكي از گران‌ترين خودروهاي تاريخ شناخته مي‌شود؛ نسخه‌اي از تايپ ۵۷ است. مدل‌هاي C مجهز به كمپرسور بودند كه در واقع، نامي ديگر براي سيستم سوپرشارژر بود. از تايپ 57C به تعداد ۹۶ دستگاه توليد شد. سپس، تايپ 57SC با بدنه‌ي كم‌ارتفاع و تزئينات لوكس به تعداد ۴۳ دستگاه، بازار خودروهاي سفارشي را تحت تأثير قرار داد. تعداد ۴ دستگاه از تايپ 57SC ، با بدنه‌ي سبك‌وزن و لقب آتلانتيك نيز توليد شدند كه ارزش هر كدام از ۳ نسخه‌ي باقي‌مانده، امروزه به ۴۰ ميليون دلار مي‌رسد.

تايپ 57G، ديگر خودروي مشهور از نوع خود است كه تنها يك دستگاه از آن، در دنيا وجود دارد. اين خودرو در سال ۱۹۳۷ به قهرماني جايزه بزرگ فرانسه و لمان ۲۴ ساعته رسيد. ارزش كلكسيوني اين خودرو كه در اختيار موزه‌ي سيمون شهر فيلادلفيا امريكا قرار دارد، به دليل افتخارات تاريخي و فقدان نسخه‌ي مشابه، هرگز برآورد نشده است.

ژان بوگاتي ۳۰ ساله، هنگام تست و مطالعه نسخه‌ي مسابقه‌اي از تايپ ۵۷، تصادف كرد و جان خود را از دست داد. خودروي مذكور با كد 57C Tank، چند هفته قبل به دومين قهرماني بوگاتي در لمان ۲۴ ساعته ۱۹۳۹ رسيده بود. دليل اين حادثه، حضور يك دوچرخه سوار مست در جاده عنوان شد.

اولين قطار سريع‌السير فرانسه

در سال ۱۹۳۱، شركت بوگاتي برنده‌ي مناقصه‌ي ساخت يك قطار پرسرعت براي اداره‌ي ملي حمل‌و‌نقل ريلي فرانسه شد. ژان بوگاتي، طراحي اين قطار را به اتمام رساند و تغييراتي در مهندسي پيشرانه انجام داد.

نام پروژه اتوريل گذاشته شد و سال ۱۹۳۳ به مرحله‌ي تست در شرايط واقعي رسيد. اين قطار تا سال ۱۹۳۴، بارها به‌روزرساني شد و درنهايت با رانندگي ژان بوگاتي به نهايت سرعت لحظه‌اي ۱۹۲ كيلومتربرساعت رسيد. سرعت بهره‌برداري اتوريل براي مسير طولاني، ۱۶۶ كيلومتربرساعت بود.

هواپيماي مسابقه‌اي بوگاتي

اواخر دهه‌ي ۱۹۳۰، اتوره بوگاتي تصميم گرفت با حضور در مسابقات هوانوردي سرعت، به رقابت با هواپيماهاي آلماني بپردازد.

سال ۱۹۳۹، پروژه‌ي بوگاتي مدل ۱۰۰ با هدف شركت در رقابت‌هاي بين‌المللي آلمان (Deutsch de la Meurthe Cup) طراحي شد. اين مدل، با اتمام بدنه و آزمايش آيروديناميك، هرگز به مرحله‌ي تست نهايي نرسيد؛ چراكه جنگ جهاني دوم، در سپتامبر (شهريور) ۱۹۳۹ آغاز شد. با حمله‌ي ارتش آلمان و تسخير فرانسه، اتوره بوگاتي دستور داد؛ هواپيما به قطعات مجزا تقسيم و مخفي شود. بعد از جنگ جهاني دوم هم، اتمام و آزمايش نهايي بوگاتي مدل ۱۰۰، به فراموشي سپرده شد. تنها نمونه، همچنان فاقد پيشرانه است و در موزه‌ي نيروي هوايي فرانسه نگه‌داري مي‌شود.

دهه‌ي ۴۰ ميلادي، جنگ جهاني دوم و آغاز اشكالات

حدود ۹ ماه پس از آغاز جنگ جهاني دوم، ارتش آلمان، بر تمام فرانسه مسلط شد. مهندسان و سرمايه‌داران آلماني هم به صنايع فرانسه هجوم برند تا كارخانه‌ها و شركت‌هاي مهم اين كشور را در اختيار بگيرند. اين شرايط، شامل بوگاتي به‌عنوان يك خودروسازي مشهور و خوش‌نام نيز مي‌شد.

طبق برنامه‌ي حاكمان نازي، اتوره بوگاتي تحت فشار قرار گرفت تا كارخانه را واگذار كند. هانس تريپل (Hans Trippel)، مهندس برجسته‌ي مرسدس بنز كه امروزه با ابتكاراتي مثل درهاي گال‌وينگ (بازشونده به سمت بالا) و خودروي آبي-‌خاكي آمفي‌كار (Amphicar) شناخته مي‌شود؛ كارخانه‌ي بوگاتي در مولشايم را به ارزش ۱۵۰ ميليون فرانك خريداري كرد. البته، خط توليد بوگاتي تا پايان جنگ جهاني دوم در سپتامبر (شهريور) ۱۹۴۵، تعطيل باقي ماند. پس از شكست آلمان، كارخانه از نيروهاي خارجي، پس گرفته شد و در اختيار اتوره بوگاتي قرار گرفت. در همان سال، هانس تريپل دستگير و تا سال ۱۹۴۹ به زندان افتاد.

مرگ اتوره بوگاتي

بدون اتلاف وقت پس از پايان جنگ، بازتوليد نسخه‌اي از تايپ ۵۱ با نام تايپ ۵۹ آغاز شد. اين خودرو، به مقام قهرماني نخستين مسابقه‌ي جايزه بزرگ فرانسه، پس از جنگ جهاني دوم رسيد. در آن زمان، بوگاتي روي پروژه‌ي جديدي با نام تايپ ۷۳ كار مي‌كرد كه مجهز به پيشرانه‌ي سوپرشارژ ۳۷۵ سي‌سي بود. همچنين، توليد نسخه‌ي تك‌صندلي از اين خودرو هم، دنبال مي‌‎شد؛ اما مرگ اتوره بوگاتي در ۲۱ اوت ( اول شهريورماه) ۱۹۴۷، براشكالات شركت، افزود.

اوايل سال ۱۹۴۸، وارثان اتوره بوگاتي، پير ماركو را به سمت مدير توليد منصوب كردند كه نتيجه‌ي خاصي در پي نداشت. سال ۱۹۵۱، رولند بوگاتي (فرزند اتوره) همراه‌با رنه بلوره (René Bolloré) مديريت شركت را در دست گرفتند كه البته، اين تغيير هم موفق نبود.

تعطيلي بوگاتي

سرانجام در سال ۱۹۵۶، كارخانه‌ي بوگاتي تعطيل شد. با گذشت ۴۷ سال از آغاز تأسيس و توليد ۷۹۰۰ دستگاه خودرو، كسي حاضر به خريد خط توليد يا امتياز تجاري شركت نبود. تا سال ۱۹۶۳ و بازگشايي كارخانه به دستور سرمايه‌گذار جديد، بوگاتي براي مدت ۷ سال، تعطيل بود.

تايپ ۱۰۱، آخرين محصول بوگاتي قبل از تعطيلي كارخانه محسوب مي‌شود. تنها ۸ دستگاه از اين مدل، بين سال‌هاي ۱۹۵۲ تا ۱۹۵۶ توليد شد تا بتواند با حضور در نمايشگاه‌هاي مختلف، به جذب سرمايه براي شركت بوگاتي كمك كند. ارزش كلكسيوني اين خودرو، امروزه در حدود ۶۰۰ هزار دلار است.

مالكيت هيسپانو سويزا

شركت اسپانيايي (Hispano-Suiza) در سال ۱۹۰۴ تأسيس شد. اين مجموعه پيش از جنگ جهاني دوم، سازنده‌ي خودروهاي لوكس و انواع موتور براي هواپيما بود. با اتمام جنگ، شركت سنيكما كه امروزه زير مجموعه‌ي گروه صنعتي و تجاري زفران (Safran S.A) فرانسه است، هيسپانو سويزا را تصاحب كرد و تمركز آنرا بر صنايع هوايي قرار داد.

در سال ۱۹۶۳، هيسپانو سويزا خط توليد متروك بوگاتي را از وارثان خانواده خريداري كرد. بخش اصلي اين مجموعه، امروزه هنوز در اختيار هيسپانو سويزا قرار دارد و قطعات هواپيما توليد مي‌كند.

ظهور مجدد بوگاتي در اواخر دهه‌ي ۸۰ ميلادي

براي مدتي بيش از ۳۰ سال، هيچ فعاليتي توسط خودروسازي بوگاتي انجام نشد. در عوض، مجموعه‌دارن به مدل‌هاي كلاسيك اين برند، علاقه‌ نشان مي‌دادند و صدها هزار دلار براي نسخه‌هاي مختلف بوگاتي در حراجي‌ها، پرداخت مي‌شد. اين شرايط نشان داد، برند بوگاتي داراي ارزشي بسيار بالا از انديشه متخصصين تجاري است و مي‌تواند به صنعت خودروهاي لوكس، بازگردد.

رومانو آرتيولي، مالك برند بوگاتي بين سال‌هاي ۱۹۸۷ تا ۱۹۹۵، هم‌اكنون ۸۶ ساله است

اوايل دهه‌ي ۸۰ ميلادي، رومانو آرتيولي (Romano Artioli) با عنوان بزرگ‌ترين فروشنده‌ و بازارياب خودروهاي فراري در دنيا شناخته مي‌‎شد. او با سهام‌داري برندهاي مختلف، مثل لوتوس انگلستان، ضمن خريد و فروش انواع خودرو و موتورسيكلت در سطح جهاني، ثروتي درخورتوجه داشت. نام مدل مشهور اليزه ساخت شركت لوتوس، از اسم نوه‌ي آرتيولي گرفته شده است.

در سال ۱۹۸۷، آرتيولي با تشويق فروچيو لامبورگيني (مؤسس و مالك برند لامبورگيني) و چند تن ديگر از بزرگان خودروسازي ايتاليا، حق استفاده از برند و نام تجاري بوگاتي را خريداري كرد. او خط توليد جديدي براي بوگاتي در مودنا ايتاليا فراهم نمود و تصميم گرفت، به‌جاي خودروهاي سوپرلوكس، وارد بازار نوپاي ابرخودروها شود. با اين برنامه، پروژه‌ي بوگاتي EB 110 آغاز شد. طراحي خودرو، توسط مارسلو گاندياني (طراح لامبورگيني ميورا ۱۹۶۶ و لامبورگيني ديابلو ۱۹۹۰) انجام شد كه از شخصيت‌هاي برجسته در استوديو برتونه بود. در ابتدا، آرتيولي مالك وقت بوگاتي، از طرح خلاقانه و آينده‌نگرانه‌ي گانديني براي EB 110 راضي نشد و البته گانديني هم، حاضر نبود، مطابق سليقه‌ي آرتيولي كار كند. به همين دليل، تكميل طراحي EB 110 به جان‌پائولو بنديني سپرده شد تا براي عامه‌ي مردم و دنياي سوپراسپرت‌هاي دهه‌ي ۸۰ ميلادي، باورپذير شود. مدير متخصص پروژه هم، پائولو استانزاني (Paolo Stanzani) بود كه سابقه‌‌اي طولاني در سرپرستي دپارتمان مهندسي لامبورگيني و چند تيم فرمول يك داشت.

روز ۱۵ سپتامبر (۲۴ شهريور) ۱۹۹۱ مصادف با ۱۱۰ امين سالگرد تولد اتوره بوگاتي، براي رونمايي از GT EB 110 انتخاب شد. اين محصول، با پيشرانه‌ي ۳.۵ ليتري ۱۲ سيلندر V شكل، مجهز به ۶۰ سوپاپ و۴ توربوشارژر بود، كه ۵۵۳ اسب‌بخار قدرت و ۶۱۱ نيوتن‌متر گشتاور توليد مي‌كرد. شش ماه بعد، نسخه‌ي SS با پيشرانه‌ي ۶۰۳ اسب‌بخار و كاهش وزن ۱۵۰ كيلوگرمي رونمايي شد. مدل‌هاي GT و سوپراسپرت (SS) به ترتيب در زمان‌هاي ۳.۶ و ۳.۳۵ ثانيه به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رسيدند؛ ضمن اينكه نهايت سرعت ۳۳۵ و ۳۵۵ كيلومتربرساعت داشتند. در مجموع، ۱۳۹ دستگاه EB 110 ساخته شد كه در نسخه‌هاي مختلف، امروزه ۵۰۰ هزار تا ۷۰۰ هزار دلار، ارزش كلكسيوني دارند.

دهه‌ي ۹۰ ميلادي و مالكيت فولكس واگن

عدم تقاضا براي بوگاتي EB 110، آرتيولي را از خريد برند بوگاتي، پشيمان كرد. پس از ورشكستگي آرتيولي، در سال ۱۹۹۵ حقوق تجاري بوگاتي به شركت آلماني دوئر (Dauer Sportwagen) واگذار شد كه مالكيت تيم‌هاي مختلف اتومبيل‌راني در كلاس پروتوتايپ رقابت‌هاي استقامت (WEC) را برعهده داشت. اين معامله، براي دوئر هم سودآور نبود و تنها ۱۰ دستگاه EB 110 توسط اين شركت، فروخته شد.

ماه مي (ارديبهشت‌ماه) ۱۹۹۸، اتفاق تاريخي براي بوگاتي رقم خورد و فولكس واگن، به مالكيت اين برند رسيد. خيلي زود، سرمايه‌گذاري در بوگاتي آغاز شد و چند ماه بعد، EB 118 در پاريس به نمايش درآمد. اين خودرو، يك كوپه‌ي ۲در ۴نفره با طراحي جيورجتو جيوجيارو (Giorgetto Giugiaro) از استوديو ايتال‌ديزاين، اشكالي براي توليد انبوه نداشت. مدتي بعد، نسخه‌ي ۴در از EB 118 با نام EB 128 هم معرفي شد. هر دو مدل، از پيشرانه‌ي جديد فولكس‌واگن استفاده مي‌كردند كه ۱۸ سيلندر با آرايش W داشت. بسياري از تجهيزات متخصص EB 118 و EB 128 با لامبورگيني ديابلو مشترك بود. از اين شرايط، مي‌توان نتيجه گرفت كه فولكس‌واگن، پيش از خريد برند بوگاتي در مي ۱۹۹۸، تجهيزات لازم براي ساخت يك سوپراسپرت لوكس يا حتي ابرخودرو را، آماده داشت.

مدل مفهومي بوگاتي 18/3 شيرون، ساخت ۱۹۹۹ 

بازخوردها از EB 118 و EB 128، چندان مثبت نبود. اين موضوع، مديران و مهندسان فولكس‌واگن را تشويق كرد تا تمركز خود را بر ساخت يك خودروي پرسرعت و فراتر از رقبا بگذارند. طرح مفهومي از يك ابرخودرو، به‌عنوان جاي‌گزيني براي EB 110، توسط فابريتزيو جيوجيارو (فرزند جيورجتو جيوجيارو) سپتامبر (شهريور) سال ۱۹۹۹ رونمايي شد. اين مدل، 18/3 شيرون نام گرفت كه از ساختار موتور عقب مياني با ۱۸ سيلندر و آرايش W استفاده مي‌كرد. قدرت نهايي به ۵۴۷ اسب‌بخار با گشتاور ۶۵۰ نيوتن‌متر رسيد كه 18/3 شيرون را در زمان ۵.۳ ثانيه به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رساند. اين خودرو با نهايت سرعت ۳۳۰ كيلومتربرساعت، البته حرف چنداني براي گفتن نداشت؛ اما نسخه‌اي آزمايشي براي طرح محرمانه‌ي فولكس‌واگن براي توليد ابرخودروي ويرون بود.

مدل مفهومي بوگاتي  EB 18/4 ويرون ساخت ۱۹۹۹

چند هفته بعد از معرفي 18/3 شيرون، EB 18/4 ويرون رونمايي شد. طراحي اين محصول، تحسين منتقدان را برانگيخت و اميدها براي بازگشت بوگاتي به روزهاي اوج را زنده كرد. پيشرانه‌ و مشخصات متخصص EB 18/4 ويرون، تفاوتي با 18/3 شيرون نداشت و به همين دليل هم، آمار دقيقي از عملكرد متخصص آن منتشر نشد. با شروع قرن ۲۱، پيشرانه‌ي ۱۶ سيلندر با قدرت ۶۳۰ اسب‌بخار روي EB 18/4 ويرون نصب شد و EB 16/4 ويرون نام گرفت. اين مدل هم، در نمايشگاه‌هاي مختلف، حضور داشت.

بوگاتي قرن ۲۱

بيش از يك سال طول كشيد تا مهندسان و مديران فولكس‌واگن، تصميم به توليد يك ابرخودرو با ظاهر و پلتفرم EB 16/4 ويرون بگيرند. هزينه‌هاي طراحي و توليد اين مدل، بسيار بالا بود و از همان ابتدا، مشخص شد كه محصول نهايي پروژه‌، سودآوري نخواهد داشت. بسياري از مسئولان فولكس واگن، خصوصا فرديناند پيچ (Ferdinand Piëch) مديرعامل اين گروه، توليد نمونه‌ي جاده‌اي از ويرون را به دليل ارزش تبليغاتي و همچنين اهميت رسيدن به فناوري‌هاي عالي، سودمند مي‌دانستند. در سال ۲۰۰۱، مهندسان شاغل در شركت بوگاتي، خبر از توليد پيشرانه‌ي ۸ ليتري ۱۶ سيلندر با آرايش W دادند كه با قدرت ۱۰۰۰ اسب‌بخار و گشتاور ۱۲۵۰ نيوتن‌متر، قرار است روي نمونه‌ي تجاري از يك ابرخودرو به نام ويرون، نصب شود.

فولكس واگن با خريد بوگاتي، اهداف اقتصادي در كوتاه‌مدت را دنبال نمي‌كرد. يكي از دلايل اين موضوع، تأسيس خط مونتاژ فوق تخصصي براي محصولات بوگاتي، در محل سنتي اين كارخانه بود. سال ۲۰۰۵، استوديو (The Studio) با معماري مدرن و ظاهري چشم‌گير در مولشايم فرانسه افتتاح شد تا محلي اختصاصي و لوكس، براي طراحي و مونتاژ خودروهاي اين برند باشد.

چند ماه بعد از افتتاح استوديو، توليد ويرون در پاييز ۲۰۰۵ آغاز شد. اين ابرخودرو، نه‌تنها با قدرت و گشتاور بسيار بالا، فراتر از تمامي خودروهاي استاندارد جهان بود؛ بلكه بهترين شتاب‌گيري و نهايت سرعت را فراهم مي‌كرد. انتشار آمار متخصص اولين نسخه از ويرون، با سرعت‌گيري صفر تا ۱۰۰ كيلومتربرساعت۲.۵ ثانيه و نهايت سرعت ۴۰۰ كيلومتربر ساعت، نقطه‌ي عطفي بر توانايي‌هاي يك محصول استاندارد جاده‌اي بود. نسخه‌ي پايه از ويرون، ۱.۷ ميليون دلار ارزش داشت؛ درحالي‌كه هزينه‌ي تمام‌شده براي توليد هر دستگاه، بيش از ۶ ميليون دلار بود.

بوگاتي ويرون سوپراسپرت ساخت ۲۰۱۰ 

سال ۲۰۰۸، ويرون گرنداسپرت رونمايي شد كه به دليل استفاده از سقف فلزي متحرك (تارگا)،متفاوت از مدل استاندارد بود. در همين سال، جيمز مي، مجري و متخصص كارشناس برنامه‌ي تاپ‌گير توانست با مدل استاندارد بوگاتي ويرون به نهايت سرعت ۴۰۷ كيلومتربرساعت برسد و شهرت جهاني اين محصول را افزايش دهد. در سال ۲۰۱۰ هم، نسخه‌ي سوپراسپرت با پيشرانه‌ي ۱۲۰۰ اسب‌بخار و ثبت نهايت سرعت ۴۳۱ كيلومتربرساعت، وارد جزوه رايگان ركوردهاي گينس شد. همچنين، ركورد سريع‌ترين خودروي بدون سقف (رودستر) جهان هم در سال ۲۰۱۳، توسط ويرون گرند اسپرت ويتس (Veyron ۱۶.۴ Grand Sport Vitesse ) با سرعت ۴۰۸.۸۴ كيلومتربرساعت، به ثبت رسيد. در مجموع، ۴۵۰ دستگاه از نسخه‌هاي مختلف ويرون تا سال ۲۰۱۵ توليد شد. بنابر شنيده‌هاي غيررسمي، فولكس‌واگن با طراحي و توليد ويرون، در مجموع بيش از ۲ ميليارد دلار، ضرر كرد.

سال ۲۰۱۶، بوگاتي شيرون به‌عنوان جاي‌گزين ويرون، در نمايشگاه خودرو ژنو رونمايي شد. اين محصول، براساس پلتفرم مدل مفهومي ويژن گرن توريزمو (Vision Gran Turism) مجهز به پيشرانه‌ي ۸ ليتري ۱۶ سيلندر با آرايش W است كه ۱۴۸۰ اسب‌بخار قدرت و ۱۶۰۰ نيوتن‌متر، گشتاور دارد. طبق اطلاعات رسمي سازنده، شيرون در زمان ۲.۴ ثانيه به سرعت ۱۰۰ كيلومتربرساعت مي‌رسد و نهايت سرعت محدودشده به ۴۲۰ كيلومتربرساعت دارد. همچنين سرعت‌گيري اين ابرخودرو از صفر تا ۴۰۰ كيلومتربرساعت، ۳۲.۶ ثانيه و ترمزگيري تا توقف كامل، ۹.۴ ثانيه خواهد بود. قرار است ۵۰۰ دستگاه شيرون با پيش‌پرداخت ۲۰۰ هزار دلار و آستانه ارزش ۳ ميليون دلار عرضه شوند.

بوگاتي در آينده

با توجه به افزايش ارزش تجاري برند بوگاتي و همچنين، هزينه‌ي بالا براي طراحي براي هر نمونه‌ي جديد، تمركز اين شركت بر توليد خودروهاي ويژه با پلتفرم مشترك است. اين ترفند، نه‌تنها نام بوگاتي را هر چند ماه يك‌بار به صدر اخبار رسانه‌ها مي‌برد؛ بلكه ميليون‌ها دلار سود و عايدات اقتصادي دارد.

بوگاتي ديوو ساخت ۲۰۱۸ 

به‌عنوان مثال، در سال ۲۰۱۸ نسخه‌ي اسپرت بوگاتي شيرون معرفي شد كه تفاوت خاصي با نمونه‌ي استاندارد نداشت؛ اما به لطف رنگ‌آميزي خاص و اندكي كاهش وزن، ۴۰۰ هزار دلار گران‌تر بود. كمي بعد، بوگاتي ديوو معرفي شد كه با توليد محدود به ۴۰ دستگاه و ارزش ۶ ميليون‌دلار، ظاهر متفاوت؛ اما تجهيزات مشترك با شيرون داشت. در نمايشگاه ژنو ۲۰۱۹ هم، لاواچو نوار ( La Voiture Noire ) به‌عنوان يك خودروي تك‌نمونه و ۱۹ ميليون دلاري رونمايي شد كه بدنه‌ي متفاوت از شيرون، اما با تجهيزات متخصص و پلتفرم مشترك بود. در تازه‌ترين مورد، EB 110 چنتوديچي (Centodieci) با توليد محدود به ۱۰ دستگاه و ارزش ۹ ميليون دلاري نيز معرفي شده است كه باز هم، تفاوت متخصص با شيرون ندارد.

طرح مفهومي و گرافيكي از بوگاتي آينده

براساس مصاحبه‌هاي استفان وينكلمن، مديرعامل جديد بوگاتي، جانشين شيرون با پلتفرم جديد احتمالا مجهز به پيشرانه‌ي پلاگين هيبريد با قدرتي بيش از ۲ هزار اسب‌بخار خواهد بود. طراحي اين ابرخودرو، از سال ۲۰۱۹ آغاز شده است و زمان رونمايي، حدود سال‌هاي ۲۰۲۱ تا ۲۰۲۲ پيش‌بيني مي‌شود. احتمال توليد بوگاتي تمام‌برقي يا همراه‌با بدنه‌ي طرح كراس‌اور و شاسي‌بلند هم، بسيار ضعيف است؛ اما بعضي منابع، عرضه‌ي نسخه‌ي سدان و سوپرلوكس با برند بوگاتي را در آينده، محتمل مي‌دانند.