با انجام تمرينات ورزشي مي‌توان مهارت‌هاي تفكر را بهبود داد
براساس پژوهش جديدي كه در تاريخ ۳۰ ژانويه‌ي ۲۰۱۹ در مجله‌ي الكترونيك پزشكي نورولوژي منتشر شد، تمرينات ايروبيك نظير پياده‌روي، دوچرخه‌سواري يا بالارفتن از پله مي‌تواند به بهبود مهارت‌هاي تفكر در افراد مسن و همين‌طور جوانان كمك كند. اين پژوهش همچنين نشان مي‌دهد كه تأثير مثبت تمرين ورزشي بر مهارت‌هاي تفكر احتمالاً با افزايش سن، بيشتر مي‌شود.
به مجموعه‌ي خاصي از مهارت‌هاي تفكر كه با انجام تمرينات ورزشي بهبود مي‌يابند، عملكرد اجرايي مي‌گويند. عملكرد اجرايي شامل توانايي انسان در كنترل رفتار خود، توجه به اهداف و سازماندهي و تحقق آن‌ها مي‌شود. دكتر يوكا استرن از دانشگاه كلمبيا در نيويورك و عضو آكادمي مغز و اعصاب آمريكا مي‌گويد:
با افزايش سن، احتمال كاهش قوه‌ي تفكر وجود دارد،؛ اما پژوهش ما نشان مي‌دهد كه تمرينات ورزشي منظم مي‌تواند مانع از اين موضوع شود يا حداقل اين روند را آهسته‌تر كند. ما دريافتيم همه شركت‌كنندگاني كه تمرينات ورزشي داشتند، نه‌تنها عملكرد اجرايي بهتري پيدا كردند، بلكه بخشي از ناحيه‌ي بيروني مغزشان نيز ضخيم‌تر شده بود.
پژوهش يادشده شامل ۱۳۲ نفر از افراد ۲۰ تا ۶۷ ساله بود كه سيگار نمي‌كشيدند و مبتلا به زوال عقل نبودند، درعين‌حال در ابتداي انجام اين پژوهش ورزش نمي‌كردند و سطح آمادگي بدن‌شان از حد متوسط پايين‌تر بود. شركت‌كنندگان به‌صورت تصادفي موظف به انجام ورزش‌هاي ايروبيك يا كششي و بدنسازي به‌مدت چهاربار درهفته شدند. اين دو گروه از انديشه متخصصين سني، جنسيتي، تحصيلات و همين‌طور مهارت‌هاي حافظه و تفكر در ابتداي پژوهش يكسان بودند.
همه‌ي شركت‌كنندگان پايش‌گر ضربان قلب پوشيده بودند و ورزش‌هاي ايروبيك يا كششي و بدنسازي خود را در يك مركز تناسب اندام انجام مي‌دادند و مربيان هفته‌اي يك بار روند پيشرفت آن‌ها را مطالعه مي‌كردند. مهارت‌هاي تفكر و حافظه‌ي آن‌ها در ابتداي پژوهش، همچنين بعد از سه ماه و در پايان پژوهش شش ماهه ارزيابي شد. شركت‌كنندگان مي‌توانستند فعاليت‌هايي نظير پياده‌روي روي تردميل، دوچرخه‌سواري روي دوچرخه‌ي ثابت يا استفاده از دستگاه پله‌نوردي را به‌عنوان تمرينات ايروبيك انتخاب كنند. آن‌ها فعاليت خود را در طول ماه اول افزايش دادند و سپس در طول پنج ماه باقيمانده‌ي پژوهش، با ۷۵درصد از حداكثر ضربان قلب‌شان تمرين مي‌كردند. افرادي هم كه در گروه تمرينات كششي و بدنسازي قرار داشتند، براي افزايش انعطاف‌پذيري و تقويت عضلات ورزش مي‌كردند.
پژوهشگران با استفاده از يك دستگاه دوچرخه‌سواري به‌نام نيروسنج كه شدت ورزش را اندازه مي‌گيرد، ظرفيت هوازي شركت‌كنندگان را مطالعه كردند. علاوه‌براين از همه‌ي شركت‌كنندگان در همان آغاز پژوهش، اسكن ام‌آر‌آي گرفته شد.
پژوهشگران دريافتند كه ورزش هوازي، مهارت‌هاي تفكر را افزايش مي‌دهد. افرادي كه از ابتدا تا انتهاي اين پژوهش، ورزش هوازي مي‌كردند، امتياز كلي آزمون‌هاي عملكرد اجرايي خود را به‌اندازه‌ي ۰٫۵۰ امتياز بهبود دادند كه در مقايسه با گروهي كه مشغول تمرينات كششي و بدنسازي بوده و به‌اندازه‌ي ۰٫۲۵ امتياز بهتر شده بودند، تفاوت قابل‌توجهي به‌حساب مي‌آيد. بهبود مهارت‌هاي تفكر در افراد ۴۰ ساله‌اي كه تمرين اروبيك مي‌كردند، ۰٫۲۲۸ واحد انحراف معيار بالاتر از كساني بود كه ورزش كششي و بدنسازي انجام مي‌دادند. در افراد ۶۰ ساله نيز همين تفاوت مشاهده شد، به‌طوري‌كه براي افرادي كه تمرين اروبيك داشتند، انحراف معيار ۰٫۵۹۶ واحد بالاتر از گروه ديگر بود. استرن مي‌گويد:
در اين آزمايش‌ها تفاوت انحراف معيار ۰٫۵ معادل ۲۰ سال تفاوت عملكردي مرتبط با سن بود، به‌همين دليل افرادي كه ورزش مي‌كردند، در زمان آزمايش به‌انديشه متخصصين ۱۰ سال جوان‌تر از سن ۴۰ سالگي و ۲۰ سال جوان‌تر از سن ۶۰ سالگي مي‌رسيدند. از آنجا كه در ابتدا مهارت‌هاي تفكر شركت‌كنندگان مسن‌تر، پايين‌تر بود، يافته‌هاي ما نشان مي‌دهد كه ورزش‌هاي ايروبيك احتمالاً مي‌تواند همزمان با افزايش سن، مانع از كاهش مهارت‌هاي تفكر شوند.
پژوهشگران همچنين دريافتند كه ضخامت لايه‌ي بيروني مغز در ناحيه‌ي سمت چپ پيشاني در همه‌ي كساني كه ورزش مي‌كردند، افزايش داشته است؛ اين موضوع نشان مي‌دهد كه ورزش‌هاي ايروبيك منجر به تقويت مغز در همه سنين مي‌شوند. استرن مي‌گويد:
پژوهش‌هاي ما تأييد مي‌كنند كه تمرينات ورزشي مي‌تواند براي همه‌ي بزرگسالان، در هر سن‌و‌سالي، سودمند باشند.
به‌طوركلي، هيچ رابطه‌اي بين ورزش و بهبود مهارت‌هاي حافظه پيدا نشد. بااين‌حال، بهبود مهارت‌هاي تفكر در افرادي كه عامل ژنتيكي زوال عقل داشتند، كمتر بود. يكي از محدوديت‌هاي اين پژوهش، تعداد كم شركت‌كنندگان بود. پژوهش‌هاي بزرگ‌تر در بازه‌ي زماني بلندتر مي‌تواند به پژوهشگران اجازه دهد تا ساير تأثيرات ورزش بر مهارت‌هاي حافظه و تفكر را مطالعه كنند.
هم انديشي ها