آلودگي هوا افسردگي و خودكشي را تشديد مي‌كند

يك مرور سيستماتيك از داده‌هاي جهاني نشان مي‌دهد افرادي كه با آلودگي هوا زندگي مي‌كنند، داراي نرخ بالاتري از درگيري با افسردگي و خودكشي هستند. براين‌اساس، كاهش آلودگي هوا تا حد مجاز تعيين‌شده توسط اتحاديه‌ي اروپا مي‌تواند مانع از افسرده‌شدن ميليون‌ها نفر شود. طبق اين يافته‌ها، چنين فرض مي‌شود كه مواجهه‌با هواي سمي موجب افسردگي مي‌شود. دانشمندان بر اين باورند كه احتمال وجود چنين ارتباطي وجود دارد اما اثبات آن دشوار است.

ذرات آلاينده‌اي كه در مطالعه‌ي جديد تجزيه‌و‌تحليل شده است، دراثر مصرف سوخت‌هاي فسيلي در وسايل نقليه، خانه‌ها و صنعت توليد مي‌شود. پژوهشگران مي‌گويند شواهد جديد بر ضرورت مقابله با وضعيتي كه سازمان جهاني بهداشت آن را وضعيت اضطراري خاموش در سلامت عمومي ناشي از آلودگي هوا مي‌خواند، تأكيد مي‌كند. ايزوبل براثويت از كالج دانشگاهي لندن كه هدايت اين پژوهش را برعهده داشته است، مي‌گويد:

ما نشان داده‌ايم كه آلودگي هوا مي‌تواند آسيب جدي به سلامت رواني انسان وارد كند و براين اساس، ضروت پاك شدن هوايي كه آن را تنفس مي‌كنيم، بيشتر مي‌شود.

به‌گفته‌ي براثويت، رعايت حدود توصيه‌شده به‌وسيله‌ي اتحاديه‌ي اروپا موجب تفاوت بزرگي مي‌شود. با فرض وجود رابطه‌ي سببي بين افسردگي و آلودگي هوا، مي‌توان از حدود ۱۵ درصد از موارد افسردگي پيشگيري كرد. اين امر تأثير چشمگيري خواهد داشت، زيرا افسردگي بيماري بسيار رايجي بوده كه درحال افزايش است. طبق اعلام سازمان جهاني بهداشت، در سرتاسر جهان بيش از ۲۶۴ ميليون نفر دچار افسردگي هستند. براثويت توضيح مي‌دهد:

مي‌دانيم كه ريزترين ذرات آلاينده‌ي موجود در هوا مي‌توانند هم ازطريق جريان خون و هم ازطريق بيني به مغز برسند و آلودگي هوا در افزايش التهاب مغز، آسيب به سلول‌هاي عصبي و تغيير در توليد هورمون استرس كه با سلامت روان ضعيف مرتبط است، نقش دارد.

طبق اعلام سازمان جهاني بهداشت، اسكوپيه در مقدونيه‌ي شمالي آلوده‌ترين پايتخت اروپا است. پژوهش جديد نشان‌دهنده‌ي ارتباط بين آلودگي هوا و ابتلا به بيماري رواني است

در مطالعات درانديشه متخصصين گرفته‌شده در پژوهش جديد، افسردگي با ذرات آلاينده‌ي موجود در هوا كه داراي اندازه‌ي كمتر از ۲/۵ ميكرومتر (PM2.5) هستند، ارتباط داده شده بود. احتمال بروز افسردگي در افرادي كه به‌مدت يك سال يا بيشتر درمعرض افزايش ۱۰ ميكروگرم‌برمترمكعبي اين ذرات قرار دارند، ۱۰ برابر بيشتر است. سطوح PM2.5 در شهرهاي مختلف جهان متغير است و داراي دامنه‌اي از ۱۱۴ ميكروگرم‌بر‌مترمكعب در دهلي تا فقط ۶ ميكروگرم‌بر‌مترمكعب در اتاوا، كشور كانادا متغير است.

سال ۲۰۱۷ در شهرهاي بريتانيا، ميانگين سطح PM2.5 برابر با ۱۳ ميكروگرم‌بر‌مترمكعب بود. پژوهشگران برآورد مي‌كنند كه كاهش سطح آلودگي تا محدوده‌ي توصيه‌شده‌ي ۱۰ ميكروگرم‌بر‌مترمكعب سازمان جهاني بهداشت، مي‌تواند ميزان افسردگي را در ساكنان اين شهرها تاحدود ۲/۵ درصد كاهش دهد.

اين چيزي است كه همه در معرضش قرار دارند، بنابراين در سطح جمعيت نگران‌كننده است.

نتايج نشان‌دهنده‌ي وجود همبستگي‌هاي قوي است اما انجام پژوهشي كه بتواند اين رابطه‌ي سببي را تأييد كند، دشوار است، زيرا نمي‌توان عمدا انسان‌ها را درمعرض آسيب قرار داد. در اين مطالعات، عوامل مختلف ديگري كه روي سلامت روان تأثير دارند، ازجمله محل زندگي، درآمد، تحصيلات، استعمال سيگار، وضعيت اشتغال و چاقي درانديشه متخصصين گرفته شده بود اما پژوهشگران نتوانستند تأثير بالقوه‌ي ناشي از آلودگي صوتي را كه اغلب دركنار آلودگي هوا رخ داده و تأثيرات رواني دارد، جدا كنند. ايوانيس باكوليس از كالج دانشگاهي لندن كه در اين پژوهش مشاركتي نداشته است، مي‌گويد:

اين مطالعه، مروري جامع طي يك دوره‌ي بيش از ۴۰ ساله است. اگرچه مطالعات درانديشه متخصصين گرفته‌شده در اين مطالعه از نقاط مختلف جهان بودند (مثل چين، آمريكا و آلمان) و اندازه‌ي نمونه‌ي آن‌ها متغير بود، طرح مطالعه و اندازه‌گيري افسردگي و ارتباط‌هاي گزارش‌شده، بسيار مشابه بود.

اما باكوليس به اين موضوع نيز اشاره مي‌كند كه شواهد محدود است و پژوهش‌هاي بيشتري بايد انجام شود. مخصوصا درك تأثير كاهش آلودگي هوا روي سلامت روان شواهد بيشتري را دراختيار سياستمداران مي‌گذارد كه مزيت اقدام درجهت كاهش آلودگي هوا را نشان مي‌دهد. براثويت مي‌گويد:

ما بايد هر كاري را كه مي‌توانيم براي كاهش سهم خود از آلودگي هوا انجام دهيم، چه اينكه پياده‌روي يا دوچرخه سواري باشد. اما همچنين بايد به فكر تغيير سيستم باشيم، يعني اتخاذ سياست‌هاي دولتي كه به كاهش سطوح كلي آلودگي هوا كمك كنند.

پژوهشگران مي‌گويند پياده‌روي، دوچرخه‌سواري و ايجاد فضاي سبز بيشتر نه‌تنها به كاهش آلودگي هوا كمك مي‌كند بلكه سلامتي را بهبود مي‌بخشند.