غافل‌گيري دانشمندان از نتايج مطالعه‌اي گسترده درباره موارد ابتلا به ويروس كرونا در هند
هند با جمعيت درحدود ۱/۳ ميليارد نفر، هميشه محيط مناسبي براي شيوع بيماري‌هاي عفوني مختلف بوده است. ويروس كرونا نيز ثابت كرده كه از اين مورد مستثني نيست و درحال‌حاضر اين كشور با بيش از ۶ ميليون فرد مبتلا، پس از آمريكا در رده دوم قرار دارد.
مطالعه‌اي از حدود ۸۵ هزار مورد عفونت و تقريبا ۶۰۰ هزار از تماس‌هاي آن‌ها (افرادي كه در تماس با موارد عفوني قرار گرفته‌اند) كه در مجله‌ي Science منتشر شد، بينش‌هاي مهمي نه فقط براي هند كه براي كشورهاي داراي درآمد كم و متوسط ديگر فراهم مي‌كند. ازجمله نتايج تعجب‌آور مطالعه‌ي جديد آن است كه متوسط مدت زمان بستري تا پيش از مرگ براثر كوويد ۱۹ در هند ۵ روز است، درحالي‌كه اين مدت در كشور آمريكا دو هفته است. احتمالا علت اين امر، محدوديت دسترسي به مراقبت‌هاي بهداشتي باكيفيت است. علاوه‌بر‌اين، به‌انديشه متخصصين مي‌رسيد روند افزايش در مرگومير پس از سن ۶۵ سال كاهش پيدا كند، احتمالا به اين دليل كه هندي‌هايي كه از اين سن عبور مي‌كنند، معمولا ثروتمند بوده و به خدمات مراقبت‌هاي بهداشتي خوب دسترسي دارند.
مطالعه‌ي رديابي تماس‌ها نشان مي‌داد كودكان در هر سني مي‌توانند به ويروس كرونا آلوده شوند و آن را به ديگران منتقل كنند. اين گزارش نيز تأييد مي‌كند كه تعداد كمي از مردم، مسئول انتشار بيشتر موارد عفونت‌هاي جديد هستند. جوزف ليونارد، همه‌گيرشناس دانشگاه كاليفرنيا در بركلي كه هدايت مطالعه‌ي جديد را برعهده داشته است، خاطرنشان كرد: «بخش زيادي از موارد ويروس كرونا در سراسر جهان در كشورهاي داراي منابع محدود رخ داده است، اما بيشتر داده‌ها از كشورهاي داراي درآمد بالا به‌دست آمده است.»
ليونارد با اشاره به اهميت جمع‌آوري چنين داده‌هايي گفت: «من فكر مي‌كنم اين داده‌ها يكي از مهم‌ترين داده‌هايي باشند كه در يك اپيدمي به‌منظور تصميم‌گيري درمورد اينكه چه نوع تعاملاتي ايمن است و چه تعاملاتي خطرناك هستند، جمع‌آوري مي‌كنيم. با‌اين‌حال، داده‌هايي از اين دست زياد منتشر نشده‌اند.»
گرچه مجموع موارد بسيار بزرگ است، تعداد سرانه‌ي موارد گزارش‌شده‌ي روزانه در هند و در بسياري از كشورهاي كم‌درآمد ديگر ازجمله در آفريقا پايين‌تر از اسپانيا، فرانسه و حتي آمريكا است و تعداد مرگ‌و‌ميرها هنوز به ۱۰۰ هزار نفر نرسيده است كه موجب شگفتي برخي دانشمندان شده است.
هند، اولين مورد كوويد ۱۹ خود را در تاريخ ۳۰ ژانويه در شهروند هندي مشاهده كرد كه از چين خارج شده بود. دولت هند، غربالگري مسافران از چين و كشورهاي ديگر را از تاريخ ۷ فوريه آغاز كرد و اين تلاش‌ها را از ۱۵ مارس به مسافران دريا و خشكي گسترش داد. اين كشور در تاريخ ۲۵ مارس به حالت تعطيلي درآمد؛ اما دو ماه بعد با وجود افزايش نرخ عفونت، بازگشايي شد.
مطالعه‌ي جديد روي دو ايالت جنوبي هند يعني اندرا پرادش و تاميل نادو تمركز داشت كه روي‌هم‌رفته حدود ۱۲۸ ميليون نفر جمعيت دارند و از ايالت‌هايي هستند كه بيشترين موارد كوويد ۱۹ در آن‌ها ديده شده است. آن‌ها همچنين پيشرفته‌ترين سيستم‌هاي مراقبت‌هاي بهداشتي در اين كشور را دارا هستند.
داده‌هاي رديابي تماس نشان مي‌داد افرادي كه ابتدا آلوده شدند (موارد شاخص) عمدتا مرد بودند و از تماس‌هاي خود مسن‌تر بودند. دكتر ليونارد گفت اين ممكن است به آن علت باشد كه احتمال حضور مردان در محيط‌هاي بيروني كه در آن ممكن است به عفونت دچار شوند، بيشتر است، يا اينكه مي‌تواند به اين خاطر باشد كه احتمال بروز علائم در آن‌ها بيشتر بوده و اگر عفوني شوند، آزمايش مي‌دهند، يا شايد به اين دليل باشد كه احتمال پاسخگويي آن‌ها با تماس‌هاي ردياب تماس براي دادن اطلاعات بيشتر است.
دكتر ليونارد و همكارانش، موارد عفونت را براساس سن و جنس مورد مطالعه قرار دادند و دريافتند كه افراد عفوني معمولا ويروس را به افراد داراي سن مشابه منتقل كرده‌اند. اين نتيجه‌ي عجيبي نيست، زيرا افراد معمولا با گروه‌هاي سني مشابه خود تعامل دارند. براي مثال، بيش از ۵۳۰۰ كودك در سن مدرسه، ۲۵۰۸ فرد ديگر را آلوده كرده بودند اما احتمال انتقال ويروس به كودكان همسن بالاتر بود.
ازآنجاكه پژوهشگران قادر به كسب اطلاعات تمام تماس‌ها نبودند، نتوانستند توانايي انتقال كودكان را با توانايي انتقال افراد بزرگسال مقايسه كنند. اما اين يافته ازانديشه متخصصين مباحث مدرسه اهميت دارد؛ چراكه برخي افراد استدلال مي‌كنند كودكان نقش چنداني در انتشار ويروس ندارند. دكتر ليونارد گفت: «اين ادعا كه كودكان نقشي در فرايند عفونت ندارند، مطمئنا درست نيست.»
پژوهشگران دريافتند كه ۷۱ درصد از افراد مورد مطالعه به‌انديشه متخصصين نمي‌رسيد كه ويروس را به فرد ديگري منتقل كرده باشند؛ درعوض، فقط ۵ درصد از افراد عامل انتشار عفونت در ۸۰ درصد موارد بودند كه با رديابي تماس شناسايي شده بود. دكتر ليونارد گفت اين متفاوت از ايده‌ي رويدادهاي ابرگسترنده است كه در آن فردي در يك اجتماع شلوغ صدها نفر را آلوده مي‌كند.
پژوهشگران متوجه تفاوت مهمي ميان كساني كه بيمار شده و در بيمارستان بستري شده بودند، شدند. آن‌ها به‌طور متوسط طي ۵ روز پس از بستري شده جان خود را از دست داده بودند، درحالي‌كه اين مدت در كشورهاي ديگر دو تا ۸ هفته است. دكتر ليونارد گفت وضعيت بيماران در هند ممكن است به‌علت شرايط زمينه‌اي نظير ديابت و فشار خون بالا يا سلامت عمومي ضعيف، سريع‌تر رو به وخامت بگذارد.
دكتر آشيش جها، رئيس دانشكده بهداشت عمومي دانشگاه براون گفت دسترسي به مراقبت‌هاي بهداشتي نيز ممكن است نقش داشته باشد. او گفت بيشتر بيمارستان‌هاي هند تجهيزات خوبي ندارند، تخت و پزشك كمي دارند. همچنين بيشتر افراد در هند بيمه‌ي درماني ندارند و نمي‌توانند از بيمارستان‌هاي خصوصي مراقبت‌هاي بهداشتي دريافت كنند. اين موانع مالي بزرگ موجب مي‌شود مردم زماني به بيمارستان مراجعه كنند كه به‌شدت بيمار باشند.
پژوهشگران دريافتند كه نرخ مرگومير كلي حدود دو درصد است. اين نرخ همگام با افزايش سن افزايش پيدا مي‌كرد. اما برخلاف كشورهاي ديگر، پس از سن ۶۵ سالگي، شمار مرگ‌و‌ميرها دوباره كاهش پيدا مي‌كرد.
اميد به زندگي در كشور هند ۶۹ سال است كه ۱۰ سال پايين‌تر از آمريكا است. هندي‌هايي كه به سن سالخوردگي مي‌رسند، احتمالا كساني هستند كه وضعيت سلامتي بهتر و دسترسي بالايي به مراقبت‌هاي بهداشتي دارند و اين امر موجب مي‌شود از بيماري جان سالم به در ببرند.
دكتر جها گفت بيشتر هندي‌ها به مشاغل دشواري مانند كشاورزي مشغول‌اند يا نيروي ساده كارخانه يا روزمزد هستند. اين مشاغل ازانديشه متخصصين جسمي سخت هستند و نرخ مرگومير بالايي دارند. احتمال اينكه اين افراد به دهه‌ي هشتم يا نهم زندگي برسند، در‌مقايسه‌با افرادي كه به كارهاي اداري مشغول هستند، بسيار پايين‌تر است.
هم انديشي ها